Γιάννης Αντύπας

Το παρελθόν είναι σημαντικό μόνο ως εμπειρία για να μην επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη στο σήμερα και το αύριο. Όχι για να αναζητούμε άλλοθι, επικοινωνιακούς αντιπερισπασμούς ή και τα δύο. 

Μπορεί να είναι ατομικό καταφύγιο, αλλά σε καμία περίπτωση δε μπορεί να λειτουργεί ως πλυντήριο συλλογικών ευθυνών. Γιατί αυτή η χρήση του παρελθόντος οδηγεί στον διχασμό και εν τέλει στον φασισμό. Στη διαστρέβλωση της ίδιας της ιστορίας και τον εκτροχιασμό του μέλλοντος. Κάνοντας το παρόν ανυπόφορο. 

Εξαιρούνται οι ποινικές ευθύνες. Θυμίζω σε όσους το έχουν ξεχάσει ότι ήδη έχουν γίνει εξεταστικές για τα μεγάλα έργα, το χρηματιστήριο, τους εξοπλισμούς. Και συνεχίζουμε να κάνουμε εξεταστικές. Ποιον αφορούν; Αν έχει εντοπιστεί μαύρο χρήμα μία είναι η οδός: της Δικαιοσύνης. Αλλιώς όλα τα άλλα είναι προφάσεις εν αμαρτίαις. 

Προφάσεις για αμαρτίες όπως η φορολόγηση των εισοδημάτων των 500 ευρώ και η μείωση συντάξεων. Την ώρα που συμβαίνουν αυτά κάποιοι αισθάνονται όμορφα να τσακώνονται για τον Μπελογιάννη. Μπορεί να αναζητούν το ατομικό τους καταφύγιο, αλλά η κοινωνία είναι εκτεθειμένη. Σε ανέμους που σαρώνουν στο διάβα τους τα πάντα. 

Δεν προσφέρει τίποτα και σε κανέναν μας η διαιώνιση του διχασμού. Η ποινικοποίηση της πολιτικής ζωής. Ο μόνος που κερδίζει είναι ο φασισμός, που περιμένει στη γωνία για να επωφεληθεί από τις αδυναμίες της δημοκρατίας. Και είναι κρίμα να απαξιώνουν την πολιτική οι πολιτικοί που δηλώνουν προστάτες της δημοκρατίας.

Η χώρα έχει ανάγκη από μέλλον. Δόξα τω Θεό από παρελθόν έχουμε μπόλικο. Γεμάτο από στιγμές δόξας και προδοσίας. Δημιουργίας και καταστροφής. Όπως συμβαίνει σε κάθε έθνος. Σε κάθε κοινωνία. Μόνο που το ζητούμενο είμαστε εμείς, είναι το τώρα. Αυτό έχει σημασία για το αύριο. Πρέπει, λοιπόν, να συζητήσουμε τις δικές μας ευθύνες.

Τι θα κάνουμε εμείς. Όταν το αποφασίσουμε αυτό και αρχίσουμε να κάνουμε πράξεις τα συμφωνηθέντα θα έχουμε άνεση χρόνου αλλά και την πολυτέλεια να συζητήσουμε και για τους άλλους. Τους προηγούμενους. Ζώντες και τεθνεώτες.