Βασίλης Στεφανακίδης

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, θα έρθει κάποτε μια μέρα που θα ξυπνήσουμε χωρίς μια κακή είδηση και απερίσπαστοι θα πάμε στη δουλειά μας (όσοι έχουμε ακόμα δουλειά);

ΜΙΑ ΜΕΡΑ χωρίς δηλώσεις κάποιων Ευρωπαίων ηγετών, διεθνών αναλυτών που
βλέπουν παντού καταστροφές, τροϊκανών που μας κουνούν το δάχτυλο και υπουργών που αμφισβητούν όλους τους υπόλοιπους συναδέλφους τους; Μια μέρα που να ακούσουμε έστω την είδηση ότι πιάσαμε πάτο;

ΣΥΜΠΛΗΡΩΘΗΚΑΝ ΗΔΗ δύο χρόνια από τότε που ένας ολόκληρος λαός ζει καθημερινά ένα πρωτότυπο κινέζικο μαρτύριο. Σήμερα χρεοκοπούμε, αύριο καταστρεφόμαστε, μας παίρνουν τις οικονομίες μας, τα σπίτια μας, τα παιδιά μας θα φύγουν οικονομικοί μετανάστες, οι γυναίκες μας καθαρίστριες στην Αλβανία και ό,τι άλλο περνάει από τον νου των επαγγελματιών καταστροφολόγων. ΚΑΙ Η κυβέρνηση; Τι κάνει για όλα αυτά; Μήπως θεωρεί ότι η ανοχή και η βουβή αποδοχή του κόσμου στα δεινά που έχουν συσσωρευτεί πάνω του θα είναι παντοτινή;

Μήπως νομίζουν ότι το «σφάξε με, αγά μου, ν’ αγιάσω» έχει πολλούς θιασώτες στις μέρες μας; Αν παρ’ ελπίδα το νομίζουν, τότε αλίμονό τους γιατί έρχεται vox populi.

ΓΙ’ ΑΥΤΟ οφείλουν να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους άμεσα και να κυβερνήσουν. Να σταματήσουν τις γκάφες τύπου Φινλανδίας και να πέσουν με τα μούτρα στη δουλειά ώστε να εκπληρώσουν τις δεσμεύσεις που ανέλαβαν και να σταματήσει αυτό το μόνιμο βάσανο: παίρνουμε - δεν παίρνουμε την επόμενη δόση του δανείου.

ΚΥΡΙΩΣ ΟΜΩΣ να σοβαρευτούν και να εκπέμψουν αισιόδοξα μηνύματα στην κοινωνία όχι από τις παραλίες και τα νησιά αλλά από τα γραφεία τους.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ δυνατόν να «καίνε» στην κυριολεξία οποιαδήποτε θετική εξέλιξη, όπως η απόφαση της 21ης Ιουλίου,μέσα σε λίγες μέρες.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ δυνατόν να πελαγοδρομούν και να σκιαμαχούν για τα αυτονόητα. Τελευταίο παράδειγμα, η υπόθεση του υπουργείου Ναυτιλίας, το οποίο ακατανόητα κατήργησαν πριν από δύο χρόνια και περιφέρουν τις σημαντικότατες αρμοδιότητές του από υπουργείο σε υπουργείο, με αποκορύφωμα την κόντρα Παμπούκη - Παπουτσή και την κάθοδο από το κυβερνητικό τρένο του πρώτου.

Ή ΤΟ τελευταίο με τις τράπεζες, όπου εντελώς ακατανόητα αποφάσισαν την ουσιαστική κρατικοποίησή τους για όσες αποδειχτεί ότι έχουν περισσότερα επισφαλή δάνεια απ’ ό,τι προβλέπουν οι ίδιες. Με κοινές αντί για προνομιούχες μετοχές θα προσέρχονται στο ειδικό ταμείο κι έτσι ο έλεγχος θα περνάει στα χέρια του κράτους. Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω τι επιδιώκουν. Τους άρεσε το τραπεζικό
μοντέλο της Ιρλανδίας και θέλουν να το εφαρμόσουν κι εδώ ή θα λυθούν τα προβλήματα με κρατικές τις τέσσερις μεγάλες ιδιωτικές τράπεζες;
ΟΙ ΟΠΟΙΕΣ, παρά τη μεγάλη κερδοφορία τους στο παρελθόν και τις απερίσκεπτες δανειοδοτήσεις τους, μην ξεχνάμε ότι συνέβαλαν σημαντικότατα στην ανάπτυξη όλα τα προηγούμενα χρόνια και τώρα πληρώνουν κυρίως την κρίση χρέους της χώρας και πολύ λιγότερο τα δικά τους λάθη.

ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΓΙΑ όλους μας και κυρίως για την κυβέρνηση, δεν υπάρχει η χρονική πολυτέλεια για πειραματισμούς, ψιλοεκβιασμούς και μηνυματάκια. Η κατάσταση είναι κρι-σι-μό-τα-τη. Δεν αντέχει σε νέες γκάφες, γιατί οι άσπονδοι φίλοι μας καιροφυλακτούν για το τελειωτικό χτύπημα. Και εν πάση περιπτώσει, αν η κυβέρνηση νιώθει ότι αυτά και τίποτα περισσότερο δεν μπορεί να κάνει, ας προσφύγει άμεσα στη λαϊκή ετυμηγορία.

ΟΧΙ ΠΩΣ οι εκλογές στην παρούσα φάση είναι ό,τι καλύτερο για τον τόπο, αλλά, ποιος ξέρει, μπορεί να βρεθούν κάποιοι με περισσότερη όρεξη και μαχητικότητα που δεν θα σκέφτονται όλη την ώρα το πολιτικό τους μέλλον αλλά τον τόπο.

ΣΕ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ περίπτωση που θέλουν να συνεχίσουν να κυβερνούν, αν μη τι άλλο ας σοβαρευτούν κι ας μεταδώσουν λίγη θετική ενέργεια στον λαό. Είναι απαραίτητο όπως το οξυγόνο.