Βασίλης Στεφανακίδης

Στις 10 Σεπτεμβρίου ο Ευάγγελος Βενιζέλος είχε πει ότι οι επόμενοι δύο μήνες θα είναι κρίσιμοι για το μέλλον της χώρας (λες και οι προηγούμενοι δεν ήταν). Μάντης δεν είναι ο άνθρωπος, απλώς τον είχαν πληροφορήσει τα αφεντικά για τις απαιτήσεις τους και προσπαθούσε να μας προϊδεάσει.

Και να τώρα, που μπήκαμε στον πυρήνα του προβλήματος, που οι δυσάρεστες εκπλήξεις διαδέχονται η μία την άλλη για το σύνολο των πολιτών.

Τα μέτρα σκάνε σαν ωρολογιακές βόμβες μέσα σε κάθε σπιτικό και ουδείς μπορεί να βεβαιώσει μέχρι πού θα φτάσει το κακό και πότε θα λάβει τέλος, ούτε πόσοι, ακόμη από εμάς θα οδηγηθούν στην εξαθλίωση. Την ίδια ώρα, εις την Εσπερίαν οι δάνειες δυνάμεις κατοχής καταστρώνουν νέα σχέδια, για να κάνουν και καλά διαχειρίσιμο το ελληνικό χρέος μέσω ενός «κουρέματος», ενώ στην ουσία αυτό που τους ενδιαφέρει πρώτα και κύρια δεν είναι η Ελλάδα, αλλά οι τράπεζές τους και η αποφυγή μόλυνσης και των δικών τους οικονομιών.

Ακούω πολλούς με περισσή ευκολία να πλειοδοτούν στο «κούρεμα» του χρέους  και ο καθένας να επιθυμεί όσο το δυνατόν μεγαλύτερο για να ξαλαφρώσει η χώρα.

Κανείς, όμως, δεν μπορεί, γιατί κανείς δεν ξέρει με ποια άλλα δεινά θα συνοδευτεί και αυτή η πρωτοβουλία των Γαλλογερμανών. Αν, για παράδειγμα, το «κούρεμα» αφορά και στα  ασφαλιστικά μας ταμεία, κανείς δεν μας λέει από πού θα πάρουν τις επόμενες κουτσουρεμένες συντάξεις τους οι απόμαχοι της ζωής, που είναι και το πιο ευαίσθητο και ευάλωτο κομμάτι της κοινωνίας μας.

Με δόση χαιρεκακίας, κάποιοι άλλοι επιχαίρουν στο ενδεχόμενο κρατικοποίησης των ελληνικών τραπεζών και λοιδορούν τους Ελληνες τραπεζίτες που θα χάσουν τις τράπεζές τους. Κανείς δεν μας λέει, όμως, πώς θα χρηματοδοτηθούν οι όποιες επιχειρήσεις απομείνανε σε λειτουργία και πώς θα πληρωθούν τους μνημονιακούς μισθούς τους οι υπάλληλοι. Ή μήπως νομίζουν ότι μαζί με την κρατικοποίηση των «ληστρικών» τραπεζών θα μηδενιστούν και τα δάνεια και οι υποχρεώσεις όλων ημών που στηρίξαμε την ευδαιμονία μας στα δάνεια και στις κάρτες;

Μέγα λάθος. Τα χρέη θα μας κυνηγούν ακόμα και στην άλλη μας ζωή μέσω των κληρονόμων μας κι αυτό ας μη μας διαφεύγει, όπως και οι υποχρεώσεις μας στην Εφορία, καθώς ακόμα και μια κλήση χρειάζεται είκοσι χρόνια για να παραγραφεί και όταν πας για μια φορολογική ενημερότητα, τη βρίσκεις μπροστά σου. Το χειρότερο, όμως, απ’ όλα είναι ότι ακόμα και με το εκκολαπτόμενο «κούρεμα» ουδείς διασφαλίζει ότι παραμένουμε στο ευρώ και δεν υπάρχει ανοιxτό το ενδεχόμενο επιστροφής στη δραχμή.

Δηλαδή, δαρμένοι, ευτελισμένοι, βιασμένοι και πεταμένοι στον υπόνομο. Κι ενώ οι πιστωτές μας απεργάζονται  τα σχέδια που τους βολεύουν, εμείς ως χώρα, εκτός του ότι είμαστε απόντες από τα κέντρα αποφάσεων, στο εσωτερικό τρωγόμαστε σαν τα σκυλιά τόσο σε επίπεδο πολιτικών κομμάτων όσο και μεταξύ μας, καθώς η μία επαγγελματική ομάδα τα βάζει με την άλλη και όλοι μαζί απεργούμε για τα χαμένα μας προνόμια, επιδεινώνοντας περαιτέρω τη θέση της χώρας.

Και ποια θα είναι η κατάληξη; Ισως αν ανατρέξουμε στην ιστορία της πτώχευσης του 1843, θα δούμε ότι τα ίδια ακριβώς μέτρα που παίρνονται σήμερα είχαν ληφθεί και τότε αλλά, πέραν της πολυετούς εξαθλίωσης του πληθυσμού, οι δανειστές μόνο μικρό μέρος των χρημάτων τους πήραν πίσω. Η πτώχευση εκείνη όμως ήταν η αιτία για την επανάσταση του λαού και την απόκτηση του νέου Συντάγματος της 3ης Σεπτεμβρίου! Σήμερα τι;