Βασίλης Στεφανακίδης

Οι Έλληνες πολίτες βιώνουν καθημερινά ένα ατέλειωτο θέατρο παραλόγου. Φαίνεται πως δεν επαρκούν τα δεινά που μας έχουν βρει, είμαστε υποχρεωμένοι να ανεχόμαστε και το δούλεμα που μας κάνουν οι διάφοροι ιθύνοντες, αυτοί δηλαδή που κρατούν τις τύχες μας στα χέρια τους.

Υπάρχει άραγε κανείς σ’ αυτό τον τόπο που δεν ξέρει ποια είναι τα βασικά προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας; Υπάρχει κανείς που δεν ξέρει ότι οι πληγές του μνημονίου είναι η ανεργία, η μείωση των εισοδημάτων και η καταιγίδα των φόρων;

Κανείς.

Έτσι, λοιπόν, από τη μια ακούμε -τόσο από την τρόικα και διάφορους Ευρωπαίους αξιωματούχους- να λένε ότι δεν αντέχει άλλους φόρους ο Ελληνας και από την άλλη τόσο αυτή η κυβέρνηση όσο και προηγούμενη, κατ’ επιταγήν των δανειακών συμβάσεων, μονιμοποιούν ακόμα και τους έκτακτους φόρους -είτε πρόκειται για τα ακίνητα είτε για έκτακτες εισφορές εισοδήματος.

Από κοντά και τα παντοειδή εισπρακτικά μέτρα για δήθεν τακτοποιήσεις ημιυπαίθριων, αυθαίρετων κτισμάτων κ.λπ. που εξυπηρετούν τους στόχους της τρόικας για αύξηση εσόδων απ’ όπου κι αν προέρχονται.

Χθες, για άλλη μια φορά, ήρθε ο διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος κ. Γιώργος Προβόπουλος και με την ενδιάμεση έκθεσή του επισημαίνει ότι αρκετά με τους φόρους γιατί οδηγούν σε εμβάθυνση της ύφεσης. Οι συνεπείς φορολογούμενοι πρέπει να ελαφρυνθούν για να μπορέσει να κινηθεί η αγορά.

Πράγματα αυτονόητα, πλην όμως για να γίνουν πρέπει με κάτι -και από κάπου- να αντικατασταθούν αυτά τα χαράτσια. Και εκεί που περιμέναμε κάποια καινοτόμο ιδέα, τι μας λέει ο κ. Προβόπουλος; Να περισταλεί η φοροδιαφυγή!

Τώρα μάλιστα. Μιλάμε για σίγουρα λεφτά που θα μπουκώσουν τα ταμεία του κράτους!

Γι’ αυτό λέω μας δουλεύουν κανονικά, παίζοντας το κόλπο του καλού και του κακού μπάτσου, μέχρι να μας κάμψουν τελειωτικά και να μας αναγκάσουν να σκεφτόμαστε μήπως η λύση είναι στη δραχμή.

Γιατί ο πολίτης έφτασε να προβληματίζεται αν τελικά υπάρχουν χειρότερα απ’ αυτά που μας συμβαίνουν σήμερα (νεόπτωχοι, άνεργοι, χωρίς συντάξεις, με χρέη και χαμένες περιουσίες και χωρίς ελπίδα για το αύριο). Μια χώρα ευτελισμένη σε όλο τον πλανήτη, που εκλιπαρεί για τη δόση της, την ώρα που τη διαπομπεύουν και την ταπεινώνουν ακόμα και οι πάλαι ποτέ φίλοι μας.

Χωρίς εθνική αξιοπρέπεια, εθνική υπερηφάνεια και με Ελληνες που πηγαίνουν ως λαθρομετανάστες στην Αυστραλία, στον Καναδά και όπου αλλού υπάρχει κάποια ελπίδα για δουλειά.

Επιτέλους, δεν θα βρεθεί ένας λογικός άνθρωπος να βάλει τέλος σ’ αυτό τον κατήφορο και τον αφανισμό της πατρίδας μας;