Δημήτρης Δανίκας

Οι κανίβαλοι τζιχαντιστές προσέφεραν μέγιστη υπηρεσία στην Ψωροκώσταινα. Διότι αυτή η πάμπτωχη, ρακένδυτη, ανυπόληπτη, κακοφορμισμένη περιοχή της Ευρωζώνης αναδεικνύεται, τώρα, στο πιο ασφαλές σημείο της Γηραιάς Ηπείρου!

Επειδή ο σατανικός στρατηλάτης της πράσινης (και πέτσινης) αλλαγής, ο Ανδρέας Παπανδρέου ντε, είχε συνάψει αδελφικές σχέσεις με τους μουσουλμάνους, Αραβες Χαλιφολάτρες!

Εσύ τον έβριζες. Εγώ του έριχνα μπινελίκια. Ομως τώρα λαμβάνουμε τα επινίκια αυτής της πολιτικής. Να ’ναι ελαφρύ το χώμα που τους σκεπάζει. Τόσο τον Ανδρέα όσο και τον Αραφάτ!

Επειδή ακόμα και οι διάδοχοι του Παπανδρέου, στον θώκο της πρωθυπουργίας, ακολούθησαν την ίδια Μουσουλμανοφιλία. Αριστα έπραξαν!

Επειδή οι εφοπλιστές της ελληνικής ναυτιλίας διαπλέκονται αρμονικά, φιλικά και αδελφικά με τις αραβικές χώρες. Πολύ σωστά. Να ’ναι καλά οι άνθρωποι!

Επειδή το Μεταναστευτικό - Προσφυγικό με τις τελευταίες εξελίξεις από το τσουνάμι των Σύρων που καταφτάνουν σε ξεχαρβαλωμένες βάρκες εκτίναξε το πρόβλημα πέρα από το Δουβλίνο 2! Και έτσι άπαντες οι Ευρωπαίοι υποκριτές, Γραμματείς και Φαρισαίοι, είναι τώρα αναγκασμένοι να παριστάνουν τους αλληλέγγυους και τους ανθρωπιστές!

Επειδή η Ψωροκώσταινα, λόγω μικρού μεγέθους, αλλεπάλληλων οικονομικών κρίσεων και «ξυπόλυτων ιθαγενών», ουδέποτε υπήρξε χώρα αποικιοκρατική. Αντιθέτως μάλιστα. Κι εμείς όπως αυτοί. Αποικιοκρατούμενοι. Εν κρυπτώ εμείς. Στα φανερά οι Αραβες αδελφοί!

Και επειδή εμείς οι φτωχοί, οι επαίτες, οι ζήτουλες, οι ανυπόληπτοι, οι κατεστραμμένοι. Εμείς οι ανεκδιήγητοι. Εμείς οι τάχα μου αριστεροί αλλά και τάχα μου δεξιοί. Εμείς οι ανυπάκουοι. Εμείς οι «Γαλάτες» της Ευρωζώνης. Εμείς οι κακομαθημένοι!

Εμείς, λοιπόν, οι φιλόξενοι. Εμείς οι θεράποντες του πόνου και της δυστυχίας Σύρων, Ιρακινών, Αφγανών, Πακιστανών, Λίβυων, Αιγυπτίων. Ολων. Εμείς οι σωστικές λέμβοι. Εμείς οι νοσοκόμοι. Εμείς οι ζωντανές θερμοφόρες, οι καλοπροαίρετοι οικοδεσπότες!

Εμείς εκ του μη περισσεύματος προσφέρουμε το πολύτιμο περίσσευμά μας. Εμείς να βουτήξουμε στα κρύα φουρτουνιασμένα νερά. Εμείς να δακρύσουμε σπαρακτικά για τα πνιγμένα μωρά. Εμείς να φροντίσουμε, να σιτίσουμε, να κοιμίσουμε, να αφουγκραστούμε τον πόνο και τη βάσανο των ζωντανών ερειπίων από τα ερείπια ενός ασυγκράτητου, αχόρταγου και διαρκούς ιμπεριαλιστικού πολέμου!

Εμείς οι πληγωμένοι, οι σχεδόν τελειωμένοι. Εμείς, μόνο εμείς εξ όλων των Δυτικών της Ευρώπης τους συναισθανόμαστε. Και γι’ αυτό μοιραζόμαστε τον πόνο τους, τα βάσανά τους, την προσφυγιά τους, το ξερίζωμά τους, την τρύπα που άνοιξαν στις καρδιές τους οι σταυροφόροι απόγονοι του Γοδεφρείγου του Μπουιγιόν!

Εμείς οι επίγονοι της μικρασιατικής προσφυγιάς. Εμείς οι ύστεροι της εμφυλιοπολεμικής καταστροφής. Εμείς τα παιδιά των ξενιτεμένων εργατών στα κάτεργα της γερμανικής βιομηχανίας. Εμείς τα εγγόνια των ξεριζωμένων στις κουζίνες της Αστόρια, στα ανθρακωρυχεία του Βελγίου και στους βοσκότοπους της Αυστραλίας!

Εμείς με άδεια τσέπη. Εμείς, όμως, με την πιο πλούσια συναισθηματική νοημοσύνη. Εμείς με κατοικημένη μνήμη από καταστροφές. Από μπόρες και δυστυχίες. Από ανεκπλήρωτα όνειρα και από τυφώνες διαψεύσεων και ρητορικών υποσχέσεων!

Εμείς τα μιάσματα του Βερολίνου. Εμείς οι «Αραβες» των Βρυξελλών. Εμείς οι επίορκοι των εκσυγχρονιστικών εντολών!

Εμείς που δεν σκοτώσαμε Αραβες. Εμείς που τους υπερασπιστήκαμε. Εμείς που με κάθε επεισόδιο στην Παλαιστίνη λαμβάνουμε πίκρα σαν να πρόκειται για σάρκα εκ της σαρκός μας!

Ευτυχώς που δεν ακολουθήσαμε τη χρυσαυγίτικη «λογική». Ευτυχώς που τους χιτλερίσκους καταραστήκαμε. Ευτυχώς που τον ρατσισμό περιορίσαμε. Και ευτυχώς που τα στρατόπεδα ανοίξαμε!

Οπως έλεγε η νόνα μου: Χώμα να πιάνουμε, μάλαμα ασφάλειας να γενούμε!