Βασ. Αναστασόπουλος

Έστω ότι την 25η Ιανουαρίου στήνονται πρόωρες κάλπες σε όλη τη χώρα και, από την επόμενη κιόλας μέρα, έχουμε μια ανατροπή στο πολιτικό σκηνικό του τόπου, που θα βάζει οριστικό τέλος στον παλαιάς κοπής δικομματισμό της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Τι μπορούν να προσδοκούν, σε τι μπορούν να προσβλέπουν με μια κυβέρνηση με κορμό -ή με αυτοδύναμο- τον ΣΥΡΙΖΑ, επί του προκειμένου, τόσο αυτοί που θα τον ψηφίσουν, όσο και εκείνοι που θα επιλέξουν να δώσουν την ψήφο τους σε άλλες παρατάξεις;

Το ερώτημα είναι εύλογο. Βρίσκεται στο μυαλό όλων μας και εκφράζεται κυρίως ως ανησυχία, ως αγωνία και ως φόβος για τι φέρνει στον τόπο μια αριστερή κυβέρνηση, όταν το κόμμα που την εκφράζει όχι μόνο αποτελεί, κατά πολλούς, απότοκο του ΠΑΣΟΚ, αλλά και δεν έχει με σαφήνεια ξεκαθαρίσει τι σκοπεύει να πράξει σε μια σειρά «καυτών» ζητημάτων.

Το να ανατρέξω στο πρόγραμμα του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης ή να επιχειρήσω να αναπαράγω τις δεσμεύσεις του Αλέξη Τσίπρα, όπως εκφράστηκαν από το βήμα της ΔΕΘ, πριν από μερικούς μήνες, νομίζω πως είναι άσκοπο και πως αφορά μόνο κομματικά έντυπα και sites. Θα προτιμούσα, λοιπόν, να δοκιμάσω να απαντήσω, εν μέρει, στο ερώτημα που τίθεται, παραθέτοντας επί προσωπικού τι θα ήθελα να δω από μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.

1. Σε πρώτη φάση, νομίζω πως θα πρέπει να υπάρξει αποκατάσταση, εν μέρει, των αδικιών. Όχι, βεβαίως, να επαναπροσληφθούν όλοι όσοι απολύθηκαν ή να επανέλθουν οι αποδοχές εργαζομένων και συνταξιούχων στα επίπεδα προ της κρίσης. Θα ήθελα όμως να δω να προωθούνται δράσεις πρόνοιας για τις ευαίσθητες ομάδες, καθώς και να λαμβάνονται μέτρα στήριξης και ανακούφισης όλων εκείνων που σήκωσαν το βάρος της φορολογίας -και, συνεπώς, της οικονομίας-, όταν η κυβέρνηση ζητούσε θυσίες με το «έτσι θέλω». Θα επιθυμούσα, δυνητικά, να δω να δίνονται αναδρομικά, ανάλογα με τις δυνατότητες της οικονομίας, στους ανθρώπους που υπέστησαν τις μεγαλύτερες απώλειες -και όχι μόνο σε ένστολους και δικαστικούς.

2. Περιμένω ακόμη πως μια κυβέρνηση της Αριστεράς θα προβεί σε ουσιαστική διαπραγμάτευση του χρέους και θα αξιοποιήσει προς το σκοπό αυτό κάθε διαθέσιμο βέλος στη φαρέτρα της. Η απειλή του Grexit μπορεί να λειτουργήσει και αντίστροφα, βάζοντας τους Ευρωπαίους μπροστά σε οδυνηρά διλήμματα, των οποίων τις απαντήσεις δεν είναι βέβαιο πως είναι έτοιμοι να διαχειριστούν -είναι, ωστόσο, καλύτερα προετοιμασμένοι, σε σχέση με πριν από μια διετία.

3. Κρίνω αναγκαία, δε, την κατάρτιση ενός αξιόπιστου σχεδίου τόσο για την έξοδο από το Μνημόνιο, όσο και για την ίδια την έξοδο από το ευρώ, εάν αυτό γίνει αναπόφευκτο και οδηγηθούν τα πράγματα ως εκεί. Η επιστροφή στη δραχμή δεν θα... τρόμαζε τόσο και είναι βέβαιο πως δεν θα είχε «δαιμονοποιηθεί», εάν το έδαφος είχε προετοιμαστεί κατάλληλα όλα τα προηγούμενα χρόνια.

4. Έχω την απαίτηση, επίσης, η νέα κυβέρνηση να εξαντλήσει κάθε πιθανότητα μονομερούς διαγραφής του χρέους, όπως έχει επανειλημμένα δεσμευτεί κατά το προηγούμενο διάστημα.

5. Παράλληλα, να διεξάγει μια Εξεταστική Επιτροπή για το πώς βρέθηκε η Ελλάδα με παραποιημένα στοιχεία στην ευρωζώνη, αλλά και για το πώς οδηγήθηκε στην «αγκαλιά» του μηχανισμού της ΕΕ, της ΕΚΤ και του ΔΝΤ. Κάτι τέτοιο είναι χρέος, θαρρώ, ηθικό πρωτίστως, μίας κυβέρνησης με βάση την Αριστερά.

6. Όσο για την «καυτή πατάτα» της μετανάστευσης; Τι προτίθεται, πραγματικά, να κάνει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αν ανέβει στην εξουσία; Ελπίζω ότι οι ψύχραιμες φωνές θα επικρατήσουν και πως τα σύνορα δεν θα ανοίξουν για όλους, αλλά δεν θα μείνουν και ερμητικά κλειστά. Θα ήθελα να δω μία πολιτική που θα «φιλτράρει» τους μετανάστες, αξιολογώντας τα προσόντα, τις δεξιότητές τους και τη δυνατότητά τους να ενταχθούν ομαλά στην ελληνική κοινωνία και στην παραγωγική διαδικασία. Όσοι πληρούν τις προϋποθέσεις, μπορούν να βρουν μια φιλόξενη χώρα στην Ελλάδα. Οι υπόλοιποι, ξεκάθαρα, θα πρέπει να επιστρέψουν στις πατρίδες τους.

Είναι τόσο απλό και είναι κάτι που μπορεί και που επείγει να γίνει, καθώς συνδέεται άμεσα με το θέμα της αστυνόμευσης και της εμπέδωσης του αισθήματος της ασφάλειας μέσα στην ίδια μας τη χώρα.