Χρ. Ι. Στεφανάδης

Σε αντίθεση με άλλα ζώα, ο άνθρωπος δεν επιπλέει στο νερό χωρίς προσπάθεια, ενώ προκειμένου να μάθει κολύμπι απαιτείται εξάσκηση ώστε να χρησιμοποιεί όλο το μυϊκό του σύστημα.

Η κολύμβηση ως άθλημα είναι από τα πλέον δύσκολα, αλλά και τα πλέον θεαματικά. Για τους νησιώτες, ωστόσο, η κολύμβηση είναι συνυφασμένη με τη ζωή τους. Το υγρό στοιχείο που αγκαλιάζει τα νησιά τούς αναγκάζει να μάθουν να κολυμπούν από τη νηπιακή ηλικία τους, αλλά παράλληλα τους συναρπάζει, διεγείροντας ίσως αρχέγονες μνήμες εντυπωμένες βαθιά στη βάση της ζωής: της ζωής που ξεκίνησε στον πλανήτη μας από τη θάλασσα πριν από εκατομμύρια χρόνια...

Αλλά κολυμπώντας κάποιος, όσο νέος και όσο εξασκημένος κι αν είναι, δεν μπορεί να διανύσει μεγάλες αποστάσεις - ίσως μερικές εκατοντάδες μέτρα ή έστω ελάχιστα χιλιόμετρα. Μετά έρχεται η κόπωση, η κατάρρευση του κυκλοφορικού συστήματος, η απώλεια αισθήσεων και τελικά ο πνιγμός.

Η απόσταση των πολύπαθων νησιών μας του ανατολικού Αιγαίου από τον Πειραιά είναι περίπου 150 μίλια και η θάλασσα που μεσολαβεί είναι συνήθως φουρτουνιασμένη. Κάποτε, πολύ παλιότερα, η συγκοινωνία των νησιών με τον Πειραιά γινόταν με βάρκες. Κωπηλατώντας ή ανεβάζοντας, όταν ήταν δυνατόν, πανί σε βάρκες -όχι μεγαλύτερες των 6 έως 7 μέτρων- μετέφεραν ανθρώπους αλλά και εφόδια στους ακρίτες των νησιών, οι οποίοι ζούσαν αναγκαστικά πρωτόγονα αλλά υπερήφανα γιατί αγαπούσαν την Ελλάδα, αφού για την πατρίδα αυτή είχαν πολεμήσει κατ’ επανάληψη ενάντια στους Τούρκους κατακτητές.
Αργότερα, μπήκαν στη γραμμή της συγκοινωνίας πλοία. Μία φορά την εβδομάδα ένα καράβι παμπάλαιο πλησίαζε στα νησιά, η επιβίβαση των επιβατών γινόταν σε αυτό αφού μεταφέρονταν με βάρκες και το ταξίδι ως τον Πειραιά διαρκούσε περίπου 24 ώρες (αφού το πλοίο ακολουθούσε άγονη γραμμή)! Πολύ αργότερα μπήκαν στη γραμμή περισσότερα και καλύτερα πλοία και οι ταλαίπωροι νησιώτες άρχισαν να αισθάνονται όχι παιδιά ενός κατώτερου θεού αλλά Ελληνες πολίτες, αφού άρχισε να διαφαίνεται η βελτίωση της ζωής τους - βασικά μέσα από τον τουρισμό.

Στην εποχή των μνημονίων και της οικονομικής κατάρρευσης, όμως, οι πρώτοι που επλήγησαν ήταν οι κάτοικοι των νησιών, ειδικά του ανατολικού Αιγαίου, οι οποίοι εκτός των άλλων οικονομικών επιβαρύνσεων έχουν να διαχειριστούν και το τεράστιο μεταναστευτικό πρόβλημα: τον εγκλωβισμό χιλιάδων προσφύγων, οι οποίοι προκειμένου να μην κυκλοφορούν στην Ομόνοια, στην πλατεία Βικτωρίας και σε άλλα μεγάλα αστικά κέντρα το κράτος έκρινε ότι είναι καλύτερα να κυκλοφορούν στα σοκάκια της Σάμου, της Χίου και της Λέσβου... Λες και η Ελλάδα δεν είναι ενιαία πατρίδα για όλους - και για τα καλά και για τα κακά...
Και σε αυτή τη ζοφερή για τους νησιώτες μας κατάσταση, έρχονται και οι απεργίες των ναυτικών με τα κατά βάση δίκαια αιτήματά τους... Δεμένα τα πλοία και αποκλεισμένα τα νησιά για μία εβδομάδα, χωρίς τα στοιχειώδη εφόδια, αλλά κυρίως χωρίς το αίσθημα της ασφάλειας που τους δίνει η θέα του πλοίου στο λιμάνι.

Πριν από λίγα χρόνια οι συμπατριώτες μου από την Ικαρία πήγαν να διαμαρτυρηθούν στον τότε υπουργό Ναυτιλίας ζητώντας να μπει καλύτερο πλοίο στη γραμμή σε αντικατάσταση του υπάρχοντος, το οποίο ήταν ηλικίας πολλών δεκαετιών με τα ανάλογα προβλήματα. 
Ο υπουργός τους είπε (όπως λένε οι ίδιοι): «Ή αυτό το πλοίο ή να πηγαίνετε κολυμπώντας»!... 
Ο σημερινός υπουργός, που προέρχεται από αγροτική περιοχή και προφανώς δεν μπορεί να ξέρει τις συνθήκες της θαλάσσιας συγκοινωνίας, τις αγωνίες των ναυτικών και των νησιωτών, και ο οποίος πηγαίνει στην εκλογική του περιφέρεια οδικά σε τρεις ώρες, τι θα μπορούσε να τους πει άραγε; Να πηγαίνουν κολυμπώντας στον Πειραιά; Αλλά σίγουρα γνωρίζουν και αυτός και η αριστερή κυβέρνησή του ότι ο Πειραιάς είναι πολύ μακριά για να φτάσει κανείς κολυμπώντας και ξεμακραίνει ακόμα περισσότερο από την οργή των κατοίκων των νησιών που μένουν να... κολυμπούν στην απογοήτευση και την αγανάκτησή τους.
Απογοήτευση για την πατρίδα που ξεμακραίνει συνέχεια και οργή για τους Τούρκους που είναι κοντύτερα και διεκδικούν με απύθμενο θράσος 25 ελληνικά νησιά...