Βασίλης Στεφανακίδης

Μιλάμε για τις λογικές του παραλόγου που έχουν φωλιάσει βαθιά μέσα στα μυαλά των κρατικοδίαιτων συνδικαλιστών.
Οχι, δεν αναφέρομαι στις πρόσφατες κινητοποιήσεις της ΑΔΕΔΥ που ανέλαβε εργολαβικά με απεργίες να υπερασπιστεί τα εργασιακά δικαιώματα των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα, για τον οποίο καταρτίστηκε ο νέος εργασιακός νόμος.
Αναφέρομαι σε κάποιους άλλους συνδικαλιστές της ίδιας λογικής που διαφεντεύουν την Ελληνική Αεροπορική Βιομηχανία (ΕΑΒ). Μια κρατική εταιρεία που ως έργο της έχει τη συντήρηση των αεροσκαφών της Πολεμικής Αεροπορίας και ελάχιστες άλλες συνεργασίες που θα μπορούσαν να αποφέρουν έσοδα στην εταιρεία, γιατί προφανώς δεν την εμπιστεύονται ότι θα τηρήσει τα συμβόλαια συντήρησης ή παραγωγής εξαρτημάτων στους δεσμευτικούς χρόνους.
Ενας τέτοιος εξωτερικός πελάτης που προέκυψε μέσα από διπλωματικές και διακρατικές συμφωνίες είναι η αεροπορική βιομηχανία Lockheed Martin.
Ο σημαντικός αυτός πελάτης διαπίστωσε πως τα χρονοδιαγράμματα παραγωγής των παραγγελιών της έχουν μείνει πια πάρα πολύ πίσω. Διαμαρτυρήθηκε στη διοίκηση της ΕΑΒ και την ενημέρωσε ότι δεν μπορεί να συνεχίζει να παίζει αυτό το παιχνίδι, να χάνει παραγγελίες στο εξωτερικό επειδή η ΕΑΒ δεν μπορεί να ρυθμίσει την παραγωγικότητά της.
Στο τέλος, έκανε μια τελευταία παραχώρηση προτού σπάσει το συμβόλαιο συνεργασίας εις βάρος της ΕΑΒ, να αναλάβει η ελληνική βιομηχανία να προσλάβει εργολαβικά 15 εξειδικευμένους τεχνίτες, μεταξύ των οποίων και συνταξιούχοι της εταιρείας, έτσι ώστε να οργανωθεί και να αυξηθεί η παραγωγικότητα στην υλοποίηση των παραγγελιών της Lockheed Martin.
Αμ δε! Οι συνδικαλιστές της ΕΑΒ αποφάσισαν να μην επιτρέψουν την είσοδο των εργολαβικά εργαζομένων και έφτασαν στο σημείο -άκουσον, άκουσον!- να χτίσουν και την είσοδο στις εγκαταστάσεις της κρατικής εταιρείας!
Αποφασίζομεν και διατάσσομεν!
Κι αν ήταν δικιά τους η εταιρεία, γούστο τους και καπέλο τους, ας της βάλουν και φωτιά να την κάψουν!

Πλην όμως, αυτή η εταιρεία είναι κρατική και ζημιογόνα και συντηρείται με τα λεφτά όλων ημών των φορολογουμένων. Με απόλυτους όρους αγοράς, δε, θα έπρεπε να είχε κλείσει εδώ και δεκαετίες και το έργο της να το αναλάμβανε μια ιδιωτική εταιρεία που θα μας στοίχιζε σαφώς πολύ λιγότερα. Για το γαμώτο όμως και για να λέμε πως έχουμε και αεροπορική βιομηχανία, την κρατάμε, την πληρώνουμε και καλοπληρώνουμε τους δημοσίους υπαλλήλους που εργάζονται σε αυτή.
Αυτούς οι οποίοι, αντί να λένε ευχαριστώ που το κράτος και η κοινωνία ανέχονται τις συνεχείς ζημιογόνες χρήσεις της, τορπιλίζουν και κάθε προσπάθεια να λιγοστέψουν οι ζημίες και στέλνουν ένα κάκιστο μήνυμα σε όσους θέλουν να επενδύσουν στη χώρα ή να συνεργαστούν με ελληνικές επιχειρήσεις.
Το σκηνικό αυτό μου θύμισε μια άλλη περίπτωση «φιλόξενης υποδοχής» ξένων επενδυτών που συνέβη τη δεκαετία του ’80, όταν είχαν γίνει βολιδοσκοπήσεις για συμμετοχή επενδυτών στα τότε κρατικά διυλιστήρια Ασπροπύργου. Ενδιαφέρθηκαν, λοιπόν, κάποιοι Κορεάτες επενδυτές, οι οποίοι, αφού πήραν και μελέτησαν τον σχετικό φάκελο, είχαν τη «φαεινή» ιδέα να πάνε να δουν από κοντά προτού κάνουν προσφορά, για να ξέρουν οι άνθρωποι πού θα επενδύσουν τα λεφτά τους. Οταν, λοιπόν, το βανάκι που τους μετέφερε έφτασε στην πύλη του διυλιστηρίου, πριν καλά-καλά πατήσουν το πόδι τους στο χώμα, δέχτηκαν ομοβροντία από πέτρες, γιαούρτια, μπουκάλια νερό και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς από τους συγκεντρωμένους δημόσιους υπαλλήλους, με αποτέλεσμα οι επενδυτές να φύγουν τρέχοντας ως τη Σεούλ!
Επιπτώσεις σε προσωπικό επίπεδο δεν είχαν φυσικά ούτε εκείνοι οι συνδικαλιστές, ούτε θα έχουν και αυτοί της ΕΑΒ, που καταδικάζουν το μέλλον της εταιρείας από την οποία τρώνε ψωμί.
Και να φανταστεί κανείς ότι είμαστε στο 2021 και στο μεταίχμιο της μετάβασης στην ψηφιακή εποχή και της προσαρμογής στα νέα δεδομένα που φέρνει σε παγκόσμιο επίπεδο η 4η Βιομηχανική Επανάσταση και πρέπει να πορευτούμε με αυτά τα κατάλοιπα του κρατικοδίαιτου συνδικαλισμού που γράφει στα παλιά του υποδήματα αν αύριο η Lockheed φύγει, επειδή ο μισθός πέφτει μήνας μπαίνει, μήνας βγαίνει!