Γιώργος Δ. Ανδρέου

Για να προσγειωθεί και να συνειδητοποιήσει ο Eλληνας, την ύστατη έστω ώρα, ότι τίποτα στη ζωή του δεν θα ξαναείναι όπως χθες. Eνα συν ένα ίσον μόνο δύο. Το τρία που είχαμε συνηθίσει -δύο εμείς και άλλο ένα το κράτος, αδιάφορο πού το βρίσκει- πέθανε μαζί με τους μύθους που μας φούσκωσαν τα μυαλά. Ωρα να καταλάβουμε τι σημαίνει υποχρεώσεις, δικαιώματα και κυρίως προτεραιότητες - στην πραγματική ζωή και όχι στα χαρτιά.

 Ακούγεται πως η κυβέρνηση, στη διολισθαίνουσα διαπραγμάτευση της δεύτερης δόσης, δεχόταν απ’ αρχής:

■ Την κατάργηση της προσωπικής διαφοράς των συντάξεων των παλαιών συνταξιούχων, την από τώρα δηλαδή σοβαρή μείωση των συντάξεων αυτών, ώστε να εξισωθούν με τις ψηφισμένες πολύ χαμηλότερες συντάξεις των νέων συνταξιούχων και 

■ τη μείωση του αφορολόγητου, δηλαδή νέους φόρους στους χαμηλόμισθους. 
Αρνιόταν όμως πεισματικά να δεχτεί να ακουμπήσουν έστω την κόκκινη γραμμή της, τις αλλαγές που ζητάνε οι δανειστές στα «εργασιακά δικαιώματα», δηλαδή: 

■ Τον συνδικαλιστικό νόμο και την ασυδοσία των εργατοπατέρων να συνεχίσουν να αμείβονται χωρίς να δουλεύουν, να μην απολύονται ό,τι και να κάνουν και άλλα πολλά. 

■ Τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας για ελάχιστους και 

■ Το χωρίς αντικείμενο στη χώρα μας όριο των ομαδικών απολύσεων. 

Προτιμάει, δηλαδή, η γενικώς δήθεν κυβέρνηση να μειώσει κι άλλο τις συντάξεις και να βάλει επιπλέον φόρους στους χαμηλόμισθους εργαζόμενους, αρκεί να μη θιγούν οι εκλεκτοί και το ιδεολογικό της κόλλημα με τα δήθεν εργασιακά δικαιώματα. 
Και με την ιδεοληπτική λογική αυτή τρενάρει τη διαπραγμάτευση με αποτέλεσμα να ξαναμπεί στη ζωή μας ο εφιάλτης του Grexit.

 Εφτασε πια η ώρα να βγει κάποιος επώνυμος πολιτικός με κότσια, να βροντοφωνάξει ότι είναι μεταρρυθμίσεις επιβεβλημένες και προτιμότερες από τον παραλογισμό του να κοπούν μισθοί και συντάξεις. 

■ Να συμμαζευτούν οι εργατοπατέρες που έχουν εξελιχθεί σε γάγγραινα. 

■ Να αλλάξουν οι συλλογικές συμβάσεις και οι ομαδικές απολύσεις που είναι μεν δικαιώματα σημαντικά και χρήσιμα, σε κοινωνία όμως απασχόλησης και ανάπτυξης, πρακτικά ανεφάρμοστα και άχρηστα στις σημερινές συνθήκες, γιατί προϋποθέτουν εργασία και εργατική τάξη, που εδώ εξαφανίζονται.

■ Το επείγον πρόβλημα είναι να δημιουργήσουμε δουλειές και εργαζόμενους και όχι να προστατέψουμε αυτούς που δεν υπάρχουν. 

■ Αν δεν επιστρέψουν οι εξαφανισμένες πια αγγελίες «ζητείται εργάτης - υπάλληλος», που είναι η μοναδική διασφάλιση εργασιακών δικαιωμάτων, κανένας νόμος δεν μπορεί να το κάνει. Οσοι έχουν εργαστεί στην πραγματική οικονομία γνωρίζουν την αμείλικτη δύναμη των κανόνων της αγοράς (προσφορά-ζήτηση). Αν ο εργοδότης μπορεί να βρει εργάτη με 300 ευρώ, τόσο θα δώσει, ό,τι κι αν λένε οι νόμοι και οι συλλογικές συμβάσεις. 

Η επιχείρηση που κινδυνεύει θα κάνει ομαδικές απολύσεις για να σωθεί, παραβαίνοντας τους νόμους, γιατί προέχει η επιβίωση. Αλλιώς οι 50 άνεργοι θα γίνουν 200, το μαγαζί κλειστό και ο νόμος θα θριαμβεύει. 

■ Δυστυχώς η κρίση ροκάνισε και τα δικαιώματα των εργαζομένων. Ωράρια, αμοιβές, αποζημιώσεις κ.ά. χάθηκαν στον αδυσώπητο αγώνα της επιβίωσης.

 Ας μιλήσει επιτέλους η πολιτική δημόσια, δυνατά, θαρραλέα για θέματα ταμπού. Ας προστατευθεί από τους ίδιους τους εργαζόμενους κάθε ειλικρινής και έντιμη φωνή που θα τολμήσει και ας αποδοκιμαστούν οι εργατοπατέρες και οι εγκάθετοι που προπηλακίζουν τους θαρραλέους. 

Αντί για αόριστες εξαγγελίες-μπούρδες περί «ανάπτυξης», ας διεκδικήσουν δεσμεύσεις και συγκεκριμένα μέτρα για να ανοίξουν επιχειρήσεις και δουλειές, που θα ζητούν εργαζόμενους. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος να σωθούν και στο μέλλον θα αυξηθούν σίγουρα μισθοί και συντάξεις. Τότε θα μπορούμε να μιλάμε για την προστασία των δικαιωμάτων υπαρκτών εργαζομένων.

Δυστυχώς για την ώρα περισσεύουν, πανταχόθεν, ευχολόγια, αγκυλώσεις, ιδεοληψίες, πολιτικό κόστος και λείπουν ανοιχτά και θαρραλέα μυαλά. Θα βρεθούν;