Δημήτρης Παγαδάκης

Πεποίθηση που φωλιάζει ως τα αταβιστικά τρίσβαθα της ευρωφοβικής ψυχής των αυτάρεσκων, πεισματάρηδων και σκληροπυρηνικών Άγγλων Συντηρητικών. Όπως ο παραληρηματικός γκαφατζής Μπόρις Τζόνσον και ο ουτοπικός ιδεαλιστής Μάικλ Γκόουβ. Αμφότεροι εξέχοντα στελέχη του κόμματος των Τόρηδων αποστρέφονται άγρια όσα θεωρούν προνόμια των τεμπέλικων ευρωγραφειοκρατικών ελίτ. Και φυσικά έχουν την αμέριστη υποστήριξη των εντύπων του εκδότη Ρούπερτ Μέρντοχ.

Σταρ, όμως, του λόχου των αναχωρητών είναι ο καιροσκόπος λαϊκιστής Νάιτζελ Φάρατζ,  επικεφαλής του υπόγεια εθνικιστικού και κινδυνολογικά ξενοφοβικού κόμματος UKIP. Οπαδός του κρίκετ, του τσιγάρου και του ποτού, ο άνθρωπος που φοράει κάλτσες κεντημένες με το σήμα της Στερλίνας, προσωποποιεί την αιχμή του δόρατος του Brexit. Ο ίδιος, εξάλλου, στο γραφείο του στις Βρυξέλλες διατηρεί άθικτο ένα ανοιχτό φέρετρο για να θάψει το ευρώ. 

Και βέβαια διατείνεται πως γνωρίζει,καλύτερα από κάθε άλλο, τις οδυνηρές συνέπειες   για κάθε  ντόπιο νοικοκυριό σε Αγγλία, Ουαλία Σκωτία και Βόρεια Ιρλανδία, λόγω της ευρωπαϊκής γερμανικής κυριαρχίας. Προφανώς, είναι κατατοπισμένος εξ αιτίας της γερμανικής καταγωγής της δεύτερης συζύγου του και της, μάλλον, ισοπεδωτικής παρουσίας της στο δικό του σπίτι.

Σύσσωμο αυτό το οπερετικό τρίο προσμένει αυτή την Πέμπτη για να γιορτάσει στη πλατεία Τραφάλγκαρ την ηλιόλουστα αισιόδοξη ημέρα που το δημοψήφισμα θα απαλλάξει τη Μεγάλη Βρετανία, το Ηνωμένο Βασίλειο,τη γηραιά Αλβιώνα ή όπως αλλιώς λέγεται η χώρα τους , από την δικτατορία των Βρυξελλών, το αλαζονικό Γερμανικό κατεστημένο και τις ληστρικές ξένες τράπεζες. Κυρίως, όμως, ξέχειλοι πατριωτισμού θα πανηγυρίζουν επειδή απέκρουσαν αγέρωχα την κεραυνοβόλο έφοδο των Πολωνών υδραυλικών και των μεταναστών από το Μπαγκλαντές.
 
Κατόπιν, αφού θα έχει ανακτηθεί ο έλεγχος των συνόρων, λυτρωμένοι πια από τον ευρωπαϊκό ζυγό θα συνεχίσουν να νοσταλγούν την παλιά, καλή αποικιοκρατική πατρίδα. Και θα διηγούνται, αμέριμνοι των συνεπειών της εξόδου, ιστορίες για τη δόξα της πάλαι πότε αυτοκρατορίας και το στέμμα γερτοί στις μπάρες παραδοσιακών παμπ με χλιαρή μπίρα ή στητοί κατά τη τελετουργία σερβιρίσματος του τσαγιού σε ιδιωτικές λέσχες. 

Το κακό είναι πως ούτε οι πολιτικοί υπεραμύντορες της παραμονής στη Ευρώπη  χαμπαριάζουν  τι σημαίνει η, εκτός ΕΕ, περιπέτεια στο άγνωστο. Πρώτος απ΄ όλους ο μουσάτος, χορτοφάγος,  πιστός της ομοιοπαθητική και αρνητής της γραβάτας, ηγέτης των Εργατικών Τζέρεμι Κόρμπιν. Ένας βετεράνος Μαρξιστής  που αποτελεί την ιδανική ενσάρκωση ενός άδειου αντισυστημισμού ο οποίος ενισχύει το δαιμονικό τζίνι για να βγει από το μπουκάλι.    

Πέρα από την εκδηλωμένη αντιπάθεια του για τις μεγάλες επιχειρήσεις τα ιδιωτικά σχολεία, τη μοναρχία και την εκκλησία, απεχθάνεται το πόλεμο, τα πυρηνικά και την ελεύθερη αγορά. Λογικά αηδιάζει και με κάθε ενιαία ευρωπαϊκή αγορά. Παρόλα αυτά υποκρίνεται ότι υπακούει στη πλειονότητα των Εργατικών συνδικάτων που επιθυμούν η χώρα να μείνει στη ΕΕ. 
Αναπόδραστα, ο άνθρωπος που φοράει σανδάλια με κάλτσες και αποκαλεί τη γάτα του με το όνομα του παλιού πρωθυπουργού του Εργατικού κόμματος Χάρολντ Γουίλσον, συμμετέχει αναιμικά στην εκστρατεία παραμονής. Και ρητορεύει γραφικά με γενικότητες περί της αδελφότητας των λαών της ηπείρου ενώ ταυτόχρονα πριονίζει τη συνοχή της ΕΕ κριτικάροντας δριμύτατα τις αδυναμίες της .

Στο ίδιο τοξικά παραπλανητικό παιχνίδι με στόχο την πολιτική του επιβίωση, ανεξαρτήτως αποτελέσματος, συμμετέχει και ο μετρ της χαλαρουίτας, πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον. Από κούνια μεγαλοαστός, υπερπλούσιος κληρονόμος με υπεράκτια καταπιστεύματα και αριστοκρατικές ρίζες, ο φανατικός αυτός Θατσερικός και δια βίου ευρωσκεπτικιστής που έλκεται από το τένις, το μαγείρεμα και το καραόκε, υποδύεται τον πωρωμένο οπαδό της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και προσέρχεται στο δημοψήφισμα που ο ίδιος αποφάσισε με  κενή αφήγηση δίχως  πειστικά επιχειρήματα που να αιτιολογούν στους συμπατριώτες του  γιατί υπάρχει η ΕΕ, τι κάνει, πού πηγαίνει, τι θέλει.

Αναπόφευκτα, το δίλημμα στη πέμπτη μεγαλύτερη οικονομία του κόσμου δεν τίθεται στο ρυθμό του “Should I Stay Or Should I Go” των Class από το μακρινό 1982. Το καθοριστικό χάσμα σήμερα στη Βρετανία δεν είναι μεταξύ ευρωσκεπτικιστών και ευρωπαϊστών αλλά ανάμεσα σε ευρωσκεπτικιστές, που πλασάρονται ως αφοσιωμένοι φιλοευρωπαϊστές, και επιθετικούς ξενοφοβικούς. Με τη πιο ακραία μερίδα των τελευταίων να πυροδοτούν το μίσος και τη βια όπως αυτά εκδηλώθηκαν με τη δολοφονία της υπέρμαχου της παραμονής στη ΕΕ  βρετανίδας βουλευτή Τζο Κοξ. 

Το χειρότερο, ωστόσο, είναι πώς είτε αποτελούν πιστά αντίγραφα των ψηφοφόρων τους, είτε πρόκειται για φιγούρες  με ιδιορρυθμίες, εκκεντρικότητες και παραξενιές, με τέτοιο ηγετικό πολιτικό προσωπικό η Βρετανία οδεύει στα απομονωτικά χνάρια της αδάμαστης Αλβανίας επί Ενβέρ Χότζα. 

Αν, λοιπόν, ο Ντόναλντ Τραμπ δεσμεύτηκε εφόσον εκλεγεί να χτίσει ένα τείχος κατά μήκος του Ρίο Γκράντε για να σταματήσει τη μετανάστευση, για τον ίδιο λόγο η σημερινή Αγγλική πολιτική ηγεσία σκάβει ένα χαντάκι με την Ευρώπη, κινδυνεύοντας να θαφτεί μέσα του. Επινόηση που δεν θα σκαρφιζόταν ούτε ο βουβός σκανταλιάρης Μίστερ Μπιν αν ήθελε να αποδράσει για να πάει διακοπές και να ολοκληρώσει την απόλυτη καταστροφή.