Βασίλης Στεφανακίδης

Υπάρχει η πάγια αντίληψη στους πολιτικούς ότι το καλοκαίρι στην Ελλάδα είναι το μεγαλύτερο καταπραϋντικό των πολιτών για όλα τους τα βάσανα. Ο ήλιος, η θάλασσα, οι διακοπές, οι επισκέψεις στα χωριά και τα εξοχικά, μαζί με τον τουρισμό που φέρνει χρήμα και προσφέρει εποχικές δουλειές, απαλύνουν για μερικούς μήνες τα οξυμένα προβλήματα που ούτως ή άλλως αντιμετωπίζει η συντριπτική πλειονότητα.

Είναι όμως έτσι ή είναι και αυτό μια ψευδαίσθηση; Αυτοί που φυτοζωούν όλο το προηγούμενο διάστημα ανακουφίζονται άραγε με μια βουτιά και ένα μπάνιο, όπως μας προέτρεψε και ο πρωθυπουργός, ή κουβαλούν τα προβλήματα μαζί τους; Μπορούν να ξεχάσουν την απληρωσιά τους, τη δόση της Εφορίας, του ασφαλιστικού ταμείου, του ΕΝΦΙΑ; Μπορούν να παραβλέψουν τους λογαριασμούς του νερού, του ρεύματος, του τηλεφώνου και όλες τις δόσεις από τις ρυθμίσεις των υποχρεώσεών τους;

Μπορούν να φύγουν ανέμελα, έστω και για μερικές ημέρες, χωρίς να έχουν πάρει το επίδομα αδείας που έπαιρναν κάποτε και τώρα έχει κοπεί για συνταξιούχους και δημοσίους υπαλλήλους, ενώ στον ιδιωτικό τομέα είναι ελάχιστες οι επιχειρήσεις που το δίνουν στους εργαζομένους τους; Εχουν τη δυνατότητα οι εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι για 360-400 ευρώ να κάνουν υπεραστική διαδρομή για να ξεκουραστούν και να πάρουν δυνάμεις για τους μήνες που ακολουθούν; Με άλλα λόγια, πόσοι από τους Ελληνες μισθωτούς και συνταξιούχους μπορούν να χαρούν το περίφημο ελληνικό καλοκαίρι; Ελάχιστοι. Και όλοι αυτοί που βλέπουμε στις παραλίες των νησιών, στις ταβέρνες και τα μπαρ αναρωτιόμαστε πώς τα καταφέρνουν.

Η απάντηση είναι πολύ απλή. Αυτοί που δεν κατάλαβαν κρίση και συνεχίζουν τις ζωές τους όπως και πριν είναι κάποιοι επαγγελματίες που συνεχίζουν να εισπράττουν «μαύρα» και αυτοί που διέθεταν και διαθέτουν πλούτο που δεν πιάνεται από τους ελέγχους των εφοριακών. Πόσους άραγε υδραυλικούς, ηλεκτρολόγους, τεχνίτες πάσης φύσεως έχετε δει να κόβουν απόδειξη για τις υπηρεσίες τους; Βλέπετε, όταν ο ΦΠΑ έχει φτάσει στο 24% γινόμαστε όλοι μοιραία συνένοχοι στη φοροκλοπή. Ποιος μπορεί να αντισταθεί στην πρόταση που του κάνει ο κάθε επαγγελματίας «με ΦΠΑ 124 ευρώ, χωρίς απόδειξη 80 ευρώ»; Να πληρώσεις 44 ευρώ περισσότερα για να πάρεις μια απόδειξη και να την κάνεις τι; Να περιμένεις την κλήρωση των αποδείξεων του υπουργείου Οικονομικών όπου οι πιθανότητες είναι λιγότερες και από το Τζόκερ; Ή για να κάνεις ευσυνείδητα το καθήκον σου στο κράτος, το οποίο στην τελική τι σου προσφέρει; Μήπως καλές υπηρεσίες υγείας, παιδείας, ασφάλειας; Είναι συνεπές στις υποχρεώσεις του προς τον πολίτη; Κάνει έργα υποδομής για να τα απολαμβάνει; Ανταποδίδει στο ελάχιστο αυτά που εισπράττει από τα πάσης φύσεως χαράτσια ή απλώς ο πολίτης πληρώνει τόκους και χρέη που η δική τους διαχείριση δημιούργησε;

Ακούσατε ποτέ να καθυστερεί έστω μία ημέρα η καταβολή μισθών των δημοσίων υπαλλήλων; Ακούσατε ποτέ να απολύεται δημόσιος υπάλληλος για ανεπάρκεια και ανικανότητα;

Θα μου πείτε και προ κρίσης τα ίδια δεν γίνονταν; Ναι, αυτό είναι αλήθεια. Αλλά τώρα με την κρίση το κακό παράγινε. Τώρα και το τελευταίο ευρώ που μπορεί κανείς να γλιτώσει μετράει. Γι’ αυτό η φοροδιαφυγή της διπλανής πόρτας οργιάζει και περνάει κάτω από τα ραντάρ των ελεγκτικών αρχών. Ακόμα και το αναγκαστικό μέτρο των πληρωμών με κάρτα που έφεραν τα capital controls αρχίζει πλέον να φθίνει και όπου είναι εφικτό η συναλλαγή γίνεται με μετρητά, και άρα φοροδιαφυγή.

Επομένως, όσα πανηγύρια και να στήσει η κυβέρνηση στο αντιμνημονιακό φεστιβάλ του Αυγούστου, η κατάσταση δεν αλλάζει. Συνεχίσουμε να είμαστε χρεοκοπημένοι και χωρίς ελπίδα όσο οι φόροι και οι υποχρεώσεις θα παραμένουν σε αυτά τα επίπεδα. Και μοιραία θα παραμείνουν, γιατί οι μεταμνημονιακές υποχρεώσεις για υψηλά πλεονάσματα δεν επιτρέπουν αλλαγή φορολογικής φιλοσοφίας, ούτε ανάπτυξη, επενδύσεις και δημιουργία νέων, κανονικών θέσεων εργασίας.
Και είναι μύθος ότι το ελληνικό καλοκαίρι μάς κάνει να ξεχνάμε. Το ακριβώς αντίθετο θα έλεγα ότι συμβαίνει τα τελευταία χρόνια.