Δημήτρης Παγαδάκης

 Να συμφωνήσω, ακόμη,  ότι όποιος επικαλείται την αριστερά για να διαπράξει μια κολάσιμη πράξη δεν είναι υπεράνω κριτικής στον δημοκρατικό κόσμο. Να κουβεντιάσω, τέλος, αν ο πολιτικός ριζοσπαστισμός καταλήγει πάντα στην τρομοκρατία και την κτηνωδία, όπως λέει ο Νίκος Μαραντζίδης. Ο πανεπιστημιακός που δέχθηκε άνανδρη επίθεση από χουλιγκανοτραμπούκους, την οποία καταδίκασαν απερίφραστα όλα τα δημοκρατικά κόμματα.
Θα περίμενα, όμως, από ένα ευφυή και πολυγραφότατο καθηγητή να γνωρίζει ότι στη δημόσια αρένα, της οποίας τις αντοχές δοκιμάζει πολύτροπα η κρίση, υπάρχουν ερεθισμοί, αναίδεια, θυμός. Ανέμενα να κατανοεί ότι και στη δημοκρατία ασκούνται τεράστιες δυνάμεις βίας και οργής.  Όχι, μόνο, επιδερμικοί καυγάδες μεταξύ διανοουμένων.

Έλπιζα, πάντως,  ότι ένας θαρραλέος Ιστορικός , που έχει δηλώσει ότι διαλέγει να τον βρίζουν στο διαδίκτυο από το να υπάρχει άκρα του τάφου σιωπή, θα επιδείκνυε περισσότερο σθένος. Ότι θα προτιμούσε μια μωλωπισμένη και πληγωμένη ιδέα που πάλεψε έξω στους δρόμους από μια ακέραια και αποστειρωμένη μέσα στο θερμοκήπιο της δικής της ασφάλειας. Δεν το ρισκάρισε, ωστόσο,  ο ιδεολογικά προσανατολισμένος ακαδημαϊκός.

Αντίθετα αντιμετώπισε την μνησίκακη και παραβατική συμπεριφορά εις βάρος του με το επικάλυμμα μιας  φιλελεύθερης δυσανεξίας.  Διασκέδασε με χαριτωμενιές  την επίθεση διακρίνοντας τους θύτες σε  “ελβιέλες της αταξικής κοινωνίας” και σε “ μπότες του φασισμού».  Παραμένοντας, με αυτό το τρόπο, ακλόνητος στο μοτίβο της αντιπαλότητας του απέναντι στους εξτρεμιστές και αντισυστημικούς και των δύο άκρων
Ανέσυρε, παράλληλα, αποσπάσματα από την “κοινοτοπία του κακού”  μιλώντας σχεδόν εργαλειακά για  τυφλά , υπάκουα ενεργούμενα και για υποκείμενα που περιθωριοποιούν, όχι μόνο την ηθική αλλά γενικότερα το σκέπτεσθαι. Λογικές οι επισημάνσεις του. Παραμέρισε, ωστόσο,  ότι η Χάνα  Άρεντ  τα τοποθετούσε αυτά  στα πλαίσια άσκησης της αποτρόπαιας γραφειοκρατικής εξουσίας του ολοκληρωτισμού.

Αναμφίβολα, όμως, με μια ρητορική πολιτικής ορθοφροσύνη ανάμεικτης με περίσσια ηθικολογία,  ο  καθηγητής κέρδισε την συμπάθεια του κοινού αισθήματος. Μάλλον δικαίως ως ανίσχυρο θύμα. Αλλά όχι χωρίς τριβές ως επιστήμονας.  Αντί, να ερμηνεύσει την εκδήλωση της συγκεκριμένης ψυχοπαθολογικής βιαιότητας, αμβλύνοντας  ενδεχόμενες περιχαρακώσεις,  περίπου πυροδότησε την οπισθοδρόμηση προς μια φοβική κοινωνία.  Ζωγράφισε έτσι ένα απειλητικό τοπίο  υστερίας και εξαλλοσύνης  εκεί όπου θα έπρεπε να υπερασπίσει τη κοινωνική συνοχή. Κατανοητό μεν για ένα αθώο θύμα  υπό τη δυσφορία μιας αδικαιολόγητης  επίθεσης. Αλλά όχι και τόσο ψύχραιμο για ένα δάσκαλο υπό το βάρος της υπέρβασης των διατυπωμένων πεποίθησεών του. 

Χάρισε έτσι, χωρίς θεωρητικό  κόπο και μεθοδολογική αυτονομία, την αφορμή σε πρόθυμους “νεροκουβαλητές”  να δαιμονοποιήσουν και να τσουβαλιάσουν μια ολόκληρη πολιτική παράταξη  στο αστερισμό της εξολοθρευτικής αγριότητας.  Εξ αιτίας, προφανώς,   της επιδρομικής βιαιοπραγίας που άσκησαν  εναντίον του τρεις  αυτόκλητοι “προστάτες του λαού και της ιστορίας του ”.

 Από  την άποψη και μόνο, της σχετικής απενοχοποίησης της ολέθριας βαναυσότητας του παρελθόντος και της πλήρους στοχοποίησης της λανθάνουσας αποθηριώσης του σήμερα,   μάλλον σωστά χαρακτήρισε  ο συνάδελφος Γιάννης Μακρυγιάννης την αντίδραση του Νίκου Μαραντζίδη ως σαπουνόπερα. Πιθανότατα γιατί  χειρίστηκε μια  ιταμή πρόκληση προς την τυφλή αυτοδικία σαν  μελοδραματικό τηλεοπτικό αφήγημα. Επιδεικνύοντας λιγότερη  βιωματική Τόλμη και ασκώντας περισσότερη ιδεολογική  Γοητεία από όση θα μπορούσε να αντέξει το κοινό του.