Δημήτρης Δανίκας

 Ετσι και μοιάζει με  Δημοκρατία. Μοιάζει με  ευρωπαική  χώρα. Μοιάζει με  Δημόσιο.  Μοιάζει με  αξιολόγηση. Μοιάζουν με  ελεγκτικούς μηχανισμούς. Μοιάζει με ανεξάρτητη αρχή. Μοιάζει με «πόθεν έσχες». Μοιάζει με Ελληνας πολίτης. Μοιάζει με  Ελληνα  πατριώτη.

Μοιάζει με αντιρατσιστή. Μοιάζει με οπαδό της Οικολογίας. Μοιάζει με   δημόσιο υπάλληλο. Μοιάζει με   συνδικαλιστή. Μοιάζει με αγανάκτιση.  Μοιάζει με  κανονικότητα. Μοιάζει με Δυτική  χώρα. Μοιάζει με πολιτισμό.  Μοιάζει με αυτογνωσία. Και πάει λέγοντας

Πλήθος παραδειγμάτων.  Ας πούμε η σχέση  της Δικαιοσύνης με την  (εκάστοτε)  κυβερνητική εξουσία. Α μπα. Εμείς σεβόμαστε  τις αποφάσεις της δικαιοσύνης.  Αλλά που  σαι.  Ελεύθεροι άνθρωποι είμαστε. Γι αυτό έχουμε το  δικαίωμα να τις κρίνουμε. Γιατί κρίνονται και οι κρίνοντες

Μ αυτό το  επιχείρημα, οι  αξιωματούχοι κάθε κυβερνητικής  εξουσίας, έκριναν και κρίνουν τις αποφάσεις της  Δικαιοσύνης. Μα δεν είναι το  ίδιο η κριτική ενός  αληθινού  δημοσιογράφου, με την αντίστοιχη κάποιου κυβερνητικού  αξιωματούχου. Ελεος.  Στοιχειώδες κύριε Τσίπρα

Οι κυβερνήσεις διορίζουν τις ανώτατες ηγεσίες των  δικαστικών  λειτουργών.   Το ίδιο κάνουν και στην ΕΡΤ.  Διορίζουν,  ασυστόλως εκεί.  Στην  ΕΡΤ την οποία πληρώνει  και συντηρεί ο  φτωχός λαός.  Στα παλιά  τους τα παπούτσια. Εμείς πληρώνουμε. Εκείνοι «γλεκτοκοπάνε»

Αλλο παράδειγμα με τον Ανδρέα  Γεωργίου  της  Στατιστικής Υπηρεσίας. Εκανε ο άνθρωπος την  δουλειά  του,  έφυγε νύχτα και παραλίγο να καταλήξει πίσω  από τα σίδερα της φυλακής

Η λογική των    κυβερνώντων, αυτής της χώρας που μοιάζει με  Δημοκρατική και ευρωπαική, είναι  η εξής  δικτατορική.  Οποιος  δεν είναι  φίλος είναι  εχθρός μου. Είσαι κολλητός μου; Ελα  να «παίξεις» μαζί μου  στη  δική μου ομάδα. Δεν είναι κολλητός μου; Ε τότε   είσαι αντίπαλός  μου

Το ίδιος  συμβαίνει και με τον Παναγιώτη Λιαργκόβα,  τον επικεφαλής του γραφείου  προυπολογισμού της Βουλής.  Δυσάρεστα τα συμπεράσματά του. Δυσάρεστες οι εκτιμήσεις και οι προβλέψεις του.  Με το ένα πόδι στην έξοδο ο  Λιαργκόβας. Δεν  μου κάνεις. Για να  μείνεις πρέπει να μασάς τα λόγια  σου.  Να  τα στρογγυλεύεις. Να  με χαιδεύεις.  Να είσαι αισιόδοξος Να  τα βλέπεις όπως εγώ  τα  βλέπω

Με απλά λόγια  η  «δημοκρατική»  λογική των  κυβερνόντων  προσομοιάζει με  «πορδή»  της  Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Το  κόμμα που κυβερνάει  ίπταται  πάνω απ όλους. Ο αρχηγός πάνω από το κόμμα. Η πατρίδα κάτω από το κυβερνητικό κόμμα.  Οι θεσμοί είναι υπάλληλοι του κυβερνητικού κόμματος.

Το κυβερνητικό κόμμα  διορίζει. Το κυβερνητικό κόμμα επιλέγει. Το κυβερνητικό κόμμα κάνει κουμάντο  σε όλα. Ετσι οι  θεσμοί σε διαρκή και μόνιμη ασφυξία. Ετσι  αρχηγού παρόντος  πάσα αρχή παυσάτω. Ετσι ελευθερία υπό ελέγχο  και  επιτήρηση. Ετσι  όλα  μα όλα αρχίζουν και τελειώνουν με   τα γούστα και   τα καπρίτσια κάθε κυβερνητικής εξουσίας. Μετά από εμένα  το  χάος!

Η εξάρτηση εκφράζεται με την  «παρενόχληση». Η  εξάρτηση  δημιουργείται και σφυρηλατείται με δεκάδες  προνόμια. Πάρε τόσα αλλά κάνε  τουμπεκί   ψιλοκομμένο. Με τις προγαγωγές. Με τις μεταθέσεις. Με τα πόστα. Με τις  διευκολύνσεις.  Ετσι  γύρω από   την εκάστοτε κυβέρνηση   δημιουργούνται πολλά  δίκτυα προστασίας. Ετσι η κυβερνητική «αράχνη»  σκαρφαλώνει, εξουσιάζει, προκρίνει, αποκλείει, περιθωριοποιεί. Ετσι  δημιουργείται  η  ψυχολογία του του «δούλου», του «πρόθυμου»,   της «σφουγγαρίστρας», του υποτελούς

Με απλά λόγια,  εγώ   είμαι ο αφέντης, εσύ  ο υπηρέτης. Σκούπισε τις  βρομιές μου και  μύρισε τις πορδές μου. Γι  αυτό πάντα  πίστευα και πιστεύω  ότι αντί Δημοκρατίας  έχουμε Δημοδικτατορία!