Δημήτρης Δανίκας

Όλα αυτά εντελώς συμβολικά. Όλα αυτά για το θεαθήναι. Όλα αυτά συγκροτούν θεατρική παράσταση προς τέρψη του πατριωτικού φρονήματος των πολιτών. Όλα αυτά είναι συνηθισμένα και καθόλου αποτελεσματικά. Όλα αυτά είναι περίπου σαν «λόγια του αέρα»

Το «Όχι» του Ιωάννη Μεταξά και ολόκληρου του Ελληνικού λαού της 28ης Οκτωβρίου του 1940 κατέληξε τάφος του Ιταλικού στρατού και προσωπικά εκείνου του φανφαρόνου και φασίστα Μπενίτο Μουσολίνι. Επονομαζόμενου και Il Duce, ο αρχηγός, ο ηγέτης

Που εφόρμησε με αριθμητική ανωτερότητα. Με εξοπλιστική υπεροχή. Και με μια άκρως πιο αξιόπιστη και αποτελεσματική πολεμική μηχανή. Κι όμως οι περισσότεροι εξ αυτών των εισβολέων είτε ετράπησαν σε άτακτη φυγή. Οπου φύγει φύγει. Είτε πιάστηκαν στη φάκα την ελληνική. Είτε βρέθηκαν αδιάβαστοι Ten Feet Under

Φυσικά τα σημερινά ογδοντάχρονα εκείνου του «Όχι» είναι για περισυλλογή. Είναι για αυτογνωσία. Του καθενός ξεχωριστά. Αλλά και για όλους μαζί. Είναι μάθημα ιστορικής μεγαλοπρέπειας του φρονήματος ενός λαού. Που κόντρα σε όλα και σε όλους, κόντρα στους αριθμούς, τις στατιστικές και τις κούφιες εθνικοπατριωτικές αρλούμπες, μπορεί να εκτιναχθεί στο πέρα από προδιαγραφές και να υπερβεί όλες τις προβλέψεις και όλες τις προφητείες

Για παράδειγμα, σκεφτείτε το αριθμητικό μειονέκτημα του Ισραήλ. Σκεφτείτε την περικύκλωσή του από δεκάδες εχθρούς. Σκεφτείτε τον τρόμο που σπέρνει η στρατιωτική του υπεροχή. Σκεφτείτε και φανταστείτε μια απλή εικόνα τόσο καταλυτική όσο κι αυτή

Το Ισραήλ τοποθετημένο στην γεωγραφική θέση της Ελλάδας. Με την ίδια στρατιωτική μηχανή και την ίδια αποφασιστικότητα. Αν κάνουμε αυτή την αντιμετάθεση, τότε το απλοικό ερώτημα είναι αυτό: θα τολμούσε ποτέ ο Ταγίπ Ερντογάν, όσο κι αν έχει ξεφύγει, όσο κι αν από την μεγαλομανία του είναι μουρλός, θα τολμούσε να περάσει από το σαλεμένο μυαλό του η σκέψη να πειράξει μια τρίχα από ένα τέτοιο Ισραήλ; Ούτε μία πιθανότητα στο δισεκατομμύριο

Το ζήτημα δεν είναι αποκλειστικά και μόνο αριθμητικό. Ούτε εντελώς στρατιωτικό. Το ζήτημα είναι το εσωτερικό, το καθαρά συνειδησιακό και το εντελώς ουσιαστικό. Πριν από το «Όχι» είναι το «Ναι». Τα πολλά «Ναι». Η κατάφαση. Η συναίνεση. Η ομοιογένεια. Η συλλογικότητα. Η ομοψυχία. Η αποφασιστικότητα. Και φυσικά η αυτοθυσία

Εχεις το δίκιο με το μέρος σου; Είσαι ψυχή τε και σώματι πεπεισμένος γι αυτό; Ναι! Διαθέτεις το σθένος και το κουράγιο να τα βάλεις ολόψυχα με κάθε εχθρό που επιβουλεύεται την σωματική ακεραιότητα της πατρίδας σου; Ναι! Είσαι αποφασισμένος για όλα; Ναι! Είσαι, ειλικρινά, πανέτοιμος να τα θυσιάσεις όλα στο βωμό υπεράσπισης των ελληνικών συνόρων; Ναι!

Και τέλος, το πιο κρίσιμο: Τα μέτρησες καλά; Το σκέφτηκες σοβαρά; Επεξεργάστηκες όλες τις εκδοχές ακόμα και τον θάνατό σου; Ναι!

Αν η πλειοψηφία των πολιτών είναι αποφασισμένη «όλα για όλα». Αν όλες οι συνήθειες και όλες οι εξαρτήσεις κάνουν στην μπάντα. Αν πρώτα απ όλα κυριαρχικός, αδιαπραγμάτευτος παράγοντας είναι η υπεράσπιση των αγίων «εδαφών». Αν παραμεριστεί η διχόνοια, ο λαικισμός, οι καθημερινές κομματικές αντιπαραθέσεις και οι πελατειακές προτιμήσεις. Αν κυριαρχήσει η ομοιογένεια, η συσπείρωση και η ομόνοια. Αν όλοι αυτοί οι παράγοντες λειτουργούν με ταχύτητες και με ανθρώπινες «μηχανές» διαστημικές. Ε τότε και στην πιθανή περίπτωση παραβίασης ελληνικών συνόρων και διπλωματικού αδιεξόδου, η λύση είναι μία: η επανάληψη της ανεπανάληπτης ιστορικής φράσης του Λεωνίδα της Σπάρτης: Μολών λαβέ

Και όπως έλεγε εκείνος ο αθάνατος θρύλος με το όνομα Γεώργιος Καραισκάκης, φυσικά παραφρασμένος και εκσυγχρονισμένος: «Λέγεις να προσκυνήσω. Κι εγώ πασά μου Ταγίπ Ερντογάν ρώτησα τον πούτζον μου και μου είπε να μη σε προσκυνήσω»!

Είσαι; Ε τότε κι εγώ δεν θα προσκυνήσω!