Χρ. Ι. Στεφανάδης

Ο τραγικός απολογισμός ήταν εξήντα τρείς άνθρωποι νεκροί και η καταστροφή  χιλίων πεντακοσίων σπιτιών, με αποτέλεσμα να μείνουν άστεγοι έξη χιλιάδες συνάνθρωποί μας… Κάηκαν τεσσεράμισι εκατομμύρια ελαιόδεντρα και εξήντα χιλιάδες ζωντανά… Το εκτιμώμενο οικονομικό κόστος των καταστροφών εκείνων, έφρασε τα πέντε δισεκατομμύρια Ευρώ...

Ο τότε πρωθυπουργός, κήρυξε όλους τους νομούς της χώρας σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. 

Ο σημερινός πρωθυπουργός, από την αντιπολίτευση δήλωνε τότε: “Η ανικανότητά της κυβέρνησης να αντιμετωπίσει την καταστροφή αποκαλύφθηκε με εξαιρετικά οδυνηρό τρόπο… Η κυβέρνηση έχει γελοιοποιηθεί πλήρως με τα επικοινωνιακά της ευρήματα περί ασύμμετρης απειλής”.

Σήμερα, η κυβέρνηση, διά στόματος του υπουργού εσωτερικών, κατηγορεί την αντιπολίτευση για λαϊκισμό(!): “Εκείνο το οποίο είπαμε από την πρώτη στιγμή , είναι ότι δεν χρειάζεται λαϊκισμός, ούτε μια επιχείρηση πολιτικής κερδοσκοπίας” είπε ο υπουργός και συνέχισε: “παρόλα αυτά φαίνεται ότι αυτό δεν το υιοθέτησε η αντιπολίτευση. Εδώ είδαμε ρεπορτάζ τα οποία λες και ήταν έτοιμα από καιρό, τα οποία διαψεύδονταν από την ίδια την πραγματικότητα. Έβγαλαν υπουργούς να είναι εκτός Αθηνών, ενώ σε λίγα λεπτά είχαν παρουσία και στο κέντρο των επιχειρήσεων. Πρόκειται για μια ανευθυνότητα χωρίς προηγούμενο και, εν πάση περιπτώσει, ορισμένα πράγματα καταντούν αστεία και είναι και επικίνδυνα. Και φοβάμαι πάρα πολύ, ότι ένα μεγάλο μέρος της αντιπολίτευσης χαρακτηρίζεται από υπερβολική δόση ενός επικίνδυνου λαϊκισμού και μιας επικίνδυνης ανευθυνότητας”!.. 

Ο δε σημερινός διευθυντής της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, έγραφε για τις καλοκαιρινές πυρκαγιές του 2012, από την αντιπολίτευση πάντα τότε: "Πυρκαγιές του Ιουνίου του 2012... άλλη μια φορά στο παρά 5' και απροετοίμαστοι" 

Σήμερα, πρωτοκλασάτο πλέον μέλος του κυβερνόντος κόμματος,  ο ίδιος έγραψε στο twitter: "Οι πυρκαγιές δεν είναι πρόσφορο έδαφος για κομματική αντιπαράθεση και αντιπολίτευση χαρακωμάτων. Χρειάζεται στήριξη σε όσους δίνουν τη μάχη"!...

Παρακολουθώντας ο πολίτης αυτής της χώρας, τις απίστευτες αλλαγές θέσης των κυβερνώντων, ακόμα και σε ένα τόσο τραγικό γεγονός  όπως οι καταστροφικές πυρκαγιές,  δεν μπορεί παρά να προβληματίζεται βαθειά, να απογοητεύεται αλλά και  να οργίζεται. 
Να προβληματίζεται για τον τρόπο που ασκείται η εξουσία, με κύριο κορμό , όχι την αποτελεσματικότητα, αλλά την προπαγάνδα.

Να απογοητεύεται, αφού η εντολή διακυβέρνησης που έδωσε, μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες, είναι αναποτελεσματική.

Και να οργίζεται, γιατί οι κυβερνώντες υποτιμούν , για μια ακόμα φορά , την νοημοσύνη του. Αφού  βασικό στοιχείο της νοημοσύνης , είναι και η μνήμη. “ Η μνήμη όπου και να την αγγίξεις πονεί !”  όπως είπε ο Γεώργιος Σεφέρης!

Αλλά πέρα από τις μικροπολιτικές , τα επικοινωνιακά παιγνίδια πάνω στα αποκαΐδια , στις υποκριτικές στερεότυπες δηλώσεις ευγνωμοσύνης στους , πράγματι ηρωικούς, πυροσβέστες, και στα λόγια  συμπαράστασης στα θύματα των πυρκαγιών, το ερώτημα είναι τι πρέπει να γίνει στο μέλλον. Γιατί δυστυχώς , πυρκαγιές θα ξανάρθουν, αφού και οι καύσωνες θα υπάρχουν και τα μελτέμια θα φυσούν τα καλοκαίρια και τα κωνοφόρα δέντρα  θα συνεχίσουν να ομορφαίνουν την ελληνική φύση…

Ίσως αυτό που χρειάζεται είναι τα έργα και όχι τα λόγια, οι αφορισμοί, οι συνομοσιολογίες, και ο “λίθος του αναθέματος” στους προηγούμενους, που δεν πήραν “τα κατάλληλα μέτρα”… 

Ίσως χρειάζεται μια σιωπηλή συντροφική δράση όλων, με σχέδιο που θα υπερβαίνει κυβερνητικές θητείες και μικροπολιτικές σκοπιμότητες… Εκτός από τα τεχνικά μέσα , μια συντροφική δράση πυροσβεστών, στρατού και οργανωμένου λαού. Ενός λαού , που δεν θα παρακολουθεί από τον καναπέ την “πύρινη λαίλαπα” ως θέαμα, τα καλοκαιρινά βράδια από την τηλεόραση, αλλά θα συμμετέχει ενεργά σε κάποιο προκαθορισμένο ρόλο… 

… Ένα γεγονός πριν δεκαετίες στο χωριό μου.
Άρχισε να κτυπά η καμπάνα της εκκλησίας  σε γρήγορο ρυθμό. 

Βγήκαν όλοι έξω να δουν τι συμβαίνει.. Ένα σπίτι είχε πιάσει φωτιά από το τζάκι, σε ένα λόφο, στις παρυφές του χωριού...

Δεν υπήρχε τότε δίκτυο ύδρευσης. Μόνο μια κεντρική βρύση που έφερνε το πολύτιμο νερό στο χωριό.

Όλοι οι κάτοικοι που οι δυνάμεις τους το επέτρεπαν, σχημάτισαν αλυσίδα, και μετέφεραν με κουβάδες το νερό από την βρύση  μέχρι το απομακρυσμένο σπίτι , και έσβησαν την φωτιά.

Και η πολυμελής φτωχή  οικογένεια, συνέχισε να έχει στέγη.

Χάρη στην συντροφικότητα και την αλληλεγγύη της τοπικής κοινωνίας. Που την φωτιά στο φτωχόσπιτο, δεν την είδε σαν θέαμα ή σαν ένα γεγονός που αφορούσε κάποιους άλλους..
Αλλά σαν δική της υπόθεση!

                                        
*Ο Χριστόδουλος  Ι. Στεφανάδης είναι καθηγητής Καρδιολογίας