Προσοχή στις συγγενείς οφθαλμολογικές παθήσεις

Πολλά προβλήματα των ματιών θα μπορούσαν να αποφευχθούν εάν απευθυνόμασταν τακτικά στους οφθαλμιάτρους, οι οποίοι με τα διαγνωστικά εργαλεία που διαθέτουν έχουν τη δυνατότητα να προλάβουν ορισμένες παθήσεις που δεν δίνουν αντιληπτά συμπτώματα.

Συγκεκριμένα, οι συγγενείς οφθαλμολογικές παθήσεις μπορούν να διαγνωστούν  με έγκαιρο έλεγχο στα παιδιά. Τα νεογνά για παράδειγμα πρέπει να εξετάζονται από τον οφθαλμίατρο ή τον ειδικό παιδοφθαλμίατρο προκειμένου να διαγνωστούν ή αποκλειστούν κάποια σπάνια μεν, αλλά σημαντικά προβλήματα, όπως είναι:

-συγγενής καταρράκτης
-συγγενές γλαύκωμα
-μικρόφθαλμος 
-λευκοκορία
-συγγενή αφακία
-νευρομυασθένεια

-ανιρίδια
-παθήσεις βυθού- δυσπλασία αμφιβληστροειδούς- ρετινοβλάστωμα
-νυσταγμό 
-τοξοπλασμάτωση
-PHPV: πρωτογενές πρόβλημα με την υαλοειδική αρτηρία/μικρόφθαλμο.

Όπως μας εξηγεί ο καθηγητής Οφθαλμολογίας στο Πανενπιστήμιο Νέας Υόρκης Δρ. Αναστάσιος-Ιωάννης Κανελλόπουλος, ο οφθαλμίατρος είναι σε θέση να διαγνώσει τυχόν μελλοντική μυωπία με κυκλοπληγική διάθλαση.

Από τα πρώτα χρόνια της ζωής μπορεί να διαγνωσθεί τυχόν αμβλυωπία, που σ’ αυτήν την περίπτωση είναι ιάσιμη, ενώ εάν η διάγνωση καθυστερήσει υπάρχει ο κίνδυνος να αφήσει μόνιμο πρόβλημα. 

Επίσης ο οφθαλμολογικός έλεγχος μπορεί να εντοπίσει την ύπαρξη στραβισμού, δηλαδή την κακή συνεργασία των δύο ματιών στην αντίληψη των οπτικών ερεθισμάτων, πρόβλημα βέβαια που είναι εμφανές και αντιληπτό από τους οικείους του παιδιού, οι οποίοι πρέπει το γρηγορότερο να απευθυνθούν τον οφθαλμίατρό τους.

Η βλεφαρόπτωση είναι ένα άλλο συγγενές πρόβλημα. Η πτώση του βλεφάρου στο ένα μάτι που δεν καλύπτει την κόρη του, τις περισσότερες φορές  περνάει με την πρόοδο της ηλικίας ή βελτιώνεται σημαντικά. 

Όταν όμως η πτώση αυτή καλύπτει την κόρη του ματιού, είναι υπαρκτός ο κίνδυνος πρόκλησης σοβαρής βλάβης στο οπτικό σύστημα του παιδιού (αμβλυωπία) το οποίο χρήζει έγκαιρης αντιμετώπισης.

Επίσης σημαντική είναι η εξέταση για την στερεοσκοπική όραση του παιδιού, δηλαδή η οπτική ικανότητα διαχωρισμού του βάθους. Η εξέταση αυτή μπορεί να γίνει από την ηλικία των 2-3 ετών. 

Για τα μεγαλύτερα παιδιά, όταν δηλαδή ξεκινήσουν το σχολείο, η οφθαλμολογική εξέταση μπορεί να εντοπίσει προβλήματα στην οπτική λειτουργία του παιδιού, εξηγώντας έτσι και ενδεχόμενες δυσκολίες του παιδιού στην γραφή ή ανάγνωση.

Περνώντας τα χρόνια οι επισκέψεις στον οφθαλμίατρο γίνονται κυρίως όταν είναι αναγκαία η χρήση γυαλιών οράσεως.

Παθήσεις όπως η μυωπία, η υπερμετρωπία και ο αστιγματισμός σε παιδιά προσχολικής ή σχολικής ηλικίας αντιμετωπίζονται συνήθως με την εφαρμογή γυαλιών. «Μπορούν όμως να διορθωθούν και από τον χειρουργό οφθαλμίατρο, μετά από τις κατάλληλες τεχνικές μετρήσεις μετά την ηλικία των 18 ετών όταν συνήθως το διαθλαστικό πρόβλημα έχει σταθεροποιηθεί» επισημαίνει ο Δρ. Α. Κανελλόπουλος. 

Η τεράστια πρόοδος της οφθαλμολογίας μπορεί πλέον να προλάβει τις δυσάρεστες συνέπειες ορισμένων παθήσεων, αρκεί να υπάρχει έγκαιρη διάγνωση, συμβάλλοντας έτσι στη βελτίωση της ποιότητας ζωής των παιδιών.