Βασίλης Στεφανακίδης

Δεν ξέρω αν αύριο θα είναι μια διαφορετική μέρα επειδή κάποιοι από εμάς έκαναν την α’ ή τη β’ επιλογή πάνω από την κάλπη και αν όντως το μήνυμα που νομίζουμε ότι στέλνουμε διά της συμμετοχής μας όντως πιάνει τόπο.

Από την άλλη, όμως, δεν είναι λύση ο καναπές και η αποχή παραχωρώντας το ύψιστο δικαίωμα και καθήκον μας σε κάποιους άλλους να αποφασίσουν για τις τύχες και το μέλλον μας. Οι κανόνες του δημοκρατικού πολιτεύματος είναι αυτοί και πρέπει να τους τηρούμε, μέχρι να ανακαλύψουμε κάποιους άλλους καλύτερους.

Οπως και η πραγματικότητα είναι αυτή που βιώνουμε όλοι μας και πρέπει να την αποδεχτούμε μέχρι εμείς οι ίδιοι να φτιάξουμε μια άλλη καλύτερη.

Και ποια είναι αυτή; Μια σκληρή πραγματικότητα ανεξαρτήτως του ποιοι ευθύνονται γι’ αυτήν, και χωρίς να βγάζουμε τον εαυτό μας απέξω.

Μια δεινή οικονομική κατάσταση για τη συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων με ελάχιστες ελπίδες ανάκαμψης στο ορατό μέλλον και σχεδόν μηδαμινές για επιστροφή στα προ χρεοκοπίας επίπεδα.
Φόροι, εισφορές, δάνεια, υποχρεώσεις που όχι μόνο δεν συρρικνώθηκαν όπως οι μισθοί και οι συντάξεις, τουναντίον γιγαντώθηκαν και επέφεραν μια εθνική κατάθλιψη.

Φόροι και εισφορές που πλέον δεν έχουν καμία ανταποδοτικότητα καθώς οδηγούνται στην αποπληρωμή του τεράστιου χρέους της χώρας. Γι’ αυτό και το κοινωνικό κράτος κατάντησε προνοιακό, η δημόσια υγεία τριτοκοσμική, η ασφάλεια των πολιτών ανύπαρκτη, οι δομές του κράτους διαλυμένες, οι δημόσιες επενδύσεις μόνο για μπαλώματα και οι ιδιωτικές επενδύσεις Ελλήνων ή ξένων αόρατες.

Η απασχόληση που λένε ότι αυξήθηκε αφορά δουλειές του ποδαριού και με μισθούς ανάλογους ή μικρότερους από αυτούς της Βουλγαρίας που κάποτε λοιδορούσαμε.

Οι νέοι μας με πτυχία χωρίς αντίκρισμα στην αγορά εργασίας βλέπουν ως μονόδρομο την αναζήτηση της τύχης τους σε κάποια χώρα του εξωτερικού. Ο πληθυσμός της χώρας μειώνεται συνεχώς και η επιστημονική προβολή στο μέλλον με βάση την υπογεννητικότητα μας δείχνει τον αφανισμό μας ως έθνος.

Κι ενώ όλα αυτά δεν τα βλέπουμε μόνο εμείς, αλλά τα βλέπουν και οι πολιτικοί, σχεδόν όλα τα κόμματα, από την άκρα Αριστερά ως την άκρα Δεξιά, ομνύουν στον κρατισμό και στη διαιώνιση αυτού του status. Διαχειριστές αυτού του κράτους θέλουν να γίνουν όλοι. Το δε λεγόμενο «δημοκρατικό τόξο» που διακατέχεται από έναν ιδιότυπο διεθνισμό αλληλεγγύης ξεχνώντας τους δικούς του πολίτες δίνει τον αγώνα να σταματήσει η διόγκωση της Ακροδεξιάς χωρίς να αναρωτηθεί πώς έγινε αυτό και ποιοι έχουν ευθύνες. Ποιες πολιτικές οδηγούν στο περιθώριο της ίδιας της πατρίδας τους τούς Ευρωπαίους πολίτες. Λες και σε όλη την Ευρώπη αλλά και στην Ελλάδα ξύπνησαν κάποιο πρωινό οι πολίτες και είπαν: από σήμερα μπαίνω στο στρατόπεδο της Ακροδεξιάς γιατί ξύπνησε ο φασίστας και ο λαϊκιστής που έκρυβα μέσα μου.

Λες και δεν έπαιξαν κανέναν ρόλο η διαρκής λιτότητα και η διεύρυνση του χάσματος μεταξύ φτωχών και πλουσίων. Λες και δεν έπαιξε κανέναν ρόλο ο αποκλεισμός μεγάλων κομματιών των κοινωνιών από το μερτικό της αύξησης του πλούτου και της ανάπτυξης. Λες και δεν έπαιξε κανέναν ρόλο η διασάλευση των κοινωνιών από τη μαζική είσοδο μεταναστών με διαφορετικές θρησκείες και διαφορετικό πολιτισμό, με πεποιθήσεις και τρόπο ζωής που βρίσκονται στην εντελώς αντίθετη κατεύθυνση από τον ευρωπαϊκό πολιτισμό που χτίσαμε επί πολλά χρόνια.

Και τι υπάρχει απέναντι σε όλα αυτά; Πού βρίσκεται η λύση; Πάντως, όχι στον καναπέ και στον στρουθοκαμηλισμό. Οχι στην παραίτηση, όχι στην κατευθυνόμενη ενημέρωση των social media και της μαζικής εξαπάτησης από λαϊκιστές ρήτορες. Η απόρριψη όλων αυτών που κάνουν καριέρες με ψέματα και κόλπα του παρελθόντος εις βάρος μας είναι μια καλή αρχή. Διαφορετικά, θα εναλλάσσονται οι νικητές από τις κάλπες, αλλά εμείς θα είμαστε πάντα οι ηττημένοι.