Χρ. Ι. Στεφανάδης

Οικονομική καταστροφή, χρεοκοπία, κοινωνική αναταραχή, κοινωνική έκρηξη, αποσταθεροποίηση, ορατό το χάος.

Ενα εφιαλτικό σενάριο, για ορισμένους πιθανό μέχρι πρόσφατα. Ενα σενάριο που όχι μόνο θα γύριζε το κοινωνικό και οικονομικό κεκτημένο της χώρας μας πολλές δεκαετίες πίσω, αλλά θα μπορούσε να παρασύρει σαρωτικά και το εδαφικό κεκτημένο. Και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το κοινωνικό και οικονομικό κεκτημένο αποκτήθηκε με θυσίες γενεών Ελλήνων και το εδαφικό κεκτημένο με ποταμούς αίματος. Και επίσης δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι οικονομικές θυσίες και ο φόρος αίματος κυρίως και δυσανάλογα αφορούσε τους μη προνομιούχους Ελληνες...
 
Γιατί τα γράφω αυτά; Γιατί αναρωτιέμαι τι πήγε στραβά στην κοινωνία μας και φτάσαμε στο έσχατο σημείο, ένα βήμα πριν τον γκρεμό, ή κατ’ άλλους στο χείλος του γκρεμού, ή ακόμα για τους πλέον απαισιόδοξους, κρεμασμένοι στον γκρεμό. Τι έφταιξε και η δυναμική της μεταπολεμικής Ελλάδας ισοπεδώθηκε και ο ενθουσιασμός της Μεταπολίτευσης εκφυλίστηκε;

Ιστορικά είναι παρατηρημένο ότι ύστερα από μεγάλες καταστροφές, πολεμικές περιπέτειες, και πολιτειακές ανατροπές τα έθνη εισέρχονται σε περίοδο ευφορίας, ανάκαμψης, παραγωγικότητας, οικονομικής ακμής, πολιτικής εξυγίανσης και κοινωνικής ανασύνταξης.

Αυτό αφορά και την ιστορία της πατρίδας μας μέχρι τη Μεταπολίτευση.

Αλλά τι συνέβη στη Μεταπολίτευση; Μετά την κατάρρευση του δικτατορικού καθεστώτος, ο λαός υποδέχτηκε τη δημοκρατία με αναμμένες λαμπάδες, μεταφορικά και πραγματικά. Νέα πρόσωπα αναδείχθηκαν στην κεντρική πολιτική σκηνή. Πολλά από αυτά τα πρόσωπα είχαν συνδέσει την παρουσία τους με τον αντιδικτατορικό αγώνα. Αναδείχθηκε ουσιαστικά η μεσαία τάξη στην κοινωνία μας και διεκδίκησε ουσιαστικό ρόλο στο πολιτικό σύστημα. Οι πολιτικοί επικοινωνούσαν άμεσα με τον λαό, και ο λαός είχε το αίσθημα της συμμετοχής στην άσκηση της εξουσίας.

Παροχές, ενθουσιασμός, προοπτική. Μια ελληνική κοινωνία σε ευφορία, με δυναμική, με προοπτική. Η παρακμή όμως άρχισε προοδευτικά και διογκώθηκε σύντομα. Η πολιτική πόλωση δημιούργησε ψυχολογικά τείχη μεταξύ των πολιτών. Αυτό το γεγονός οδήγησε στο δόγμα της ευνοϊκής μεταχείρισης των «ημετέρων» ενάντια στην αξιοκρατία και τις ίσες ευκαιρίες για όλους.

Η πελατειακή σχέση πολιτών με πολιτικούς ήταν αναμενόμενο επακόλουθο. Πολλοί πολιτικοί μετεξελίχθηκαν από αγωνιστές της δημοκρατίας σε διαχειριστές μιας στρεβλής άσκησης εξουσίας. Η ακόμα πιο τραγικό, διολίσθησαν στη διαφθορά. Η παραγωγικότητα της χώρας προοδευτικά μειώθηκε και ο εξωτερικός δανεισμός άρχισε να βαίνει διογκούμενος. Η αξιοκρατία υποχώρησε εμπρός στη διαπλοκή, και το θεμελιώδες δικαίωμα των πολιτών σε μια δημοκρατική κοινωνία των ίσων ευκαιριών εξανεμίστηκε από την πελατειακή δομή των σχέσεων με την εκτελεστική εξουσία. Και φτάσαμε στο εφιαλτικό σήμερα...

Αλλά «ουδέν κακόν αμιγές καλού». Τώρα είναι η ευκαιρία για αναδόμηση. Για αξιοκρατία, για ίσες ευκαιρίες για όλους, για μια κοινωνική συστράτευση ενάντια στην εθνοκτόνο πολιτική πόλωση…

Και η ευημερία θα έρθει ξανά στην πατρίδα μας...

Ενας από τους μεγάλους Αμερικανούς προέδρους, ο Τόμας Τζέφερσον, είχε πει: «Εχουμε ορισμένες αλήθειες που είναι αυταπόδεικτες, πως όλοι οι άνθρωποι δημιουργήθηκαν ίσοι, πως είναι προικισμένοι με ορισμένα απαράγραπτα δικαιώματα. Αυτά είναι το δικαίωμα της ζωής, της ελευθερίας και η επιδίωξη της ευτυχίας».

 Το ίδιο περίπου είπε και ο Πλάτωνας πολλούς αιώνες πριν: «Ολοι οι άνθρωποι είναι από τη φύση ίσοι, πλασμένοι από το ίδιο χώμα και από τον ίδιο πλάστη. Οσο και αν απατώμεθα, ο Θεός αγαπάει τόσο τον φτωχό χωρικό όσο και τον ισχυρό ηγεμόνα».

*Ο Χριστόδουλος Ι. Στεφανάδης είναι καθηγητής Καρδιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών