Βασίλης Στεφανακίδης

 Η κυβέρνηση επιχείρησε αρχικά να θριαμβολογήσει και να επικοινωνήσει τη δήθεν ρύθμιση του χρέους αλλά πολύ γρήγορα αντιλήφθηκε πως δεν πρόκειται για  success  story αλλά για  disaster story, το οποίο με κάποιο τρόπο έπρεπε να εξωραΐσουν στην εναπομείνασα κοινή τους γνώμη.

Γιατί πως να το κάνουμε, δεν μπορεί κανείς να μιλά για ελάφρυνση του χρέους όταν για τα επόμενα,  άγνωστο πόσα ακόμα χρόνια, υποχρεωνόμαστε να πληρώνουμε μεγαλύτερες δόσεις οι οποίες θα μειωθούν προοπτικά λόγω του σταθερού επιτοκίου 1,5% που μας έδωσαν, από τη μεγαλοψυχία τους(!), εν όψει της πρόβλεψης πως στο μέλλον, τα κυμαινόμενα επιτόκια θα αυξηθούν. Αν δεν αυξηθούν βέβαια, θα την έχουμε πατήσει για άλλη μια φορά. Επιτυχία πάντως αυτό δεν το λες, τη στιγμή μάλιστα που μια μια ρύθμιση για το συνολικό μας χρέος και όχι  των βραχυπρόθεσμων υποχρεώσεων, δεν συζητείται καν πριν από το 2018. Χρόνος πολύς κι όταν μάλιστα ουδείς μπορεί με ασφάλεια να προβλέψει ποιοι θα κάθονται τότε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και από τις δύο πλευρές.

Το βασικό όμως συμπέρασμα που κατά την άποψη μου, όσο κι αν στην κυβέρνηση στρουθοκαμηλίζουν, είναι πώς με την επιμονή των Ευρωπαίων,  κυρίως δε του Σόιμπλε, σε πλεονάσματα 3,5% όχι μόνο για το 2018 αλλά και πολλά χρόνια μετά, είναι ένας εύσχημος τρόπος να μας δείξουν την πόρτα της εξόδου από την Ευρωζώνη.

Δεν μπορεί , έξυπνοι άνθρωποι είναι, να μην καταλαβαίνουν ότι με τέτοια απαίτηση όχι από την ύφεση δεν θα μπορέσουμε να ξεφύγουμε, αλλά θα πέφτουμε στους δρόμους σαν τα κοτόπουλα από τις διαρκείς περικοπές συντάξεων μισθών και νέων φόρων. Γιατί πλεόνασμα 3,5% του ΑΕΠ σημαίνει πάνω από 6 δισ. ευρώ ετησίως. Πολλά λεφτά αν σκεφτεί κανείς πως οι εν εξελίξει περικοπές συντάξεων εξοικονομούν μετά βίας 1 δισ. ευρώ!

Το “κακό” ΔΝΤ τους το λέει με κάθε ευκαιρία πως αυτό το νούμερο δεν βγαίνει γιατί θα απαιτηθούν πρόσθετα μέτρα 4,2 δισ που όπως αναγνωρίζει είναι ανέφικτο  γιατί δεν τα αντέχει η ελληνική κοινωνία και γι αυτό αντιπροτείνει γενναία ρύθμιση του συνολικού χρέους. Πλην όμως ο Σόιμπλε και η παρέα του, αδιαφορούν και κωφεύουν  γιατί πρώτον έχουν τα δικά τους εσωτερικά θέματα με τις εκλογές και κατά δεύτερον γιατί με τον τρόπο αυτό μας οδηγούν στο αρχικό  σενάριο περί βελούδινου διαζυγίου. 

Αυτό δηλαδή που δεν πέτυχε με τον Βενιζέλο  θέλει να το πετύχει τώρα με τον ΣΥΡΙΖΑ. Να πάμε δηλαδή και να τους πούμε ότι αυτό που ζητάτε  δεν μπορεί να τα πάρει πλέον καμιά ελληνική κυβέρνηση και να αιτηθούμε “οικειοθελώς” την αποχώρηση μας. Και δεν αμφιβάλλω καθόλου πως, αν δυστυχώς φθάσουμε σε ένα τέτοιο σημείο, δεν πρόκειται να στεναχωρηθεί κανείς από τους Ευρωπαίους  εταίρους και δανειστές μας, ίσως μάλιστα και να ανακουφιστούν από την εξαφάνιση του μαύρου προβάτου. 

Αυτό λοιπόν  φρονώ είναι το πραγματικό διακύβευμα και όλα τα άλλα που και καλά μας χωρίζουν από το κλείσιμο της  αξιολόγησης όπως οι ομαδικές απολύσεις και διαρθρωτικές αλλαγές, τα ακούω βερεσέ. Λεπτομέρειες και ψηφίδες σε ένα κάδρο που η βασική εικόνα είναι σκληρά μέτρα μέχρι εξόντωσης έτσι που ή έξοδος να μοιάζει με λύτρωση και μακάρι χίλιες φορές να διαψευσθώ γιατί η κόλαση δεν μπορεί ποτέ να είναι λύτρωση.