Βασίλης Στεφανακίδης

Πληρώνεις για παράδειγμα την ασφάλεια του αυτοκινήτου. Όταν κακή τη τύχη  συμβεί το ατύχημα , η ασφαλιστική αναλαμβάνει στα πλαίσια της ανταποδοτικότητας να καλύψει τη ζημιά. Οπότε λες χαλάλι τα ασφάλιστρα.

Κατ' ανάλογο τρόπο γίνονται οι καθημερινές συναλλαγές με την αγορά υπηρεσιών και υλικών αγαθών.

Όμως αυτοί οι απλοί κανόνες και αρχές, δεν ισχύουν στις σχέσεις  του πολίτη με το Δημόσιο και τα  δημόσια ασφαλιστικά ταμεία.

Πληρώνει ο πολίτης υποχρεωτικά και χωρίς άλλη εναλλακτική, κάθε μήνα από το μισθό του ένα σημαντικό ποσό για την ασφάλιση και τη σύνταξη του.

Ποσό που αν το πλήρωνε σε ιδιωτική ασφαλιστική εταιρεία, οι παροχές και η ανταποδοτικότητα που θα είχε βάσει συμβολαίου, ισχυρού έναντι οιουδήποτε δικαστηρίου, θα ήταν σούπερ λουξ.

 
Κι όμως με τα δημόσια ταμεία, είναι ανίσχυρος  να αντιδράσει και να διαμαρτυρηθεί για την κάθε τόσο συρρίκνωση των προσφερομένων υπηρεσιών και την απίστευτη ταλαιπωρία για να απαιτήσει μια ελάχιστη ανταποδοτικότητα στις εισφορές του.

Ακόμα ,ενώ πληρώνει για δεκαετίες εισφορές τόσο ο ίδιος όσο και ο εργοδότης του για μια σύνταξη αξιοπρεπή, όταν έρχεται η ώρα της ανταποδοτικότητας, επειδή τα ταμεία έπεσαν έξω, επειδή το κράτος έπεσε έξω ή επειδή η τρόικα θεωρεί ότι οι συντάξεις είναι υψηλές για μια χώρα σαν την Ελλάδα, διαπιστώνει πως το τέλος του εργασιακού του βίου ,σημαίνει κι ένα Γολγοθά πενίας και ευτελισμού μέχρι τον θάνατο.

Το εξοργιστικότερο όλων όμως, είναι οι απαράδεκτοι και άδικοι φόροι που με τα μνημόνια παράγιναν και ξεπέρασαν τις αντοχές της πλειονότητας των φορολογουμένων.

  Ιδεατά, οι φόροι  που συγκεντρώνει ένα κράτος, πρέπει εκτός από τις ανάγκες λειτουργίας  του , να επιστρέφονται  ως κοινωνικό μέρισμα, είτε μέσα από την ασφάλεια, είτε μέσα από την παιδεία, είτε μέσα από την κοινωνική πρόνοια, αλλά και τις υποδομές, στον πολίτη.

Φθάσαμε λοιπόν στο  σημείο σήμερα κι ενώ οι φόροι έχουν εξαφανίσει το διαθέσιμο προς το ζην εισόδημα των περισσοτέρων εξ ημών, η θεωρητική ανταποδοτικότητα  που εν τινι μέτρω  υπήρχε στο παρελθόν, να έχει εξαφανιστεί.

Στο επόμενο διάστημα καλούμαστε όλοι και για μήνες, να πληρώνουμε φόρους από τον ΕΝΦΙΑ , το φόρο εισοδήματος,  τέλη  αλλά και τις ρυθμίσεις παλιότερων οφειλών και τα λεφτά αυτά ίσα- ίσα να καλύπτουν δαπάνες του κράτους για τις οποίες δεν ρωτηθήκαμε και προφανώς δεν συμφωνούμε.

Πληρώνουμε φόρο κατοχής για ακίνητο  το οποίο έχει φορολογηθεί πολλαπλώς από την ημέρα της απόκτησης του, για να  συνεχίσουμε να πριμοδοτούμε μια στρεβλή αντίληψη για τη λειτουργία του δημοσίου. Το οποίο αν φυσικά προσέφερε ικανοποιητικές  υπηρεσίες στον πολίτη και την κοινωνία  μπορεί να λέγαμε , χαλάλι  τουλάχιστον  οι φόροι μας πιάνουν τόπο.

Δυστυχώς όμως τα τελευταία χρόνια οι δαπάνες λειτουργίας του κράτους, μειώθηκαν δυσανάλογα λίγο, σε σχέση με τη συρρίκνωση των εισοδημάτων  των πολιτών, έτσι που να έχει γίνει σήμερα κοινή πεποίθηση, ότι σ΄ αυτήν την κυβέρνηση από ελάχιστους θα πιστωθεί η αποφυγή της χρεοκοπίας της χώρας, ενώ αντίθετα θα χρεωθεί βαρύτατα και τιμωρητικά για τους άδικους και υπέρμετρους  φόρους που επέβαλλε σε όσους ζουν και αναπνέουν νομοταγώς σ' αυτή τη χώρα.