Βασίλης Στεφανακίδης

Μπορεί σήμερα να κάθονται κάποιοι άλλοι στις κυβερνητικές καρέκλες και να προσπαθούν στα γρήγορα να επιδείξουν ένα άλλο ήθος και ύφος εξουσίας και κυρίως στιβαρό επαγγελματισμό και σοβαρότητα, πλην όμως ο πολίτης συνεχίζει να μετράει τις πληγές του, να τον κυνηγούν οι δόσεις, οι ρυθμίσεις, οι λογαριασμοί και τα νέα ραβασάκια της Εφορίας.

Είναι, βλέπετε, και ο μήνας μέσα στον οποίο πρέπει να υποβληθούν οι φορολογικές δηλώσεις, οι οποίες σκοπίμως παρατάθηκαν από την απελθούσα κυβέρνηση προκειμένου να μην πάθουν αποπληξία από το εκκαθαριστικό πριν από τις εκλογές. Τώρα όμως όσοι καταθέτουν τις δηλώσεις τους και κυρίως οι επαγγελματίες της μεσαίας τάξης υφίστανται κυριολεκτικό σοκ. Το διαπιστώνουμε από τα τηλεφωνήματα που δεχόμαστε και την οργή τους που ξεχειλίζει. Για παράδειγμα, μας κατέθεσε την οδυνηρή του εμπειρία ένας ελεύθερος επαγγελματίας και επιστήμων που το 2018 με τις αναδουλειές, οι οποίες συνεχίζονται μέχρι σήμερα, κατέθεσε τη δήλωσή του προχθές και δήλωσε ετήσιο εισόδημα 11.000 ευρώ.

Δηλαδή ο άνθρωπος είχε εισόδημα λιγότερο από 1.000 ευρώ τον μήνα, όσα περίπου και ο υπάλληλός του. Πατώντας το κουμπί της υποβολής της δήλωσης βγαίνει αυτόματα και το εκκαθαριστικό στο οποίο τι διαπιστώνει;
Πως πρέπει να πληρώσει φόρο χρήσης 2.200 ευρώ, συν 2.200 ευρώ προκαταβολή φόρου επομένου έτους, συν φόρο επιτηδεύματος, συν εισφορά αλληλεγγύης.
Το σύνολο; 5.500 ευρώ!

Τον αφήνει δηλαδή η Εφορία να ζήσει με τα μισά απ’ όσα ζει ο υπάλληλός του! Και να έτρεχε η δουλειά και να έμπαιναν νέα έσοδα στο γραφείο πάει κι έρχεται... Οταν όμως και το 2019 είναι χειρότερο από το 2018, πώς θα πληρώσει αυτός ο επαγγελματίας τις υποχρεώσεις του και πώς τελικά θα ζήσει το επόμενο διάστημα;

Είναι ή δεν είναι τρελοί και εξοντωτικοί ο φόρος της προκαταβολής 100% φόρου επόμενου έτους και ο φόρος επιτηδεύματος;

Μπορεί για κάποιους που δηλώνουν μεγάλα εισοδήματα να είναι μεν παράλογοι, αλλά με τον έναν ή τον άλλον τρόπο τούς αντιμετωπίζουν.

Αυτός όμως που τα φέρνει βόλτα οριακά και πάντα ως ένας μέτρια αμειβόμενος εργαζόμενος, γιατί πρέπει να αντιμετωπίζεται ως κερδοφόρα επιχείρηση και να μην απολαμβάνει καν αυτό που απολαμβάνει ο μισθωτός με το αφορολόγητο;

Γιατί, αναρωτιόταν ο συνομιλητής μας και δικαίως, να μην μπει ένα όριο μέχρι ενός ποσού επί του οποίου να μην επιβάλλεται 100% προκαταβολή και από εκεί και πάνω το 100%;

Ενα όριο στοιχειώδους επιβίωσης, όπως συμβαίνει και με τους μισθωτούς;

Τέτοιες περιπτώσεις μυριάδες, που φτωχοποίησαν και φτωχοποιούν την πάλαι ποτέ μεσαία τάξη. Μια τάξη που ως έννοια πρωταγωνίστησε στην προεκλογική περίοδο, γιατί, όπως είπαν οι αναλυτές, τιμώρησε τον ΣΥΡΙΖΑ και επιβράβευσε τον Μητσοτάκη.

Μόνο όμως που στο φορολογικό νομοσχέδιο που φέρεται να έχει έτοιμο για κατάθεση στη Βουλή, όταν αυτή συνέλθει σε σώμα, δεν είδαμε πουθενά να ακούγεται κάτι για την προκαταβολή φόρου με μέριμνα για τα χαμηλά εισοδήματα των επιτηδευματιών. Ακόμα και κάποιες κουβέντες που ακούστηκαν προεκλογικά για μείωση στο 50% ξεχάστηκαν τώρα και μάλλον δεν θα τις δούμε στο νομοσχέδιο.
Ετσι, όμως, δεν θα αργήσει και πάλι η αμφισβήτηση και για τη νέα κυβέρνηση, που στήριξε όλο το προεκλογικό της αφήγημα στη μείωση των φόρων. Διότι, αν θέλουμε ιδιωτική πρωτοβουλία, ελεύθερους επαγγελματίες και όχι δημόσιους υπαλλήλους, πρέπει το κράτος να τους προσφέρει, αν μη τι άλλο, την ίδια φορολογική μεταχείριση με τους μισθωτούς. Χώρια που σχεδόν όλοι οι ελεύθεροι επαγγελματίες απασχολούν τουλάχιστον άλλο έναν εργαζόμενο και όλοι μαζί αρκετές χιλιάδες.