Άννυ Ποδηματά

Οταν οι επιχειρήσεις αναπτύσσονται -σκέφτονται στον υπόλοιπο κόσμο-, δημιουργούν δουλειές και παράγουν εθνικό εισόδημα, το οποίο δίνει ώθηση στις επενδύσεις και στην κατανάλωση, με αυτή τη σειρά. Κάπως έτσι δημιουργούνται οι βάσεις γι’ αυτό που λέμε «διατηρήσιμη ανάπτυξη» με σταθερές και ποιοτικές θέσεις εργασίας.

Οι κυβερνήσεις που ενδιαφέρονται για την οικονομική ευημερία και την πρόοδο στις χώρες τους, ιδιαίτερα σήμερα που λόγω παγκοσμιοποίησης και ραγδαίων τεχνολογικών εξελίξεων ο ανταγωνισμός είναι πολύ σκληρός, δίνουν ιδιαίτερη προσοχή στους νόμους και γενικότερα στο κανονιστικό πλαίσιο που επηρεάζει την επιχειρηματικότητα. Στόχος, η δημιουργία ενός επιχειρηματικού περιβάλλοντος δίκαιου, σταθερού και αποτελεσματικού που θα δίνει στις επιχειρήσεις όλων των μεγεθών και όλων των κλάδων της οικονομίας τη δυνατότητα να αναπτυχθούν, να καινοτομήσουν και να ενταχθούν σε παγκόσμιες αλυσίδες αξίας. Σε χώρες με μακρά παράδοση παραοικονομίας -και με τις αρνητικές συνέπειες στην (εθνική) οικονομία και στην κοινωνία που αυτό συνεπάγεται- ένα τέτοιο πλαίσιο συνιστά, πέραν όλων των άλλων, κι ένα ισχυρό κίνητρο για το πέρασμα από τον ανεπίσημο στον επίσημο τομέα της οικονομίας, δηλαδή στη νομιμότητα…

Εμείς εδώ, όμως, παρά τα 10 χρόνια ύφεσης και κρίσης και παρά την τεράστια ανεργία και τη συνεχιζόμενη φυγή των νέων στο εξωτερικό, εξακολουθούμε όχι απλώς να αδιαφορούμε για το επιχειρηματικό περιβάλλον αλλά και να το επιβαρύνουμε.

Μετά το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ, που έδειξε πτώση της χώρας στην παγκόσμια κατάταξη ανταγωνιστικότητας -και μάλιστα με αιχμή τις πενιχρότατες επιδόσεις στον νευραλγικό τομέα της καινοτομίας-, ήρθε πριν από λίγες μέρες η σειρά της Παγκόσμιας Τράπεζας για να αποτυπώσει νέα πτώση, αυτή τη φορά στην κατάταξη των χωρών που ευνοούν την επιχειρηματικότητα: Από την 67η θέση (πέρυσι), υποχωρήσαμε στην 72η μεταξύ 190 χωρών, τελευταίοι φυσικά στην κατάταξη της Ευρώπης. Πέραν του ότι στην κατάταξη «γειτνιάζουμε» με την Ινδονησία, το Κιργιστάν και τη Μογγολία, ακόμα πιο ανησυχητικό (θα έπρεπε να) είναι ότι οι γείτονές μας έχουν πολύ καλύτερες επιδόσεις από μας, με την ΠΓΔΜ να καταλαμβάνει τη 10η θέση, την Αλβανία την 63η και την Τουρκία να βρίσκεται μεταξύ των 10 «πρωταθλητών» σε μέτρα βελτίωσης του επιχειρηματικού περιβάλλοντος στη διάρκεια του τελευταίου χρόνου!

Σε πολλούς από τους επιμέρους δείκτες που προσμετρώνται ώστε να βγει η τελική κατάταξη, τα πράγματα είναι ακόμα πιο αποκαρδιωτικά, όπως η αδυναμία εξασφάλισης πιστώσεων, η μη επιβολή συμβάσεων και το υπέρογκο ύψος φορολογικών και ασφαλιστικών εισφορών. Ειδικά, δε, για τις παραγωγικές μεταποιητικές μονάδες της χώρας, από τις οποίες εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό οι εξαγωγές αλλά και ο συνολικός -άμεσος και προκαλούμενος- δείκτης απασχόλησης, η εικόνα είναι ακόμα πιο ζοφερή: στα παραπάνω προστίθενται το μη ανταγωνιστικό ενεργειακό κόστος, η απουσία επενδυτικών κινήτρων, όπως οι επιταχυνόμενες αποσβέσεις, ακόμα και για σύγχρονο τεχνολογικό εξοπλισμό και η εφαρμογή μιας απαρχαιωμένης (του 1920) νομοθεσίας για τις υπερωρίες που δεν έχει απολύτως καμία σχέση με τον τρόπο που λειτουργεί ένα σύγχρονο εργοστάσιο.

Ο υπόλοιπος κόσμος και ιδιαίτερα ο ευρωπαϊκός, στον οποίο υποτίθεται ότι ανήκουμε, σχεδιάζει μέτρα και πολιτικές που θα βοηθήσουν επιχειρήσεις και εργαζόμενους να προσαρμοστούν κατάλληλα και εγκαίρως στον ήδη συντελούμενο πλήρη μετασχηματισμό της παραγωγικής διαδικασίας και φυσικά της εργασίας, με έμφαση στη βελτίωση της πρόσβασης αλλά και της ποιότητας της εκπαίδευσης, της επανακατάρτισης, της ανάπτυξης δεξιοτήτων και -φυσικά- της βελτίωσης του επιχειρηματικού περιβάλλοντος που θα δημιουργήσει δουλειές για νέους ανθρώπους.

Στον δικό μας κόσμο εξακολουθούμε να αποδομούμε την Παιδεία, να αδιαφορούμε για την καινοτομία και να κυνηγάμε την παραγωγή και την εξωστρέφεια, ποντάροντας καταπώς φαίνεται στην ανάπτυξη που θα δημιουργήσει η κατανάλωση από τη μη περικοπή των συντάξεων και από τη νομοθέτηση του πακέτου των παροχών και των επιδομάτων της Θεσσαλονίκης.

Δηλαδή μια ανάπτυξη επισφαλή, αναιμική και χωρίς δουλειές…