Δημήτρης Δανίκας

Εσύ εκεί να ξεροσταλιάζεις μπροστά στο «Big Brother». Και να ξερογλύφεσαι βλέποντας τα θηριώδη μαστάρια κάποιας κομπάρσας που εξ ανάγκης κατέληξε σε ένα Reality προορισμένο για οφθαλμόλουτρο στερημένων, ανεγκέφαλων και αναλφάβητων θεατών

Που να βρεις χρόνο. Που διάθεση. Και που ανάγκη να πληροφορηθείς για τις (φερ ειπείν) εκπαιδευτικές πρωτοποριακές μεθόδους μιας Γαλλίας. Αμφιβάλλω, μάλιστα, αν κάποιος από το αρμόδιο Υπουργείο Παιδείας μπήκε στον κόπο να πατήσει το κουμπί κατά μεριά ΕΤ3 και να δει ένα ντοκιμαντέρ παραγωγής 2016 με τον τίτλο «Η ζωή στα γρήγορα» (Fast Forward). Το οποίο μεταδόθηκε για δεύτερη φορά προσφάτως

Σιγά τώρα που θα χάσουμε πολύτιμο χρόνο να βλέπουμε τέτοιους «κουλτουριάρικους» πειραματισμούς. Εχουμε καλύτερα πράγματα να κάνουμε στη ζωή μας. Όπως; Να όπως «Big Brother»!

Εγώ λοιπόν το είδα και έμεινα με το στόμα ανοικτό. Να χάσκω από ντροπή, καθυστέρηση και τριτοκοσμικό «κορωνοιό». Αγνοιας και πρόωρης μορφωτικής «άνοιας»!

Σ αυτό το ντοκιμαντέρ κάποιος Γάλλος χρηματιστής και επιστήμονας με το όνομα Gilles (Ζιλ) αποφασίζει να εγκαταλείψει τις προηγούμενες επαγγελματικές του συνήθειες και στη συνέχεια οικειοθελώς και ανιδιοτελώς να βρεθεί σαν καθηγητής διδάσκοντας παιδιά δημόσιου, Δημοτικού σχολείου στο 19ο διαμέρισμα του Παρισιού. Ποιο είναι το 19ο Διαμέρισμα του Παρισιού; Κρατηθείτε!

Το 19ο διαμέρισμα περιλαμβάνει δύο δημόσια πάρκα: το πάρκο Μπιτ-Σομόν, που βρίσκεται σε έναν λόφο και το πάρκο της Βιλέτ το οποίο φιλοξενεί την Πόλη των Επιστημών και της Βιομηχανίας  και το πολιτιστικό ίδρυμα Πόλη της Μουσικής  με το μουσείο της Μουσικής, το Κονσερβατουάρ του Παρισιού, ένα από τις πιο γνωστά ωδεία στην Ευρώπη!

Καταλάβατε; Όχι; Δεν καταλάβατε την χαώδη απόσταση που χωρίζει Ελλάδα από Γαλλία; Θα μου πείτε πως αυτή η διαφορά είναι «λογική» και από την ιστορία δικαιολογημένη. Συμφωνώ. Όμως θα αντιμιλήσω πως όλα αυτά τα χρόνια σχεδόν ελάχιστα κάναμε για να πλησιάσουμε, κάπως να αντιγράψουμε και κάπως προς το Εκπαιδευτικό Σήμερα να μετακινηθούμε. Πάμε παρακάτω


Αυτός ο πρώην Χρηματιστής και νυν δάσκαλος Δημοτικού σχολείου με τους 10χρονους μαθητές του, κοιτάζει τη ζοφερή επιτάχυνση του κόσμου μας.
Γοητευμένος από τις σκέψεις των ανήσυχων μικρών μαθητών του για τον τρόπο ζωής μας και την έννοια του χρόνου, αποφασίζει να τους κινηματογραφήσει και στη συνέχεια να συναντήσει ειδικούς σε αυτόν τον τομέα.
Με τα εξής ερωτήματα. Γιατί οι κοινωνίες μας αναζητούν συνεχώς μεγαλύτερη ανάπτυξη; Ποιες είναι οι βασικές απαιτήσεις γι αυτήν την επιτάχυνση όταν ακόμα και αυτά τα παιδιά μπορούν να αποδείξουν τα όριά της;

Ακόμα δεν καταλάβατε; Υπάρχει εν Ελλάδι αντίστοιχη περίπτωση μ αυτή του Ζιλ; Κι αν υπήρχε θα του επέτρεπε ποτέ το συνδικαλιστικό κατεστημένο να αναλάβει καθήκοντα δασκάλου; Αλλά κι αν του το επέτρεπαν οι δάσκαλοι-εργατοπατέρες, θα τον άφηναν οι Μανδαρίνοι του Υπουργείου Παιδείας; Αλλά και αν τον άφηναν άραγε υπάρχουν τέτοια και τόσο ανήσυχα παιδιά μόλις δέκα ετών, Ελληνόπουλα εννοώ, που μπορούν να αντιληφθούν τις έννοιες «χρόνος», «επιτάχυνση», «ανάπτυξη»; Ε;

«Η δυστυχία να είσαι Ελληνας» ξεκινάει από τα θρανία του Δημοτικού Σχολείου. Η δυστυχία του Big Brother. Η δυστυχία του χαβαλέ. Η δυστυχία της καθυστέρησης. Η δυστυχία της υποβάθμισης. Ο κορωνοιός κάποτε θα πεθάνει. Ο τριτοκοσμικός «κορωνοιός» ποτέ!

Καιρός να αναρωτηθείς «μπας και είμαι νεκρός και δεν το ξέρω;»