Γιώργος Κωνσταντίνου: Ο μεγάλος κωμικός γράφει ακόμα ιστορία

Μεγάλωσε στην υποβαθμισμένη πλατεία Βάθη και ξεκίνησε την καριέρα του στο πλευρό των γονιών του, του τενόρου Μιχαήλ Κωνσταντίνου και της ηθοποιού Νίτσας Φιλοσόφου, αμφότεροι  καλλιτέχνες της οπερέτας. Ταξίδευαν με τα μπουλούκια, χωρίς θιασάρχη γυρνούσαν την επαρχία με πενήντα οπερέτες και μοναδικές αποσκευές τα ρούχα της παράστασης. Ενας μουσικός με το ακορντεόν του αρκούσε για να ντύσει μουσικά το θέαμα. Κοινό η επαρχία, ο Ελληνικός Στρατός. Αμοιβή κάτι ψιλά, «για να επιβιώσουμε, ακόμη και τρόφιμα». Δεν είχε την παιδική ηλικία που φαντάζεσαι, οι γονείς του ήταν απόντες και η γιαγιά δεσποτική.

«Η ηθοποιία είναι σαν ναρκωτικό»

Παιδικό όνειρο και πεπρωμένο να γίνει ηθοποιός; «Δεν ήταν μια εποχή που τα παιδιά είχαν προορισμούς. Φανταστείτε μια διαλυμένη κοινωνία, μου είχε περάσει από το μυαλό να γίνω ηλεκτροτεχνίτης, να πάω στην Εμπορική και να γίνω λογιστής, μέχρι και αεροπόρος, έγινα σμηνίτης γιατί μου άρεσε η στολή. Κάποια στιγμή η μάνα μου με ρώτησε αν ήθελα να γίνω ηθοποιός και απάντησα καταφατικά». Αυτό το «ναι» τον οδήγησε στο Θέατρο Τέχνης, εκεί όπου ο Κουν «πέρασε στο αίμα μου την τέχνη», έχει δηλώσει σε παλαιότερη συνέντευξή του στο «thema people». Πώς ήταν; «Κάναμε κάτι. Και μας άρεσε. Δημιουργούσαμε. Αν δεν είναι κανείς ηθοποιός, δεν καταλαβαίνει το δικό μας μεράκι. Είναι σαν ναρκωτικό. Παθαίνεις εξάρτηση. Εμένα μου γέμιζε την ψυχή». Ανεβαίνει, μαθητής ακόμη, στη σκηνή παίζοντας τον Ερμή στον «Πλούτο» του Αριστοφάνη. «Οχι, δεν ντρεπόμουν. Ενιωθα ότι έχω ταλέντο αλλά και την αίσθηση του μέτρου. Οταν οι άλλοι έπαιζαν υπερβολικά, εγώ έπαιζα όπως σήμερα, με φυσική υποκριτική. Διάβαζα Στανισλάφσκι και μου εντυπώθηκε η ρήση του να παίζει ο ηθοποιός αληθινά, να αισθάνεται αυτό που κάνει. Εζησε μέσα μου. Το ταλέντο μου το αναγνώρισε, κυρίως, ο κόσμος. Το 1961 ένας αυτοσχεδιασμός μου στη σκηνή με τη Βουγιουκλάκη προκάλεσε μαζικό αλαλαγμό. Ο Αντωνάκης ήταν μια σύμπτωση. Ημουν 28 χρονών και μου κόλλησαν ποστίς και άσπρα μαλλιά. Το έργο το είχε παίξει ο Λογοθετίδης στο θέατρο. Δεν ξέρω ακόμη γιατί ο Τζαβέλλας φώναξε εμένα».   

«Με αποφεύγανε»

Γιατί γύρισε τόσο λίγες ταινίες ενώ έζησε στη χρυσή εποχή του ελληνικού κινηματογράφου; «Με αποφεύγανε. Βλέπετε, οι παραγωγοί που χρηματοδοτούσαν τις ταινίες ήταν οι ιδιοκτήτες των κινηματογραφικών αιθουσών. Τα χρήματα που επένδυαν τα κρατούσαν από τις εισπράξεις. Εγώ έπαιζα ανορθόδοξα, έβγαζα το αστείο μέσα από τις καταστάσεις. Το κοινό τότε με απέρριψε, είχε συνηθίσει σε κωμικούς όπως η Βλαχοπούλου και ο Βουτσάς. Οι δικές μου ταινίες αναγνωρίστηκαν από τις μεταγενέστερες γενιές. Οι αιθουσάρχες στο άκουσμα του ονόματός μου έλεγαν ότι ο Κωνσταντίνου δεν φέρνει χρήμα στο ταμείο», έλεγε σε κείνη την παλαιότερη συνέντευξή του στο «thema people».

Με τον Κώστα Βουτσά στην παράσταση «Το Μήλο»

Το εμπορικό θέατρο και η τηλεόραση

Στο θέατρο στράφηκε για κάτι πιο ποιοτικό; «Εκανα πολύ εμπορικό θέατρο. Πράγματα ευτελή και χωρίς αξία. Αλλά με μεγάλη επιτυχία. Δεν σηματοδότησε κάποια δημιουργία. Συγκεκριμένα ήταν τα έργα που με σημάδεψαν: οι ‘‘Αθλιοι’’, το ‘‘Art’’, ο ‘‘Αμπιγιέρ’’, το “Τα λέμε” με τον Λάκη Λαζόπουλο και όταν έκανα Μολιέρο με τον Χατζάκη». Του λείπει η τηλεόραση; «Φυσικά. Την ευχαριστώ και θα ήθελα να κάνω ακόμη και σήμερα τηλεόραση. Δεν είχα καταφέρει να μπω στη συνείδηση του κόσμου, αλλά μπήκα μέσα στο σπίτι του. Τρέφω μεγάλη αγάπη. Ο κινηματογράφος ήταν πάντα το απωθημένο μου, από μικρός ταυτιζόμουν με τους ήρωες, έβλεπα μέχρι και δέκα φορές την ίδια ταινία. Φανταζόμουν να έχω έναν δικό μου κινηματογράφο σπίτι και όλη τη μέρα να βλέπω ταινίες. Κάποτε πήρα μια μηχανή προβολής 8 mm, κοβόντουσαν οι ταινίες, ο ήχος χάλια, αλλά εγώ με τις ώρες να παρακολουθώ. Οταν βγήκε η τηλεόραση με μάγεψε, δεν μπορούσα να με φανταστώ μέσα στο γυαλί. Επαθα εθισμό και έγραφα συνεχώς σενάρια. Λυπήθηκα που σταμάτησε. Το θέατρο ήταν η σύζυγός μου και η τηλεόραση η ερωμένη μου».

Aγκαλιά με τα παιδιά του Αννα και Γιώργο

Showtime

Γράφει. Το βιβλίο της δικής του ζωής. «Η ζωή η ίδια είναι ένα σόου, όποιος την πάρει στα σοβαρά δεν θα περάσει πολύ καλά. Ενας σοφός άνθρωπος, ο πατριός μου, με είχε συμβουλέψει το εξής: μη στεναχωριέσαι για τίποτα, η ζωή συνεχίζεται. Θυμώνω και αγανακτώ με τους ανθρώπους που αφαιρούν τη ζωή τους σε στιγμές απελπισίας. Εννοείται ότι το έχουμε νιώσει όλοι. Και ζούμε σε μια εποχή που συμβαίνουν ελεεινές αδικίες. Είμαστε παρατηρητές και βλέπουμε άβουλοι να μας εξαφανίζουν. Στην Αντίσταση βγήκαμε με κίνδυνο ζωής, στην Κατοχή είχαμε όλοι την ίδια μοίρα. Οταν θα φύγει το λίπος και η λογική ‘‘δεν βαριέσαι, τι να κάνουμε’’, θα επαναστατήσουμε».

Ντουέτο με τον Θύμιο Καρακατσάνη στους «Νταντάδες» της εξουσίας στο Θέατρο Τέχνης

Απόμακρος και ακατάδεκτος

Γιατί δεν ξέρουμε λεπτομέρειες από την ιδιωτική του ζωή ενώ συνάδελφοί του ζούσαν για τα εξώφυλλα; «Δεν μου άρεσε ποτέ να κοινοποιώ την προσωπική μου ζωή. Μου ανήκει απόλυτα. Κατηγορήθηκα από τους δημοσιογράφους. Με είπαν συντηρητικό, απόμακρο, ακατάδεκτο. Εκεί ντρεπόμουν να πω ‘‘εγώ είμαι’’. Ηθελα να μιλήσει το έργο μου. Δεν κάνω μια δουλειά ρουτίνας. Δεν περιμένω να συνταξιοδοτηθώ, να κάτσω να πιω χαμομήλι και να φορέσω τις παντόφλες μου. Αυτό είναι για τους απογοητευμένους δευτερότριτους ηθοποιούς που απογοητευμένοι από τις παραστασούλες περιμένουν να ηρεμήσουν. Οσο χρειάζομαι το θέατρο, αλλά τόσο με έχει ανάγκη και εκείνο».

Με την Αλίκη Βουγιουκλάκη και το περίφημο προφιτερόλ στα «Χτυποκάρδια στο θρανίο»

Ενα πράγμα που δεν ξέρεις για τον Γιώργο Κωνσταντίνου

«Είχα παρατσούκλι, με φώναζαν ‘‘Φαντασία’’. Φαντάζομαι, υπήρχε ένα υπολανθάνον καλλιτεχνικό αίσθημα. Εφτιαχνα ιστορίες για να με πάρει ο ύπνος. Ρομαντικές, ευαίσθητες ιστορίες. Είχα πάντα αδυναμία στο ασθενές φύλο. Κάποια στιγμή άρχισα να τις διηγούμαι στα παιδιά της γειτονιάς. Βασανισμένα, χαμένα παιδιά που πίστευαν ότι συνάντησα έναν εξωγήινο στο υπόγειο. Τους έπειθα ότι ήταν αληθινές». Σήμερα ο Γιώργος Κωνσταντίνου πρωταγωνιστεί στο θεατρικό έργο «Το Μήλο» μαζί με τον Κώστα Βουτσά, στον ρόλο της αρχόντισσας πεθεράς. Μια ξεκαρδιστική κωμωδία με θέμα τις σημερινές σχέσεις ανδρών και γυναικών, ένα θέμα επίκαιρο όσο ποτέ με γέλιο, συγκίνηση, τρυφερότητα και πολλές ανατροπές. Για άλλη μία φορά το κοινό αποθεώνει τον μεγάλο μας κωμικό. Chapeau!



Με τη Σαπφώ Νοταρά και τον Αλέκο Τζανετάκο στην ταινία «5.000 Ψέμματα» 


Με τη Μάρω Κοντού και τα θρυλικά «σουτζουκάκια σου, Αντωνάκη μου», στην ταινία
«Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα»





Μοναδικός τρελός στην ταινία «Ξύπνα Βασίλη». Στην φωτογραφία με την Ελενα Ναθαναήλ. «Ο Γιώργος ήταν η πρώτη μου αγάπη», είχε εκμυστηρευτεί κάποτε εκείνη