Παν. Μπουσμπουρέλης

 Ο χρόνος έχει ωριμάσει, τα ελλείμματα έχουν μαζευτεί και οι δεσμεύσεις είναι δεδομένες.
Το κλίμα λοιπόν αυτό που μεταφέρεται από τραπεζίτες και επιχειρηματίες δεν είναι έκπληξη. Είναι αναμενόμενο. Ομως η έκτασή του είναι αυτή που ενδιαφέρει το σύνολο για να διαμορφώσει και τις κινήσεις του.

Ο Χρήστος Μεγάλου, διευθύνων σήμερα της Πειραιώς, είναι ένας έμπειρος τραπεζίτης που γνωρίζει την ελληνική πραγματικότητα τις τρεις τελευταίες δεκαετίες. Ισως γι’ αυτό την περασμένη εβδομάδα στο Ελληνοβρετανικό Επιμελητήριο μίλησε για ένα νέο μοντέλο ανάπτυξης με εξωστρέφεια και παράλληλα έθεσε έναν ιδιαίτερα φιλόδοξο στόχο για τα κόκκινα δάνεια.

Στον τομέα της χρηματοδότησης ανέβασε τον στόχο νέων δανείων στα 5 δισ. ευρώ, για το 2020, από 2 δισ. που είναι σήμερα, δίνοντας μια προοπτική πιστωτικής επέκτασης, που μετά από 10 χρόνια περίπου καθαρής μείωσης των χρηματοδοτήσεων δεν μπορούμε να αντιληφθούμε τι μπορεί να σημαίνει. Αυτό σημαίνει ότι η ελληνική οικονομία ανακτά το τραπεζικό της σύστημα, το οποίο στην παρούσα φάση κατ’ ουσίαν υφίσταται μόνο τυπικά.
Κατά δεύτερον, ότι το ξεκαθάρισμα των κόκκινων δανείων προχωρά αποτελεσματικά - ό,τι κι αν σημαίνει αυτό.

Αυτό εξαρτάται από την ικανότητα που θα δείξουν οι διοικήσεις των τραπεζών, θα έχει όμως και πολιτικές επιπτώσεις για την ίδια την κυβέρνηση καθώς η επιτάχυνση των πλειστηριασμών, των διαταγών πληρωμών και των κατασχέσεων θα δημιουργήσει νέες εστίες δυσαρέσκειας. Την ίδια ώρα, μια αντιπροσωπευτική αποστολή στην οποία μετέχουν ο υπουργός Δημήτρης Παπαδημητρίου, ο διευθύνων τη  MIG Σταύρος Λεκκάκος, ο πρόεδρος του Ελληνοαμερικάνικου Επιμελητηρίου Σίμος Αναστασόπουλος και ο Αμερικανός πρέσβης Τζέφρι Πάιατ βρέθηκαν σε Ουάσινγκτον και Νέα Υόρκη για να παρουσιάσουν την πορεία της ελληνικής οικονομίας.

Το ερώτημα είναι αν θα υπάρξουν ωφέλειες για την ελληνική οικονομία σε επίπεδο επενδύσεων, όπως ζητά ο ΣΕΒ, και αν θα δούμε κεφάλαια να μπαίνουν σε επενδύσεις.
Το γύρισμα της οικονομίας είναι νομοτελειακό, το ερώτημα είναι πόσο ουσιαστικό μπορεί να καταστεί και πόσο μπορεί να ικανοποιήσει μια κοινωνία που έχει υποστεί «πυρηνικό βομβαρδισμό» επί μια επταετία. Τέλος, το οικονομικό επιτελείο ξεκινά το μεγάλο πείραμα που έχει να κάνει με την «αποεπένδυση της ΔΕΗ από τους λιγνίτες», όπως το ονομάζει. Δηλαδή την πώληση του 40% των λιγνιτικών μονάδων. Από τεχνικής πλευράς η προεργασία που έχει γίνει από τη διοίκηση της ΔΕΗ κρίνεται ισορροπημένη καθώς κρατήθηκε εκτός το συγκρότημα του Αγίου Δημητρίου και τέθηκαν στη λίστα μονάδες όπως αυτές του Αμυνταίου και της Μελίτης.
Το ερώτημα είναι αν η αγορά θα ανταποκριθεί στο λεγόμενο «market test» του φθινοπώρου ή θα αντιδράσει αρνητικά.

Και η σημασία του αποτελέσματος είναι μεγάλη γιατί αν υπάρξει θετική εξέλιξη η κυβέρνηση θα μπορέσει να υποστηρίξει ότι «εμείς μπορούμε να ολοκληρώσουμε αυτά που δεν μπορούσαν οι προηγούμενοι», ενώ αν υπάρξει αρνητική θα κληθεί να βάλει και τα υδροηλεκτρικά στη λίστα, τα οποία αποτελούν κόκκινη γραμμή.

 Η οικονομία είναι μετρημένα κουκιά και η αγορά από μόνη της καταλαβαίνει πολλά.