Δημήτρης Δανίκας

Το κίνημα των εργατών και των πάσης φύσεως εργαζομένων σε άτακτη υποχώρηση. Κάθε πολίτης του μόχθου σε κατάσταση παραλυσίας. Απεργιακής και κάθε άλλης μορφής διαμαρτυρίας. Μοναδικές εξαιρέσεις, οι μονιμάδες του Δημοσίου. Εκ του ασφαλούς. Με τη βεβαιότητα. Μέρα μπαίνει, μέρα βγαίνει ο μισθός πέφτει.

Ατακτη υποχώρηση σε βαθμό πλήρους εξαφάνισης. Για πολλούς λόγους. Που ουδείς εκ των πολιτικών και συνδικαλιστικών ηγετών τολμάει να εκστομίσει δημοσίως.

Πρώτος βασικός λόγος, το γκρέμισμα του Τείχους. Η διάψευση των προοπτικών. Η πλήρης και ολοσχερής απομυθοποίηση του επίγειου παραδείσου του «υπαρκτού σοσιαλισμού».

Ποια η εναλλακτική λύση στο καπιταλιστικό σύστημα; Κάποια που θα προκύψει μετά από μερικούς αιώνες. Υπομονή. Αγώνας και αναμονή. Πότε θα αλλάξει η κατάσταση; Who knows!

Η μετάφραση απλή. Οπως τη λαμβάνουν οι «κοινοί θνητοί». Δηλαδή, τι; Να αγωνιστώ ώστε η Ελλάδα να μεταβληθεί σε Αλβανία του Χότζα; Σε Βουλγαρία του Ζίβκοφ; Σε Ρωσία του Μπρέζνιεφ; Χίλιες φορές το αφεντικό να στραγγίζει κάθε μόριο της αντοχής μου παρά να χορταίνω με μια φέτα μπομπότα ημερησίως.

Η διάψευση μιας φενάκης. Η κατάρρευση της αυταπάτης. Ετσι, μονόδρομος η νεοφιλελεύθερη προοπτική. Ετσι, ο θρίαμβος της καπιταλιστικής διαδρομής.

Ο δεύτερος λόγος έχει να κάνει με τις ιδιαιτερότητες της ελληνικής κοινωνικής και πολιτικής γεωγραφίας. Εχει να κάνει με τους δανειστές και τα μνημόνια. Πρωτίστως έχει να κάνει με τον Αλέξη Τσίπρα.

Αυτός είναι ο μέγιστος ευεργέτης του συστήματος. Επειδή η Αριστερά έβαλε την τζίφρα της. Και επειδή μ’ αυτή την αριστερή τζίφρα «σφράγισε» κάθε διέξοδο και κάθε επιλογή για μια λιγότερο επώδυνη συμφωνία. Και επειδή μ’ αυτό το «σφράγισμα» έκλεισε κάθε διέξοδο προς μια άλλη προοπτική.

Με απλά λόγια, το άκαρπο των διαπραγματεύσεων, επί έξι μήνες, με τους δανειστές ήταν καταστροφικό για την οικονομία, όμως ταυτόχρονα αποδείχτηκε ευεργετικό για να καμφθεί το όποιο αντιμνημονιακό φρόνημα μιας ταλαιπωρημένης κοινωνίας!

Αφού, σου λέει, ούτε ο αριστερός Τσίπρας κατάφερε να αλλάξει τους όρους των μνημονίων. Αφού οι δανειστές είναι μπετόν αρμέ. Και αφού χωρίς προστασία θα καταλήξουμε στην απόλυτη χρεοκοπία, ε, τότε, μνημόνιο και σκάσε και κολύμπα!

Ο τρίτος λόγος έχει να κάνει με τον ευτελισμό της εξουσίας των εργατοπατέρων. Με τις αποφάσεις για απεργιακές κινητοποιήσεις που λαμβάνονται πίσω από κλειστές πόρτες. Με τις πολιτικές καριέρες και τα προνόμια των εργατοπατέρων. Με τον διχασμό και την αντιπαλότητα ανάμεσα στους μονιμάδες του Δημοσίου και τους απροστάτευτους και ευάλωτους του ιδιωτικού τομέα.

Εννιά στις δέκα φορές οι απεργίες είναι των μονιμάδων οι «ορδές». Απεργία ίσον δημόσιος τομέας. Απεργία στις συγκοινωνίες ίσον ταλαιπωρία για τους λαϊκούς και φτωχούς. Απεργία των εκπαιδευτικών ίσον χειρότερη ταλαιπωρία για τους ίδιους φτωχούς. Και απεργία στα δημόσια νοσοκομεία ακόμα χειρότερα για τους ίδιους φτωχούς.

Με απλά λόγια, και το συνδικαλιστικό κίνημα αυτοσυκοφαντήθηκε, και η απεργία διασύρθηκε.
Και κάτι ακόμα. Οι μεγάλες αλλαγές συντελούνται από τα κάτω. Ετσι και κατέβαινε μισό εκατομμύριο στους δρόμους σε καθιστική διαμαρτυρία και χωρίς χρονικό περιορισμό, τότε πολλά θα είχαν αλλάξει, να είσαι σίγουρος γι’ αυτό.

Η κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού», η ανασφάλεια της εργασίας, ο φόβος για το αύριο, ο τρόμος της ανεργίας και ο μονόδρομος ο μνημονιακός με την υπογραφή του αριστερού Αλέξη Τσίπρα καταλήγουν σε πέντε λέξεις: ουδείς αντέστη, το παν εχέσθη. Είναι η ήττα, ηλίθιε!