Βασίλης Στεφανακίδης

Δεν ξέρω αν στο όνομα των επενδύσεων θα πρέπει να κάνουμε εκπτώσεις στους νόμους και την πολιτιστική μας κληρονομιά. Δεν ξέρω, επίσης, αν το νομοθετικό πλαίσιο που έχει χτίσει η Πολιτεία -διαχρονικά- για την αδειοδότηση επενδύσεων είναι το ενδεδειγμένο ή αν από μόνο του διώχνει αντί να προσελκύει τις επενδύσεις.

Αυτό που ξέρω όμως σίγουρα είναι ότι χωρίς επενδύσεις δεν έχουμε καμιά ελπίδα ανάκαμψης της οικονομίας με τη δημιουργία νέου πλούτου και θέσεων εργασίας και πως αυτή η κυβέρνηση, παρά τα όσα λέει δημόσια υπέρ των επενδύσεων, αυτά αναιρούνται στην πράξη από όργανα της Πολιτείας που έχουν οριστεί από την ίδια.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα η πρόσφατη απόφαση του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου (ΚΑΣ) που κήρυξε τον μισό Πειραιά αρχαιολογικό χώρο εν έτει 2019 και ουσιαστικά στέλνει στις ελληνικές καλένδες ώριμα επενδυτικά σχέδια άνω του 1 δισ. και ακυρώνει μερικές χιλιάδες θέσεις εργασίας που θα δημιουργούσαν αυτές.

Τα μέλη του ΚΑΣ ορίζονται από την κυβέρνηση και είναι στην πλειονότητά τους φίλα προσκείμενα στο κυβερνών κόμμα μαζί με κάποιους άλλους ιδεοληπτικούς που αδιαφορούν πλήρως για τη γενικότερη οικονομική κατάσταση της χώρας. Αυτοί άλλωστε, βρέξει χιονίσει, τον μισθό τους θα τον παίρνουν από το Δημόσιο έχοντας όλη την πολυτέλεια να εκφράζουν τις ευαισθησίες τους και να αποφασίζουν!

Είναι αυτοί οι ίδιοι που αποφάσισαν ότι κάτω από το παλιό αεροδρόμιο του Ελληνικού, που λειτουργούσε επί 50 χρόνια, υπάρχουν πολύτιμοι αρχαιολογικοί θησαυροί και κατά συνέπεια δεν έπρεπε να προχωρήσει η επένδυση. Και μπορεί μετά από παρεμβάσεις να άλλαξαν στο τέλος την απόφασή τους, πλην όμως η καθυστέρηση που προκάλεσαν στο όλο project είναι μερικά χρόνια.

Είναι οι ίδιοι που δεν έδιναν άδεια για τα γυρίσματα ταινίας από το BBC στον Ναό του Ποσειδώνα στο Σούνιο γιατί το σενάριο θα πρόσβαλε την ιερότητα του χώρου.

Είναι οι ίδιοι που χαρακτήρισαν αρχαιολογικό χώρο την έκταση στο Αφάντου Ρόδου και παρότι το Δημόσιο την πούλησε σε επενδυτή εδώ και πέντε χρόνια, αυτός δεν μπορεί να κάνει τίποτα εκεί. Ούτε καν να στήσει ένα αντίσκηνο μέσα στην έκταση που χρυσοπλήρωσε.

Τέτοια παραδείγματα άπειρα και θα χρειαστεί τόμος ολόκληρος για να καταγραφούν τα έργα και οι ημέρες αυτού του πανίσχυρου οργάνου της Πολιτείας.

Οχι φυσικά της Πολιτείας, όπως την αντιλαμβανόμαστε όλοι εμείς, αλλά της δικής τους που είναι κομμένη και ραμμένη στα μέτρα τους.

Φυσικά και δεν μπορεί κανείς να σκάβει και να τσιμεντώνει όπου θέλει χωρίς έλεγχο. Να υπάρχει έλεγχος αυστηρός και με τους αρχαιολόγους παρόντες στις εκσκαφές, αλλά με μια σοβαρή αξιολόγηση. Δεν μπορεί το κάθε πήλινο κομμάτι που βρίσκεται ή το κάθε κεραμίδι να αποτελεί λόγω αναστολής εργασιών. Στην Ελλάδα, άλλωστε, ζούμε και όπου κι αν σκάψει κανείς κάπου θα κτυπήσει η αξίνα. Εκτός αν αποφασίσουμε όλοι μαζί πως ό,τι κτίστηκε, κτίστηκε, ό,τι μπαζώθηκε, μπαζώθηκε και από εδώ και στο εξής καμιά νέα οικοδομική άδεια, κανένα νέο ξενοδοχείο, κανένα εμπορικό κέντρο, καμιά νέα δραστηριότητα. Να αποφασίσουμε δηλαδή να πορευτούμε με αυτά που προλάβαμε και κουκουλώσαμε τότε που δεν υπήρχε ΚΑΣ.

Αν όμως δεν αποφασίσουμε κάτι τέτοιο, τότε οι ευαίσθητοι θεματοφύλακες της πολιτιστικής μας κληρονομιάς και της Ιστορίας μας καλό είναι να σκεφτούν πως το Δημόσιο (επομένως και οι ίδιοι) συντηρείται από τους φόρους που πληρώνουν οι ιδιώτες, οι επενδυτές και οι επιχειρήσεις και χωρίς την οικονομική δραστηριότητα των ιδιωτικού τομέα δεν υπάρχει Δημόσιο. Ούτε δημόσιες υπηρεσίες, ούτε δημόσια έργα, ούτε δημόσιοι υπάλληλοι, ούτε ανεξάρτητα όργανα και συμβούλια ευαισθησίας.