Αντώνης Ν. Βγόντζας

Πρόσφατο και πιο κραυγαλέο παράδειγμα, αυτές για τις εκλογές στο Ηνωμένο (όχι και τόσο πια...) Βασίλειο. Που προέβλεπαν μάχη στήθος με στήθος ανάμεσα στους Συντηρητικούς και τους Εργατικούς. Και τους προέκυψε ο θρίαμβος του Συντηρητικού Κάμερον. Και η ταπεινωτική παραίτηση όλων των αντιπάλων του. 

Το πρώτο που εντυπωσιάζει είναι η σαρωτική νίκη της ΔΑΠ. Πρόσκειται στη Νέα Δημοκρατία. Για 29η φορά πρώτη. Οι οργανώσεις που πρόσκεινται στον ΣΥΡΙΖΑ ήρθαν τρίτες. Με μια ασήμαντη ποσοστιαία βελτίωση. Οι φοιτητές που πρόσκεινται στο ΠΑΣΟΚ βρέθηκαν σε απόσταση αναπνοής με εκείνους του ΣΥΡΙΖΑ. Τουλάχιστον κατά τις ανακοινώσεις της Πανσπουδαστικής. Που πρόσκειται στο ΚΚΕ και βελτίωσε τα ποσοστά της. Ηρθε δεύτερη δύναμη πανελλαδικά. Αναδείχθηκε πρώτη δύναμη στο ΤΕΙ Αθηνών. Το μεγαλύτερο της χώρας! Και πρώτη σε 34 συλλόγους. 

Είναι βέβαιο ότι οι φοιτητικές εκλογές δεν αντανακλούν με απόλυτη ακρίβεια το τι συμβαίνει στην κοινωνία και στο υπόλοιπο πολιτικό σώμα. Μολονότι το ποσοστό συμμετοχής σε αυτές κινείται στα ίδια περίπου επίπεδα με το ποσοστό συμμετοχής των συμπολιτών μας στις εθνικές εκλογές. Οι φοιτητές δεν είναι εικόνα της κοινωνίας. Είναι, ίσως, ο πιο εκφραστικός καθρέπτης του αύριο. 

Δύο είναι τα βασικά μηνύματα που μας εκπέμπουν οι σημερινοί φοιτητές και σπουδαστές: 
Η μεγάλη πλειοψηφία της νεολαίας μας, που ακολουθεί τη συντηρητική παράταξη, δεν είναι τυφλά συντηρητική. Η νεολαία μας ψάχνεται. Και ίσως-ίσως, την ενοχλούν οι κυρίαρχες ιδεολογικές επιλογές και τάσεις. Η νεολαία μας αναζητά πιθανές πηγές έμπνευσης στο εξωτερικό. Οχι μέσα στη χώρα μας. Αν ευκαιριακά φλερτάρει με τις νεοφιλελεύθερες ιδέες, το πράττει ως αντίδραση στον πολιτικό κομφορμισμό. Και για ένα πρέπει να είμαστε βέβαιοι: η νεολαία μας απορρίπτει τη βία. Ενοχλείται από τη διάχυτη ανομία και όσους την προωθούν. Ή την ανέχονται. Ή παίζουν επικίνδυνα με αυτήν.

Από την άλλη, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ελέγχει πολιτικά τη νεολαία. Τουλάχιστον τη φοιτητική και τη σπουδάζουσα. Δεν είναι καν θεσμικά πρωταγωνιστής σε αυτήν. Ούτε η Νεολαία του έχει παραχωρήσει την ψυχή της και την καρδιά της. Η όποια στήριξη στις εθνικές εκλογές δεν έχει τα χαρακτηριστικά της ιδεολογικής και πολιτικής ένταξης σ’ αυτόν. 

Δεν θα μπορούσε να συμβεί κι αλλιώς. Η ιδεολογική ταυτότητα της σημερινής κυβέρνησης είναι αχανής. Ισως και ανύπαρκτη. Τα κρούσματα της ασυνέπειας στις θεσμοθετημένες υποχρεώσεις της πολλαπλασιάζονται. Από αδυναμία ή και από άγνοια. Φόρτωσε στο τραπεζικό σύστημα την καθυστέρηση καταβολής μισθών και συντάξεων. Επαψε εδώ και εβδομάδες να εκπληρώνει τις υποχρεώσεις της Πολιτείας προς οποιονδήποτε. Με εξαίρεση τους μισθούς και τις συντάξεις. Εσπασε κάθε κουμπάρα. Ακόμα και στην πιο απομακρυσμένη πρεσβεία. Και κατασκευάζει συνεχώς εχθρούς. 

Στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Αποκαλεί τους αντιπάλους της «εσωτερική τρόικα». Σηκώνει κόκκινες γραμμές σε μια σειρά ζητημάτων, που δεν είναι πάντοτε βέβαιο ότι έχουν τεθεί και βρίσκονται πάνω στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Λοιδορεί τα πρόσωπα που ενδεχομένως δεν συμφωνούν μαζί της. Σε όλα τα θέματα ή και σε ορισμένα απ’ αυτά. Με απλά λόγια, η κυβέρνηση δεν λειτουργεί θεσμικά. Πελαγοδρομεί στις αντιφάσεις της. 

Κορυφαίο παράδειγμα, η σύσταση και λειτουργία της κοινοβουλευτικής επιτροπής που ερευνά πώς μπήκαμε και παραμείναμε στα μνημόνια και ποιοι ευθύνονται γι’ αυτά. Η περιοδολόγηση έχει έναν σαφή στόχο: να ενοχοποιήσει τη Νέα Δημοκρατία του Αντώνη Σαμαρά και το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου και μετέπειτα του Ευάγγελου Βενιζέλου. Και ένα σαφέστατο πολιτικό όριο: να μην εμπλακεί η περίοδος Κώστα Καραμανλή (ένα αφύσικο φλερτ μετά από μια αφύσικη συμμαχία με τους ΑΝ.ΕΛ.). Και να μη στιγματιστεί ο δικός τους χώρος. 
Η γκιλοτίνα, όργανο των ακραίων της Γαλλικής Επανάστασης, την οδήγησε σε ένα τραγικό τέλος. Η γκιλοτίνα στην έρευνα των μνημονίων δεν έχει θέση. Οπως προειδοποίησε ομοτράπεζος και μεγάλος αντίπαλος του μέχρι σήμερα υπουργού Οικονομικών.