Γ. Χ. Παπαγεωργίου

Το γεγονός αυτό αποτυπώνεται και στις αποστάσεις που έχουν δημιουργηθεί για το ελληνικό ζήτημα ανάμεσα στην Γερμανίδα καγκελάριο Άνγκελα Μέρκελ και τον υπουργό της επί των Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε.

Ως εκπρόσωπος των σκληροπυρηνικών, ο κ. Σόιμπλε καλλιεργεί το σενάριο της στάσης πληρωμών για την Ελλάδα, με στόχο να πληγεί πολιτικά η ελληνική κυβέρνηση, να απονομιμοποιηθεί η απόπειρα αμφισβήτησης του μοντέλου της λιτότητας στην ευρωζώνη.

Όμως το ρίσκο που εμπεριέχει μια τέτοια εξέλιξη για την Ευρώπη, αλλά και την παγκόσμια οικονομία τρομάζουν τις ευρωπαϊκές ηγεσίες.

Πέρα όμως από τον οικονομικό παράγοντα - ίσως και πριν από αυτόν - επικρατούν ανησυχίες για το τι μπορεί να συμβεί εάν η Ελλάδα προστεθεί στις εστίες αποσταθεροποίησης που συνεχώς εμφανίζονται στην ευρύτερη περιοχή της Νοτιανατολικής Μεσογείου.

Το αποτέλεσμα των εκλογών στην Τουρκία, που εισάγει τη γειτονική χώρα σε μια μακρά περίοδο εσωτερικών εντάσεων, είναι άλλος ένας σημαντικός παράγοντας που αναβαθμίζει τη γεωπολιτική σημασία της Ελλάδας και αυξάνει τα γεωπολιτικά ρίσκα σε περίπτωση που η χώρα μας αποσταθεροποιηθεί.

Ο συμβιβασμός, επομένως, ανάμεσα στην Ελλάδα και τους δανειστές είναι μονόδρομος.

Ασφαλώς, αυτό δεν σημαίνει ότι η Ελλάδα μπορεί να επιβάλει «το δικό της» υπό την απειλή της αποσταθεροποίησης, πρώτα από όλα γιατί θα είναι η ίδια το πρώτο θύμα της υπόθεσης, αλλά και επειδή η όποια συμφωνία θα πρέπει να αφήνει και στις δύο πλευρές περιθώρια για εσωτερική πολιτική διαχείριση.

Στη Γερμανία ήδη ακούγονται φωνές στο εσωτερικό των κυβερνητικών κομμάτων οι οποίες αντιδρούν σε νέα βοήθεια προς την Ελλάδα, ενώ στη χώρα μας ορισμένοι βουλευτές δηλώνουν ότι δεν θα δεχθούν νέο μνημόνιο.

Το συμπέρασμα είναι ότι οι ηγεσίες από όλες τις πλευρές έχουν αποφασίσει να βρουν την άκρη, βάζοντας στο περιθώριο τις σκληροπυρηνικές φωνές στο εσωτερικό κάθε χώρας, συνεχίζοντας, όμως, τις πιέσεις προκειμένου ο καθένας να αποσπάσει όσο περισσότερα μπορεί στη διαπραγμάτευση.