Αλκις Κούρκουλος: «Η εποχή µας ευνοεί τις Σουσούδες»

Αν και δίνει σπάνια συνεντεύξεις -κυρίως για να µιλήσει για κάποια δουλειά του-, ο Αλκις Κούρκουλος, ο οποίος όσο µεγαλώνει µοιάζει περισσότερο εµφανισιακά στον πατέρα του, δεν διστάζει να απαντήσει στα πάντα µε αφοπλιστική ειλικρίνεια. Η συζήτησή µας έγινε σε... συνέχειες στο Παλλάς, στα διαλείµµατα των προβών για την εµβληµατική «Μαντάµ Σουσού», όπου ο Αλκις έχει τον ρόλο του Μηνά Καντακουζηνού, του αντικειµένου του πόθου της µεγαλοµανούς Σουσούς, που από τον Μπύθουλα βρέθηκε χωρίς... σωσίβιο στα αδυσώπητα σαλόνια του Κολωνακίου.

- Πώς βιώνει ένας ηθοποιός την κρίση που έχει πλήξει -και- το θέατρο στην Ελλάδα του 2017;

∆εν βλέπω µεγάλες διαφορές από παλαιότερα, η φύση της δουλειάς είναι τέτοια. ∆ύο φορές τον χρόνο ο ηθοποιός ψάχνει για δουλειά. Αυτό βέβαια δεν σηµαίνει ότι τα πράγµατα δεν έχουν δυσκολέψει. ∆εν γίνονται πλέον θίασοι µε πολλά άτοµα και οι ηθοποιοί δεν πληρώνονται όπως πληρωνόντουσαν. Οι περισσότεροι ηθοποιοί στην Ελλάδα -και δεν είναι λίγοι- εργάζονται για ψίχουλα πια. Τα εισιτήρια πέφτουν, αλλά οι ανάγκες της παραγωγής παραµένουν ίδιες και βέβαια, δεν µιλάω για τη δική µας φετινή δουλειά που είναι υπερπαραγωγή και ξεπερνά τον µέσο όρο, αλλά για το σύνολο των πραγµάτων. 

- Εχεις αντιµετωπίσει ποτέ επαγγελµατικής φύσεως δυσκολίες;

Και βέβαια, κάνοντας πράγµατα που δεν µε εξέφραζαν τόσο πολύ. Εχω δουλέψει σκληρά για να έχω το δικαίωµα της επιλογής, αλλά αυτό δεν σηµαίνει και τίποτα. Υπήρξαν περίοδοι που δεν πολυχτυπούσε το τηλέφωνό µου. Ηταν τότε που έκανα τις δικές µου παραγωγές στο Θέατρο Κάππα. Επικρατούσε τότε η αντίληψη ότι επειδή ασχολιόµουν ο ίδιος ως παραγωγός άµα ήθελα κάτι θα το ανέβαζα µόνος µου. Ηταν γενικότερα µια δύσκολη περίοδος στην επαγγελµατική µου ζωή, κατά τη διάρκεια της οποίας -όπως έχω ξαναπεί- έχασα χρήµατα µε την απόφασή µου να µπω ο ίδιος στα επιχειρηµατικά. Πώς συµβαίνει τώρα µε τον Τσίπρα, που έµαθε τι πρέπει να κάνει αλλά στοίχισε στην Ελλάδα όλο αυτό; Κάτι αντίστοιχο. Μόνο που εγώ ό,τι έµαθα δεν το έµαθα στην πλάτη κανενός, αλλά µε δικό µου κόστος και µόνο.



- Φέτος, πρωταγωνιστείς στο γνωστό θεατρικό «Μαντάµ Σουσού» µαζί µε ένα συγκλονιστικό καστ ηθοποιών και κεντρικό πρόσωπο τη ∆ήµητρα Παπαδοπούλου. Εχει νόηµα να φοβούνται οι ηθοποιοί να παίξουν ρόλους µε τους οποίους έχουν ταυτιστεί άλλα γνωστά ονόµατα παλαιότερα;

Οχι, γιατί καθένας κάνει τη δική του ανάγνωση στο έργο. Με αυτή τη λογική δεν θα ανέβαινε ποτέ στο θέατρο το «Λεωφορείον ο Πόθος» λόγω Μάρλον Μπράντο και Βίβιαν Λι. Γιατί; H κάθε µατιά παράστασης είναι ξεχωριστή. Πάρε για παράδειγµα ένα βιβλίο, το διαβάζουµε και οι δύο αλλά πιάνουµε εντελώς διαφορετικά πράγµατα και, εντέλει, αλλιώς θα το µεταφέρεις εσύ κι αλλιώς εγώ. ∆εν έχω ξαναδουλέψει στο Παλλάς. Είναι µια πρόκληση, όπως πρόκληση είναι και η παρθενική συνεργασία µε τη ∆ήµητρα Παπαδοπούλου και τον σκηνοθέτη Γιάννη Κακλέα. Και µε τους δύο γνωριζόµασταν από τον χώρο.

- Εχει «Σουσούδες» η εποχή;

Σαφώς, θα έλεγα πως τις ευνοεί κιόλας. Λόγω οικονοµικής δυσχέρειας είναι πολύ πιο εύκολο να υπάρξουν τέτοια φαινόµενα. Οταν η Σουσού λέει ότι είναι πλούσια το εννοεί. Υπάρχει µια πολύ ωραία ατάκα στο έργο. Κάποια στιγµή λέει στον Καντακουζηνό: «Μιλήστε µου για την καταγωγή σας από το Βυζάντιο», κι όταν εκείνος της διευκρινίζει ότι δεν κατάγεται από το Βυζάντιο, µε την αφοπλιστική της αφέλεια του απαντά: «Να καταχθείτε, ποιος σας εµποδίζει;». Υπάρχουν πολλά κοινά σηµεία µεταξύ της σηµερινής Ελλάδας και της κωµικής αυτής περσόνας. Η Σουσού είναι ονειροπόλα και αιθεροβάµων. ∆εν πιστεύω στο ελληνικό DNA. Και να γκρεµιστεί αυτή η χώρα και να ξαναχτιστεί από την αρχή, τα ίδια λάθη θα κάνουµε.

- Τι σε ενοχλεί στην Ελλάδα του σήµερα;

Είναι πράγµατα που µε ενοχλούσαν από παλιά, αλλά τα προσπερνούσα. Τώρα µεγάλωσα και δεν τα αντέχω πια. Κυκλοφορείς στην Αθήνα και η πόλη βρωµάει. Η βρώµα της Αθήνας είναι το κάτι άλλο. Με ενοχλεί η νοοτροπία και η αγένειά µας. Τίποτα δεν µας βοηθάει να γίνουµε καλύτεροι. Ενας άνθρωπος για να πάει στη δουλειά του πρέπει να σιχτιρίσει οκτακόσιες φορές. Υπάρχει µια σύγχρονη πραγµατικότητα που δεν βοηθάει σε τίποτα τον κωλοχαρακτήρα που έχουµε ως λαός. Είµαστε έτοιµοι πάντα να πατήσουµε τον πεζό ο οποίος έχει προτεραιότητα. Εχουµε κακοδιαχείριση στα οικονοµικά µας, είµαστε κακοπληρωτές...  ∆εν ξεχωρίζω πολιτικούς και πολίτες. Οι πολιτικοί προτού γίνουν πολιτικοί ήταν πολίτες. 
- Στα 30 χρόνια καριέρας έχεις διαβάσει ποτέ κακή κριτική για σένα;

A, βέβαια. Ηταν µια παράγραφος αφιερωµένη ολόκληρη σε µένα, που κατέληγε εντέλει στο τι δουλειά έχω εγώ στο θέατρο. Συνέβη στα πρώτα µου επαγγελµατικά βήµατα και µε είχε πειράξει γιατί ανέφεραν τον πατέρα µου. ∆ηλαδή, τι, επειδή ο πατέρας µου είναι ηθοποιός απαγορεύεται να ασχοληθώ εγώ µε τον χώρο; Στο κάτω-κάτω της γραφής, ο κόσµος είναι πάντα ο τελικός κριτής.

- Στη συνέχεια, βεβαίως, διέψευσες τον συγκεκριµένο συντάκτη µε την πορεία σου...

Μακάρι. 



- Το όνοµά σου αποτελεί για σένα βάρος ή έχεις απελευθερωθεί από αυτό πια;

Είναι κάτι που συµβαίνει και το έχω συνηθίσει. Το κουβαλάω µαζί µου. Στην αρχή ήταν δύσκολη µια τέτοιου είδους διαχείριση, µου πήρε χρόνο για να συµβιβαστώ µε το ότι έτσι είναι τα πράγµατα, άσχετα αν µου αρέσει ή όχι. Ούτε να πεθάνω θέλω, όµως ξέρω ότι κάποια µέρα θα πεθάνω!

- ∆εν υπήρξαν και περιπτώσεις όπου το επώνυµο Κούρκουλος έπαιξε θετικό ρόλο;

∆εν έχω κάτι συγκεκριµένο στο µυαλό µου για να σου πω έπαιξε ρόλο εδώ ή εκεί. Ισως βοήθησαν οι γνωριµίες που υπήρχαν. Κάποιος θα µε πρόσεχε και θα έλεγε: « Α, ο γιος του Νίκου!». Οµως το έχω ξαναπεί, ό,τι και να λέει ο ένας ή ο άλλος, τελικός κριτής είναι πάντα ο κόσµος. Οι εξετάσεις που δίνει ένας άνθρωπος µε τόσο αναγνωρίσιµο επώνυµο είναι πολύ πιο δύσκολες από των υπολοίπων. Βγαίνεις στο θέατρο αµέσως µετά τη σχολή και σε ξέρουν χωρίς να έχεις κάνει τίποτα. Ολα τα βλέµµατα είναι στραµµένα πάνω σου και ασκούνται εύκολες κριτικές του τύπου «δεν είναι σαν τον πατέρα του». Μα πώς να είναι; O πατέρας του κουβαλά µια τεράστια εµπειρία ετών!

- ∆ιακατέχεσαι από το άγχος µια άξιας συνέχειας;

Θέλω να είµαι καλός στη δουλειά που κάνω. ∆εν είναι θέµα ευθύνης, αλλά συνέπειας προς τον  ίδιο  µου τον εαυτό. Εργάζοµαι σκληρά γι’ αυτό. 

- ∆εν δίνεις εύκολα συνεντεύξεις. Μήπως αυτό έχει να κάνει µε το οικογενειακό κυνήγι της δηµοσιότητας κατά τα παιδικά σου χρόνια;

Καθόλου. ∆εν θεωρώ τη δηµοσιότητα µέρος της δουλειάς µου. Εγώ τη µαταιοδοξία µου τη βγάζω πάνω στη σκηνή, άσε που όσο µεγαλώνω γίνοµαι λιγότερο µαταιόδοξος και µε ενδιαφέρει η δουλειά αυτή καθαυτή. Να συµµετέχω σε ουσιώδεις και όµορφες παραγωγές. Παλιά ήµουν και λίγο καλοπερασάκιας.

- ∆ίνεις την εντύπωση ότι είσαι πιο ώριµος και κατασταλαγµένος πλέον µέσα σου για τα πιστεύω και τα θέλω σου. 

Κάποια στιγµή βλέπεις τη ζωή µε άλλο µάτι, ακόµη και σε θέµατα που άπτονται της δουλειάς σου. Είναι λογικό µε το πέρασµα των χρόνων να αντιλαµβάνεσαι τα πράγµατα διαφορετικά. Βλέπεις συµπεριφορές οι οποίες δεν υπάρχει λόγος να υπάρχουν και που µέσα σ’ αυτές αναγνωρίζεις κάπου και τον εαυτό σου στο παρελθόν. Κοιτώντας µε κριτική µατιά πίσω µας, όλοι αναγνωρίζουµε λάθη. Είναι λογική αυτή η φυσική εξέλιξη. Οπως λέει και η Μαντάµ Σουσού «Ο αναµάρτητος πρώτος το λίθο... µπαλέτο».
 - Σε ενδιαφέρει η γνώµη της µητέρας σου πάνω στη δουλειά σου;

Φυσικά και µε ενδιαφέρει η γνώµη της, διαθέτει σωστό κριτήριο. Εχει δουλέψει πολύ στο θέατρο µε µεγάλους σκηνοθέτες, την ξέρει τη δουλειά, και εποµένως µετράει αυτό που θα µου πει.

- Τα αδέλφια σου παρακολουθούν τη δουλειά σου;

Με τα τρία αδέλφια µου είµαστε δεµένοι. Μου αρέσει η οικογένειά µου. Τα αγαπώ και είναι ωραίο που βρίσκουν χρόνο και έρχονται να µε δουν. Μου αρέσει ο τρυφερός ρόλος του µεγάλου αδελφού που µου βγαίνει αυθόρµητα. Κακά τα ψέµατα, τα αδέλφια είναι προίκα ζωής.