Βασίλης Στεφανακίδης

Κοίτα να δεις πού φτάσαμε μέσα σε 15 ημέρες. Να νιώθουμε ανακουφισμένοι επειδή ανέλαβε επικεφαλής -κατ’ επίφαση- κυβέρνησης εθνικής συνεργασίας ο κ. Λουκάς Παπαδήμος!

Και τώρα τι; 

Λύθηκαν ως διά μαγείας τα προβλήματά μας; Σωθήκαμε; Εδραιώσαμε τη θέση μας στην  ευρωζώνη; Απομακρύνθηκε το ενδεχόμενο της επιστροφής στη δραχμή; Καπαρώσαμε το νέο δάνειο και το «κούρεμα» του χρέους κατά 50%; Παίρνουν μπροστά η οικονομία και η ανάπτυξη; Αλλάζει η εικόνα που έχουν οι εταίροι μας για την Ελλάδα; Θα γίνουν τώρα πιο ελαστικοί και λιγότεροι πιεστικοί;

 Δυστυχώς τίποτε απ’ όλα αυτά δεν είναι δεδομένο.

Η νέα κυβέρνηση ξεκινάει το έργο της από πολύ δυσχερέστερη θέση απ’ ό,τι μόλις πριν από 15 μέρες, όταν κάποιοι «φωστήρες» (Παπανδρέου, Ρέππας, Καστανίδης, Πετσάλνικος) αποφάσιζαν δημοψήφισμα με το οποίο οι Ελληνες θα έκριναν την απόφαση των Ευρωπαίων για την προστασία του ευρώ!

Πετύχαμε μήπως την εθνική συνεννόηση; Κάθε άλλο. Απλώς οι πολλαπλές πιέσεις και οι απειλές τόσο από το εξωτερικοί όσο και από το εσωτερικό  τούς υποχρέωσαν να βάλουν προς στιγμήν τα μαχαίρια στα θηκάρια ενώ με την πρώτη ευκαιρία θα τα ξαναβγάλουν για να συνεχίσουν να κάνουν τον μόνο που ξέρουν να κάνουν καλά: τη φαγωμάρα και την ανέξοδη πολιτική διάλυσης των αντιπάλων. Σε σημείο να αναρωτιέται μάλιστα κανείς αν οι πολιτικοί μας ηγέτες διαθέτουν ίχνος φιλοπατρίας και συναίσθησης όλων των απειλών και των κινδύνων της χώρας.

 Κακώς λοιπόν αισθανόμαστε ανακουφισμένοι γιατί τα δύσκολα μόλις τώρα αρχίζουν. Η ανεργία καλπάζει, οι πολίτες στενάζουν από τους απανωτούς φόρους που έχουν φορτωθεί στις πλάτες τους, τα εισοδήματα συνεχώς συρρικνώνονται, οι κοινωνικές παροχές περιστέλλονται και το μέλλον είναι μαύρο για πολλά χρόνια.

 Μα, ο κ. Παπαδήμος είναι ένα πρόσωπο κύρους με περγαμηνές εξαιρετικού τραπεζίτη που χαίρει εκτίμησης στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ και -δεν μπορεί- θα αλλάξει την κατάσταση, αντιτείνουν οι  εκ φύσεως αισιόδοξοι. 

Πλην όμως υπάρχει ένας σοβαρός αντίλογος καθώς δεν επελέγη στην πρωθυπουργία για τις μαγικές του ικανότητες.

 

Μέσα σε τρεις μήνες που του έχουν δώσει περιθώριο οι τρεις πολιτικοί αρχηγοί, ούτε ο Θεός ο ίδιος δεν θα μπορούσε να διορθώσει τα στραβά και τα ανάποδα μιας διαλυμένης χώρας από τους πολιτικούς τα τελευταία 30 χρόνια.

 Μήπως θα νομοθετήσει για κάτι πέραν των δεσμεύσεων έναντι της τρόικας; Μήπως θα παρέμβει στους μισθούς και τις χαμηλές συντάξεις; Μήπως θα πάρει πίσω κάποιο φόρο ή κάποια έκτακτη εισφορά; Μήπως θα φθηνύνει το πετρέλαιο; Μήπως μπορεί να ρίξει τον ΦΠΑ;  Ή μήπως θα ρίξει χρήμα στην αγορά για να πάρει μπροστά η οικονομία; 

Τίποτε απ’ όλα αυτά κι ας μην τρέφουμε αυταπάτες. Αυτά που υποχρεούται να κάνει είναι να επισπεύσει και να αυξήσει τις απολύσεις-εφεδρείες στο Δημόσιο και στις ΔΕΚΟ, να εξασφαλίσει την 6η δόση του δανείου, να ψηφίσει τις αποφάσεις και τα μέτρα της απόφασης της 26ης Οκτωβρίου και να εκτελεί απαρέγκλιτα και χωρίς αντιρρήσεις τις εντολές της τρόικας που έρχεται εσπευσμένα για νέες διαταγές.

Και μετά; Μετά εκλογές για να μιλήσει, και καλά, ο… κυρίαρχος λαός με το «αλάθητο κριτήριό» του! Και φτου κι απ’ την αρχή οι εντολές για σχηματισμό κυβέρνησης συνεργασίας, και πάλι από την αρχή τα παζάρια των πολιτικάντηδων για τη μοιρασιά της εξουσίας μιας χώρας που μετεωρίζεται ανάμεσα στο ευρώ και την άβυσσο.

Την ίδια ώρα τα αφεντικά της Ευρώπης εργάζονται πυρετωδώς για τον τρόπο και τον χρόνο εξοστρακισμού μας από την ευρωζώνη και την Ε.Ε. Βλέπετε, η απύθμενη μακακία του δημοψηφίσματος πυροδότησε τη βόμβα που έχουμε στα θεμέλια του σπιτιού μας. Αν μπορούμε να την απενεργοποιήσουμε ενώ δεν είμαστε πυροτεχνουργοί, είναι ένα μεγάλο ερώτημα το οποίο μπορεί να πάρουμε και στον τάφο μας!