Η διακοσμήτρια Σουζάνα Σαλκ περιγράφει το χρονικό της δημιουργίας του νέου της εξοχικού

Τι οδηγεί μια οικογένεια με δύο σκληρά εργαζόμενους  γονείς και τα δύο παιδιά τους στην απόφαση να  αγοράσει και να ανακαινίσει ολοκληρωτικά ένα  εξοχικό σε απόσταση μόλις 15 λεπτών από τη μόνιμη  κατοικία της; Έχουμε ήδη ξοδέψει δέκα χρόνια για να  μεταμορφώσουμε ένα αποικιακό σπίτι του 1800 από ατημέλητη γεροντοκόρη σε κομψή μητέρα, πράγμα που βέβαια μας χάρισε πολλά χρόνια απόλαυσης.  Πώς μπορεί λοιπόν ένα στραπατσαρισμένο παλιό εξοχικό της δεκαετίας του ’70 χτισμένο κάτω από  βελανιδιές να μας εμπνεύσει τόσο ώστε να μπούμε για
ακόμα μία φορά στη διαδικασία της ανακαίνισης;  Η απάντηση χωρά σε τρεις λέξεις: τοποθεσία, τοποθεσία, τοποθεσία.

Ακριβώς πίσω από τη λίμνη Γουάραμογκ στο  Κονέκτικατ και περικυκλωμένο από τη θέα των  κυματιστών λόφων όπου το γαλήνιο κίτρινο φως  τρεμοπαίζει, όπως ακριβώς στη λίμνη Κόμο της βόρειας Ιταλίας, το εξοχικό έμοιαζε να βρίσκεται σε  μια υπομονετική νάρκη, περιμένοντας να ξυπνήσει από την κατάρα της εγκατάλειψης. Δεν μου πήρε πολύ χρόνο να φανταστώ πού θα έβαζα τις γαλλικές πόρτες, τα παράθυρα και τα φώτα, ώστε να αφήσω το λαμπερό φως της λίμνης να μπει μέσα στο σπίτι. Ένα κεντρικό υπνοδωμάτιο στον επάνω όροφο με θέα στη λίμνη θα μπορούσε να δημιουργηθεί στην κορυφή της τωρινής σκεπαστής εισόδου, η οποία επίσης χρειάζεται ανακαίνιση ώστε να μετατραπεί σε τραπεζαρία που θα μας εξυπηρετεί όλο τον χρόνο. Οι τοίχοι θα μπορούσαν να γίνουν λευκοί και το ξύλινο πάτωμα να διατηρήσει το λαχταριστό χρώμα της μαύρης σοκολάτας.

Το σπίτι ήταν μικρό και ως εκ τούτου θα έπρεπε να έχει μια αίσθηση συνοχής ώστε να μεγαλώνει η οπτική του ροή. Δεν είχα ποτέ πριν αναλογιστεί τα μοντέρνα έπιπλα (το άλλο σπίτι μας ήταν διακοσμημένο κυρίως με αντίκες), αλλά τώρα συνειδητοποίησα ότι τα καθαρά, γραφικά τους σχήματα θα ήταν ιδανικά. Δεν είχα χρόνο να επισκεφτώ καταστήματα ούτε τα χρήματα  για έναν διακοσμητή. Ετσι, οπλισμένη μόνο με καταλόγους και sites στο ίντερνετ, διακόσμησα και τα δέκα δωμάτια του καινούριου σπιτιού από το εσωτερικό του ήδη υπάρχοντος, νιώθοντας
σαν να πρόδιδα την πρώτη μου αγάπη.
Το Σαββατοκύριακο της Ημέρας των Πεσόντων μετακομίσαμε. Εγώ μαζί με τα παιδιά αποκοιμηθήκαμε υπό τον ήχο των εργασιών του Έρικ, ο οποίος έχτιζε τη ζωή μας μέσα από τις σελίδες με τις οδηγίες συναρμολόγησης των επίπλων. Τίποτα δεν τον πτοούσε: όταν οι εκτιμήσεις για την αποβάθρα της λίμνης αποδείχτηκαν παράλογες, ο Έρικ έχτισε μία με τα χέρια του, ξεχνώντας τελείως το σπίτι για το οποίο είχε αγοράσει μηχανοκίνητη βάρκα προτού ακόμα λιώσουν τα χιόνια.

Εγώ κρέμασα μια αιώρα ανάμεσα στις μηλιές για να τον ενθαρρύνω να κάνει διαλείμματα αλλά από μέσα μου ήμουν ενθουσιασμένη με την πρόοδό μας: είχε τελειώσει το βάψιμο των ραφιών ακριβώς τη στιγμή που η παραγγελία μου από το Amazon είχε φτάσει για να τα γεμίσει. Και μετά σταμάτησε! Το σχέδιό μας ξαφνικά έγινε σπίτι. Κάναμε το πρώτο μας δείπνο. Βαφτίσαμε τη βάρκα μας και ένας αγαπημένος φίλος μας μάς χάρισε θαλάσσια σκι. Κάναμε γύρους με τη βάρκα στη λίμνη και περπατήσαμε στους λόφους στο πίσω μέρος του σπιτιού. Η ευφορία της δημιουργίας τού καινούριου σπιτιού (σε συνδυασμό με τις διακοπές) μας έκανε να αισθανθούμε ζαλάδα. Ή μήπως ήμασταν απλώς ζαλισμένοι επειδή ξέραμε ότι το γαμήλιο σερβίτσιο και τα παραγεμισμένα παιδικά ζωάκια περίμεναν την επιστροφή μας; Το φθινόπωρο είχε μόλις ρίξει τα πρώτα του φύλλα μέσα στην πισίνα και εμείς θα γυρίσουμε πίσω σύντομα. Ήδη νιώθω νοσταλγία για ένα μέρος που πριν από έναν χρόνο δεν υπήρχε στη ζωή μου και νευρική για την επανένταξή μου σε ένα όπου πέρασα όμορφες στιγμές την περασμένη δεκαετία. Πώς γίνεται το μέρος όπου κρεμάμε τα πανωφόρια μας να είναι τόσο ανακουφιστικό και περίπλοκο; Δεν ξέρω… στο μεταξύ νομίζω θα πάω για μια βουτιά.