Ένα ξενοδοχείο πιάνει φωτιά το 1903

Έζησα τα παιδικά μου χρόνια στην πλατεία Ρηγίλλης. Ο δρόμος πίσω ακριβώς ήταν η οδός Μουρούζη, έδρα της Πυροσβεστικής. Που μ’ έβρισκες, που μ’ έχανες εκεί. Να χαζεύω τους πυροσβέστες όταν ανέβαιναν με τις σκάλες τον μεγάλο πύργο ή όταν άναβαν και έσβηναν τις φωτιές για να εξασκηθούν. Περιττό βέβαια να σας πω ότι ήταν και το πρώτο από τα πάμπολλα επαγγέλματα που ήθελα να γίνω «όταν θα μεγάλωνα»…




Στην είσοδο ήταν γραμμένο ένα σύνθημα: «Γεια χαρά σου πυροσβέστη, γεια χαρά και συ ζωή»! Τότε δεν το πολυκαταλάβαινα. Η ηλικία βλέπετε είχε μεγάλη δόση άγνοιας κινδύνου.
Η Πέμπτη που μας πέρασε ήταν αφιερωμένη στους πυροσβέστες που έφυγαν προσπαθώντας να σώσουν ζωές και περιουσίες. Πέρασε απαρατήρητη και όχι μόνο λόγω απεργίας. Τα παλληκάρια αυτά ανήκουν σε κάποιες λίγες ομάδες που δεν θέλεις να τους βλέπεις, αρκεί να νοιώθεις ότι υπάρχουν…

ΓΕΙΑ ΧΑΡΑ ΣΟΥ ΠΥΡΟΣΒΕΣΤΗ
Σ’ αυτούς λοιπόν είναι αφιερωμένη η σημερινή μου ανάρτηση. 
Βρισκόμαστε στην Αθήνα του 1903. Μια πυρκαγιά που ξεσπά σ’ ένα ξενοδοχείο γεμίζει τρόμο τους κατοίκους της πόλης. Τα μέσα πυρόσβεσης πρωτόγονα, το θάρρος των πυροσβεστών δεδομένο, η συμμετοχή του κόσμου συγκινητική.



Το ρεπορτάζ είναι από την εφημερίδα «ΑΘΗΝΑΙ»:
«Ένα ξενοδοχείον ανάστατον
Εις την σειράν των ωραίων της πόλεως μας οικοδομών τας οποίας κατερειπώνει η πυρκαϊά συγκατελέχθη χθες την νύκτα και το ξενοδοχείον των Αθηνών.
Προ τινός είχεν επισκευασθή, η επίπλωσίς του είχεν ανακαινισθή και με τον χθεσινόν άγριον βορράν παμφάγοι φλόγες το περιέλειχον εις απαίσιον ασπασμόν.
Διαβάται τινές την 11 ώραν παρετήρησαν από τας σιδηράς θύρας του ζαχαροπλαστείου της Μεγάλης Βρετανίας να εξέρχηται πυκνότατος μαύρος καπνός. Αμφιβολίαι δεν εχώρουν και τρείς πυροβολισμοί αντήχησαν ειδοποιούντες τον κίδυνον.
Ταυτοχρόνως οι άνθρωποι του ξενοδοχείου εξήλθον εις τα παράθυρα καλούντες εις βοήθειαν, και όταν αι πρώται φλόγες ανεφάνησαν εις τα υπερκείμενα των θυρών του ζαχαροπλαστείου παράθυρα δύο μεγάλαι αντλίαι κατέφθασαν. Αντλίαι όμως εις τας οποίας το ύδωρ ήτο πολυτέλεια. Οι πυροσβέσται προσεκόλλησαν τους σωλήνας εις τα βυτία και ήρχισαν αντλούντες. Ολίγοι ψεκασμοί ήρκεσαν να εξαντλήσουν και μετ’ ολίγον εις του Βορρά την αγρίαν πνοήν προσήρχετο αρωγός και το φύσιμα των αντλιών. Αντί ύδατος αέρα απέστελλον αι αντλίαι.



Μεγαλειτέραν αντίστασιν δεν ημπορούσαν ν’ αντιπαρατάξουν σιδηραί θύραι. Τέσσαρες σκαπανείς με τους πελέκεις των αγωνιωδώς προσεπάθουν να τας παραβιάσουν και μόλις μετά παρέλευσιν ενός τετάρτου της ώρας κατωρθώθη. Η θύρα του ζαχαροπλαστείου ηνοίχθη και ολόκληρος η πυρκαϊά εφάνη λείχουσα τον υπερκείμενον όροφον. Την στιγμήν εκείνην κατέφθανον και άλλα βυτία και χάρις εις αυτά το πυρ κατεστάλη κάπως.
Κόσμος ολίγος συνέτρεξε και οι ολίγιστοι προσδραμόντες φρουροί προεφύλαξαν το ξενοδοχείον από πάσαν λωποδυτικήν εκδρομήν.

Η καταστροφή επάτησε το πόδι της πριν ή αι φλόγες το εγγίσουν. Όσοι ήσαν επάνω είτε κοιμώμενοι είτε έξυπνοι, ερρίφθησαν εις τα πράγματά των γεμίζοντες με ό, τι εύρισκον κιβώτια και βαλίτσας. Οι προσδραμόντες πολίται μετεβλήθησαν εις αχθοφόρους και με αποσκευάς εις την ράχιν κατήρχοντο τρέχοντες την κλίμακα όπου εύρισκε κανείς εσπαρμένα τήδε κακείσε υποκάμισα ή ενδύματα, εικόνας ή υποδήματα. Τα ηλεκτρικά φώτα ανημμένα εις όλα τα διαμερίσματα εφώτιζαν τας αγρίας της διαρπαγής σκηνάς αυτάς, αλλ’ εβοήθουν το έργον της σωτηρίας.




Μέσα εις τον πνιγηρόν καπνόν ο οποίος ετύφλωνε και εθάμβωνε τα πάντα ως σκιαί διήρχοντο οι κατοικούντες εις το ξενοδοχείον έντρομοι και φωνάζοντες, πηγαινοερχόμενοι ασκόπως και παραδίδοντες τας αποσκευάς των εις τον πρώτον τυχόντα.
Μεταξύ αυτών διεκρίνοντο δια την απαράμιλλον ψυχραιμίαν των και δύο Αγγλίδες κυρίαι. Η κυρία Διούρη και η κυρία Σέττον ετοιμάζουσι με κλασσικήν απάθειαν τας αποσκευάς των ως αν επρόκειτο περί απλού ταξειδίου.

Το πυρ περιστέλλεται εις το ισόγειον, αλλ’ ήδη η οροφή αναπέμπει φλόγας και το πρώτον πάτωμα διατρέχει κίνδυνον. Ανέρχονται οι πυροσβέσται με τους σωλήνας και δίχως να χάνουν ουδέ στιγμήν περιβρέχουν όλα τα διαμερίσματα χύνοντες άφθονον ύδωρ παντού, αδιαφόρως επίπλων και ταπήτων. Καταστρέφουν ολιγα δια να σωθούν πολλά. Επί τέλους μετά δίωρον αγώνα κατορθούται η περιστολή του πυρός και μετ’ ολίγον μόνον ο καπνός ανέθρωσκεν από το μαυρισμένον πάτωμα.

Η πυρκαϊά έληξε μόλις την 2αν μετά το μεσονύκτιον, ενώ όλαι αι αποσκευαί είχον συσσωρευθή εις φύρδην μίγδην λόφους έντός του εστιατορίου όπου και συνεκεντρώθησαν όλοι οι ναυαγοί του πυρός. Κανείς δεν έχασε τίποτε διότι αν και οι ίδιοι δεν επρόφθασαν να μεταφέρουν τας αποσκευάς των οι παρατυχόντες τας κατεβίβασαν εσπευσμένως.

Η οικοδομή ανήκεν εις το Ζάννειον Νοσοκομείον του Δήμου Πειραιώς και απο πολλού καιρού ο κ. Κουβέλης είχεν εγκαταστήσει το ξενοδοχείον των Αθηνών. Κατόπιν ήρχοντο το ζαχαροπλαστείον Κουρμαλίδου-Θεοχάρους και η «Αδριατική Ασφαλιστική Εταιρία¨. Από τα καταστήματα ταύτα κατεστράφη εξ ολοκλήρου το ζαχαροπλαστείον όπου εγένετο η έναρξις του πυρός και έπαθε σημαντικάς ζημιάς  το καπνοπωλείον. Επίσης ο πρώτος όροφος υπέστη πολλάς ζημιάς τόσον από την πυρκαϊάν όσον και από το χυθέν ύδωρ. 

Το ξενοδοχείον των Αθηνών ήτο ασφαλισμένον εις την Εθνικήν. Επειδή όμως ηγέρθησαν υπόνοιαι εμπρησμού ο αστυνόμος κ. Γεωργιάδης συνέλαβε τους διευθυντάς του ζαχαροπλαστείου  οίτινες δικαιολογούμενοι εβεβαίωσαν ότι κανέν φως ούτε καμμία πυρά δεν έμεινεν όταν έκλεισαν το κατάστημα. Εν τούτοις τους ωδήγησαν εις την αστυνομίαν ελήφθη δε σημείωσις της διευθύνσεως των υπηρετών όπως συνελαμβάνοντο την νύκτα.
Αι ζημίαι ανέρχονται εις περισσοτέρας των εικοσιπέντε χιλιάδων δραχμών περιλαμβανομένης και της φθοράς ήτις εγένετο εις τα έπιπλα».   

Θωμάς Σιταράς (Αθηναιογράφος)




Διαβάστε περισσότερα στο www.paliaathina.com