Βασ. Αναστασόπουλος

Κάπου ανάμεσα στην ψήφο εμπιστοσύνης της ελληνικής Βουλής προς τη νέα κυβέρνηση και στις παλινωδίες των Ευρωπαίων εταίρων της χώρας μας για την εκταμίευση της 6ης δόσης, η είδηση ότι η υπουργός Παιδείας, Άννα Διαμαντοπούλου, δεν θα καταθέσει στεφάνι, στο πλαίσιο της 38ης επετείου από την εξέγερση του Πολυτεχνείου, δεν βρήκε ίσως το χώρο που θα της αναλογούσε υπό... κανονικές συνθήκες, πρόλαβε ωστόσο να προκαλέσει έντονο «θόρυβο» και να τύχει εκτεταμένου σχολιασμού στη σφαίρα, κυρίως, του Διαδικτύου.

Όποια και αν είναι η αντίληψη του κάθε πολίτη για τον αγώνα του Πολυτεχνείου και, κυρίως, για το πώς στη συνέχεια τον καπηλεύθηκαν ορισμένοι από τους τότε πρωτεργάτες του, καταπατώντας αξίες και ιδανικά που τότε υπερασπίζονταν, η εξέγερση της εποχής εκείνης, 38 χρόνια πίσω στο ρου της ιστορίας, είχε όλα τα χαρακτηριστικά της αντίστασης και της μάχης κατά των αντιλαϊκών εξουσιών και έτσι έχει «χαραχτεί» στη συνείδηση του ελληνικού λαού. Η κατάθεση στεφάνων, λοιπόν, στη μνήμη των πεσόντων -εντός ή εκτός Πολυτεχνείου, ελάχιστη σημασία έχει...- είναι μια ελάχιστη υποχρέωση, ένας μικρός φόρος τιμής, τον οποίο μια συντεταγμένη πολιτεία οφείλει να αποδίδει με συνέχεια και συνέπεια, προτάσσοντας τον πολιτικό πολιτισμό έναντι των μικροκομματικών σκοπιμοτήτων.

Γιατί, όταν η κυρία Διαμαντοπούλου επιλέγει να μην καταθέσει στεφάνι στο Πολυτεχνείο, καλώντας ταυτόχρονα «αντί στεφάνων, να καταθέσουμε όλοι την αλήθεια», οφείλει να μας πει για ποια ακριβώς αλήθεια μιλάει. «Σεβασμός στο Πολυτεχνείο σημαίνει πάνω απ' όλα σεβασμό στην αλήθεια. Και η αλήθεια είναι ότι -με τις συνθήκες που δημιουργούν εδώ και χρόνια οι εκτός δημοκρατικών ορίων ενέργειες δυναμικών μειοψηφιών- δεν έχει απολύτως κανένα νόημα να γίνονται καταθέσεις στεφάνων με τη συνοδεία είτε της αστυνομίας είτε των κομματικών υποστηρικτών» εξηγεί την απόφασή της η υπουργός, η οποία φέρεται, σύμφωνα με συγκλίνουσες πληροφορίες, να είναι εξόχως ενοχλημένη από το επεισόδιο που σημειώθηκε την περασμένη Τρίτη έξω από το Πολυτεχνείο, όταν φοιτητές αριστερών παρατάξεων επιχείρησαν να εμποδίσουν μέλη της φοιτητικής παράταξης που πρόσκειται στο ΠΑΣΟΚ να εισέλθουν στο χώρο του πανεπιστημιακού ιδρύματος.

Ως επιχείρημα, οι φοιτητές των αριστερών παρατάξεων υποστήριξαν ότι στον ιστορικό χώρο θυσίας ενάντια στη Χούντα και υπέρ της ελευθερίας δεν χωρούν όσοι υποστηρίζουν το Μνημόνιο. Σωστή ή λάθος, η στάση τους δεν έχει καμία διαφορά από αυτήν που, λιγότερο ή περισσότερο, τηρούν κάθε χρόνο στην επέτειο του Πολυτεχνείου -και όχι μόνο. Η υπουργός Παιδείας, ωστόσο, έρχεται με την απόφασή της να δικαιώσει, ουσιαστικά, αυτούς των οποίων τις συμπεριφορές θέλει να στηλιτεύσει. Γιατί η κυρία Διαμαντοπούλου θα όφειλε να προσέλθει στο Πολυτεχνείο, με αστυνομική συνοδεία ή χωρίς, για να καταθέσει στεφάνι, ως φορέας πολιτικού πολιτισμού και παιδείας και όχι ως ένα ακόμη στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, το οποίο η... κακιά Αριστερά αποκλείει από τις εκδηλώσεις μνήμης. Υπό αυτό το πρίσμα και επειδή οι ταραξίες και οι «αποκλεισμοί» υπάρχουν παντού, η υπουργός ανοίγει μια «κερκόπορτα» για την κατάργηση της κατάθεσης στεφάνων και στις εθνικές επετείους της 28ης Οκτωβρίου και της 25ης Μαρτίου, οι οποίες επίσης «σημαδεύονται», συχνά-πυκνά, από αποδοκιμασίες και αντιδράσεις κατά των πολιτικών, χρόνια τώρα...

Ως εκπρόσωπος, επίσης, μίας κυβέρνησης η οποία ελάχιστα συνάντησε, κατά τη θητεία της, τις ανάγκες και τις «κραυγές» της κοινωνίας που καταρρέει υπό το βάρος μιας σειράς ανάλγητων μέτρων, η κυρία Διαμαντοπούλου ήταν υποχρεωμένη, αν θέλετε, να βρεθεί έστω και τώρα κοντά στο λαό και να διαπιστώσει από... πρώτο χέρι πώς εισπράττουν οι πολίτες την πολιτική της κυβέρνησης γενικότερα, αλλά και τη δική της, ειδικότερα, στο υπουργείο Παιδείας. Σε μια χρονιά που αναστάτωσε την πανεπιστημιακή κοινότητα με το νόμο-πλαίσιο, που απορρίπτουν από κοινού τόσο οι ακαδημαϊκοί όσο και οι φοιτητές, αλλά και που άφησε τους μαθητές χωρίς βιβλία στα σχολεία, επιρρίπτοντας τις ευθύνες οπουδήποτε αλλού, εκτός από τον εαυτό της, η κυρία Διαμαντοπούλου είχε την υποχρέωση, εκτιμώ, να κοιτάξει όλους αυτούς τους ανθρώπους στα μάτια. Οι πιθανότητες να μην γίνει δέκτης αρνητικής κριτικής και ύβρεων ακόμη, ου μην και προπηλακισμών, ρεαλιστικά δεν θα ήταν υπέρ της. Ο πολιτικός, ωστόσο, φύσει και θέσει, θα έπρεπε πλέον, ιδιαίτερα στις μέρες μας, να έχει συνηθίσει στην ιδέα ότι οι στρατιές των προθύμων χειροκροτητών τείνουν να εκλείψουν. Ο πολιτικός διάλογος, εάν υφίσταται, δεν διεξάγεται πλέον με τους όρους του παρελθόντος, αλλά κάτω από τις σκληρότερες συνθήκες που υπήρξαν ποτέ. Και τα πολιτικά πρόσωπα δεν βρίσκονται πια στο απυρόβλητο, αλλά υφίστανται με κάθε τρόπο την κριτική -και την απόρριψη, ίσως- που τους αναλογεί. Μέρος του «παιχνιδιού» είναι και αυτό, γιατί λοιπόν να αρνούνται οι αιρετοί μας να έρθουν κοντά στο λαό και να νιώσουν τη -θεμιτή- οργή του;

Εν κατακλείδι, η κυρία Διαμαντοπούλου πήρε μία απόφαση αποχής από τις εκδηλώσεις μνήμης για το Πολυτεχνείο -και είναι δικαίωμά της. Ας αφήσει όμως τον ξύλινο λόγο... Αν πραγματικά πιστεύει, όπως αναφέρει η σχετική δήλωσή της, ότι με την στάση της αυτή, βάζει ένα λιθαράκι στο «να απομονώσουμε πολιτικά και ηθικά τις μειοψηφίες, που με τις πράξεις τους υπονομεύουν την έννοια της δημοκρατικής έκφρασης όλων των πολιτών», τότε θα έπρεπε να περάσει μία βόλτα από την Πατησίων, για να διαπιστώσει ιδίοις όμμασι εάν πρόκειται για μειοψηφίες... Τα όσα καταγγέλλει συνέβαιναν ανέκαθεν στις επετείους του Πολυτεχνείου -και όχι μόνο- και με την απόφασή της ουσιαστικά τα «νομιμοποιεί». Η ίδια, άλλωστε, η υπουργός Παιδείας, ποιο ακριβώς μήνυμα στέλνει, όταν συνυπάρχει στο ΠΑΣΟΚ με ένα στέλεχος όπως η κυρία Μαρία Δαμανάκη, που προέρχεται από τα «σπλάχνα» του Πολυτεχνείου, αλλά και όταν συγκυβερνά με πρόσωπα, που οι ίδιοι της οι συνάδελφοι καταγγέλλουν ότι υπηρέτησαν τη χουντική Δεξιά ή είναι γνήσιοι ιδεολογικοί απόγονοι του δικτατορικού καθεστώτος; Είναι ν' αναρωτιέται κανείς...

ΥΓ: Σημειωτέον, τέλος, ότι η κυρία Διαμαντοπούλου, όπως και πολλοί ακόμη συνάδελφοί της, δεν εθεάθη σε καμία εκ των παρελάσεων που έλαβαν χώρα για την πρόσφατη επέτειο της 28ης Οκτωβρίου. Τόσο... βαριά της έπεσαν τα όσα άκουσε σε σχολείο της Αγίας Παρασκευής από εξοργισμένους γονείς, όταν τόλμησε να δώσει το «παρών» για τον αγιασμό της νέας σχολικής χρονιάς;