Νίκος Κουρής: Ο σύγχρονος Αίαντας

Καθισμένος στα σκαλιά που οδηγούν στο Ηρώδειο, ο Νίκος Κουρής υπερασπίζεται σθεναρά τον Αίαντα, τον ήρωα της σοφόκλειας τραγωδίας που καλείται να ενσαρκώσει τον Ιούλιο στην Επίδαυρο. Δεν έχει καμία αμφιβολία ότι ο Αίας ήταν πράγματι ο καλύτερος πολεμιστής και θίγεται από το γεγονός ότι οι Ελληνες αρχηγοί τον αγνόησαν και δεν τον τίμησαν δίνοντάς του τα όπλα του νεκρού Αχιλλέα. «Οχι, ο Αίας δεν έχει μεγαλομανία. Είναι πάρα πολύ άξιος! Είναι ο δεύτερος πιο ικανός πολεμιστής μετά τον Αχιλλέα. Με τα έργα του έγινε αυτό που έγινε. Οχι με τις ιδέες του. Δεν είναι ένας φιλόδοξος που δεν του δίνουν αυτά που δικαιούται. Γιατί τα δικαιούται ο Αίας τα όπλα του Αχιλλέα. Και όχι ο Οδυσσέας που δεν πολέμησε ποτέ. Ο Οδυσσέας κέρδισε τα όπλα με πολιτικά τεχνάσματα», λέει ο Νίκος Κουρής για τον ρόλο του.

Εκείνος πώς αντιδρά όταν δεν του δίνεται ό,τι δικαιούται; «Εγώ δεν έχω το αίσθημα της κτητικότητας. Αισθάνομαι ότι δεν μου ανήκει τίποτα. Ούτε το παιδί μου δηλαδή. Ούτε η γυναίκα μου. Ούτε οι ρόλοι. Δεν έχω καμία σχέση με αυτό. Ούτε με τα συναισθήματα είμαι κτητικός. Αν μου πεις σήμερα ότι με αγαπάς και αύριο ότι δεν με αγαπάς, δεν θα έρθω να σου ζητήσω τα ρέστα ή να σου πω: “Μείνε μαζί μου, γιατί χτες μου είπες ότι με αγαπούσες”», απαντά με σιγουριά. Αντιδρά έτσι γιατί δεν θέλει να επιβαρύνει τον άνθρωπο που έχει απέναντί του; «Σαφώς! Και γι’ αυτό. Είναι, αν θες, ένας εγωισμός με την καλή έννοια. Είναι μια αξιοπρέπεια. Σου λέω: “σε απαλλάσσω από τον εαυτό μου και άσε, θα τη βρω εγώ την άκρη’’. Οτι θα πονέσω είναι σίγουρο. Αλλά αυτό είναι θέμα δικό μου», απαντά.

«Η ύβρις είναι εκείνη που οδήγησε τον Αίαντα στην αυτοκτονία. Είναι ο μόνος που δεν δέχτηκε τη βοήθεια των θεών. Ο Αίας δεν θα σηκώσει το κεφάλι για να πει: “βοήθησέ με”»

Ακέραιος χαρακτήρας, ο Νίκος υπακούει στο δικό του σύστημα αξιών. Το ίδιο κάνει και ο Αίας, με τη μόνη διαφορά ότι εκείνος δεν δέχεται ούτε τη βοήθεια των θεών. Διαπράττει ύβρη: «Η ύβρις είναι εκείνη που οδήγησε τον Αίαντα στην αυτοκτονία. Είναι ο μόνος που δεν δέχεται τη βοήθεια των θεών. Ο Αίας δεν θα σηκώσει το κεφάλι για να πει: “βοήθησέ με!”. Δεν πιστεύει ότι πρέπει να ζητήσει τη βοήθεια κανενός. Πιστεύει μόνο στη δύναμή του». Ποια είναι η δική του σχέση με τον Θεό; «Επικαλούμαι τον Θεό στα δύσκολα. Δεν έχω καμία ιδιαίτερη σχέση με την Εκκλησία, αλλά έχω την ανάγκη να απευθύνομαι σε μια ανώτερη δύναμη. Επίσης, μου αρέσει πάρα πολύ ο χριστιανισμός ως φιλοσοφία. Ο τρόπος που σου προτείνει να ζεις. Γιατί είναι συνυφασμένος με το δίκιο. Εχω μεγάλη πίστη στη δικαιοσύνη. Πιστεύω πολύ αυτό που λένε ότι την ώρα που κάνεις κάτι κακό κάτι σε βλέπει και θα σου γυρίσει το κακό. Οπως και το καλό επίσης. Θα σου ανταποδοθεί», υποστηρίζει. Στην αγάπη πιστεύει; «Στην άδολη, καθαρή αγάπη πιστεύω. Και την έχω νιώσει. Δεν μιλώ για το ερωτικό συναίσθημα, αυτό είναι άλλο. Ο έρωτας δεν μπορεί να έχει σχέση με την αγάπη. Δεν είναι άδολος, ούτε καθαρός. Την ώρα που είσαι ερωτευμένος, μπλεγμένος μέσα σε αυτό το παιχνίδι, όπου είτε χάνεις, είτε κερδίζεις, δεν μπορείς να αισθανθείς αυτή την αγάπη. Αν φύγει ο έρωτας, τότε ναι, μπορείς να αισθανθείς την αγάπη. Την πρώην ερωμένη σου, για παράδειγμα, μπορείς να την αγαπήσεις», λέει με υπνωτιστική σχεδόν ηρεμία. «Νομίζω ότι υπάρχει αυτός ο διαχωρισμός. Ο έρωτας δεν μπορεί να συνυπάρξει με την καθαρή αγάπη. Αυτό που σου λέω μου το έχει μάθει η ζωή μου. Δεν είναι μια ιδέα που έχω για τη ζωή. Το ερωτικό αίσθημα ισούται με τον θάνατο. Δηλαδή μπορείς να πεθάνεις για έναν άνθρωπο. Σε ακραίες περιπτώσεις, έτσι;», προσθέτει.

Αναζητά τα ακραία συναισθήματα στην καθημερινότητά του; «Ετσι είναι, αλλά είναι ψυχοφθόρο. Δεν έχει και πολλά θετικά αυτό. Ετσι όμως αισθάνομαι ζωντανός. Ρουτίνα είναι η ζωή μου. Οπως όλων των ανθρώπων. Δεν το παίζω επαναστάτης, ούτε αναζητώ τα ακραία συναισθήματα αλλάζοντας συντρόφους. Με τον ίδιο άνθρωπο είμαι εδώ και 8 χρόνια, αλλά μέσα σε μία σχέση προσπαθώ να αισθάνομαι ζωντανός. Και οι δυο μας προσπαθούμε σε αυτό.



Γενικά, είμαι εναντίον της ασφάλειας. Είναι ένα ψέμα. Υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν οικογένειες μόνο και μόνο επειδή πρέπει. Οταν χτίζεις μια οικογένεια με ετοιματζίδικο τρόπο, θα διαλυθεί. Υπάρχουν όμως και οι εξαιρέσεις. Ευτυχώς! Είναι και θέμα τύχης!», συμπληρώνει. Αισθάνεται τυχερός; «Ναι, αισθάνομαι τυχερός για κάποια πράγματα στη ζωή μου. Εχω υπάρξει και άτυχος και αδικημένος, αλλά το αφήνω πίσω μου. Νομίζω ότι έχω υπάρξει τυχερός και με τον άνθρωπό μου και με τον γιο μου, τον Πέτρο. Ολα αυτά είναι ευλογία».

Ποια λάθη δεν θα ήθελε να κάνει στην ανατροφή του γιου του; «Θεωρώ ότι οι νέοι γονείς είμαστε πιο εξελιγμένοι. Πιστεύω ότι είμαστε πιο καλοί, πιο προσεκτικοί, πιο οικείοι γονείς. Πιο διαβασμένοι, πιο ενημερωμένοι. Θα κάνουμε λάθη, αλλά έχουμε ξεφύγει από τις παλιές νοοτροπίες. Δεν χτυπάς δηλαδή σήμερα ένα παιδί. Ούτε φωνάζεις σαν τρελός σε ένα παιδί. Θα το μαλώσεις ναι, αλλά μετά θα του εξηγήσεις γιατί το μάλωσες. Εγώ όταν τις έτρωγα, κανείς δεν μου εξηγούσε το γιατί. Και δεν το λέω ως μομφή στη μητέρα μου. (γελάει) Υπήρχε ως νοοτροπία. Δεν πρέπει όμως να ξεφύγεις και από τον ρόλο σου. Λέω πολλές φορές ότι εγώ δεν έχω να δώσω όλες τις απαντήσεις στο παιδί μου. Δεν έχει νόημα. Δηλαδή όταν ήμουν πιτσιρικάς και μου έλεγε η μάνα μου τι να κάνω, είχε κανένα νόημα; Δεν είχε! Η κοινωνία πρέπει να έχει έτοιμες απαντήσεις. Τώρα διανύουμε μια περίοδο που καλώς ή κακώς δεν υπάρχουν έτοιμες απαντήσεις».

«Εκανα ό,τι καλύτερο»

Από τότε που ο Νίκος Κουρής πέρασε το κατώφλι της δραματικής σχολής «Μορφές» στο θέατρο «Εμπρός» τον εμπιστεύτηκαν οι μεγαλύτεροι Ελληνες σκηνοθέτες, ανάμεσά τους οι αξέχαστοι Τάσος Μπαντής και Λευτέρης Βογιατζής, ο Γιάννης Χουβαρδάς και οι δάσκαλοί του, Δημήτρης Καταλειφός και Ράνια Οικονομίδου.

Παράλληλα, όμως, το εγχώριο star system, πολύ θα ήθελε να έχει στους κόλπους του τον νέο, όμορφο, ταλαντούχο ηθοποιό, με στόφα σταρ, που γεμίζει τα θέατρα. «Κοίτα, τίποτα δεν σνομπάρω. Ποτέ όμως δεν φοβήθηκα ότι θα χάσω τον δρόμο μου. Στη διαδρομή μου έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα. Είχα από την αρχή της πορείας μου πολλές επιλογές. Είχα αυτή την τύχη.

Ξέρεις, αυτό είναι πολύ σημαντικό γιατί αν δεν έχεις επιλογές, στην πρώτη πρόταση που μπορεί να σου έρθει, μπορεί να πεις “ναι”. Αυτό όμως που κατάλαβα από πολύ νωρίς στη δουλειά μας είναι ότι αν κάνεις κάτι και χαρακτηριστείς, τελείωσες! Κυρίως αν κάνεις μια μεγάλη επιτυχία στην τηλεόραση, θα σε παίρνουν ακόμα και στο θέατρο για να επαναλαμβάνεις τον ίδιο ρόλο.



«Νομίζω ότι έχω υπάρξει τυχερός και με τον άνθρωπό μου και με τον γιο μου, τον Πέτρο. Ολα αυτά είναι ευλογία», λέει στο «thema people» ο Νίκος Κουρής (στη φωτογραφία με τη σύζυγό του)

Δεν γλιτώνεις από αυτό. Εγώ είχα την ευτυχία να μπω σε ένα θέατρο ρεπερτορίου. Η πορεία μου ξεπέρασε και αυτό που ονειρευόμουν. Δεν μπορούσα όμως ποτέ να φανταστώ ότι θα δούλευα με τον Λευτέρη Βογιατζή ή με τον Πατρίκιο στην πρώτη μου δουλειά, τον “Γυάλινο Κόσμο”. Ηταν και η εποχή που με βοήθησε. Τι να λοξοδρομήσω; Εμένα δεν με ενδιέφεραν τα λεφτά. Εκανα για πρώτη φορά τηλεόραση το 2005, εννιά χρόνια μετά! Είχα άπειρες προτάσεις κάθε χρόνο από την τηλεόραση. Δεν μπορούσα όμως να διανοηθώ να κάνω κάτι έξω από το θέατρο. Είχα ρυθμίσει έτσι τη ζωή μου για να ζω μέσα από το θέατρο. Ακόμα και όταν έκανα την ταινία "Αυτή η νύχτα μένει", αισθανόμουν τελείως έξω από τα νερά μου. Ακόμα κι αυτό, να φανταστείς, μου φαινόταν έξω από τη λογική μου. Εμένα το θέατρο ήταν το όνειρό μου», λέει αποφασιστικά ο 40χρονος ηθοποιός.

Υπάρχουν πράγματα που ανανεώνουν τη σχέση του με την υποκριτική; «Η ζωή μου. Η ζωή μου είναι το υλικό μου! Ο τρόπος που τη ζούμε, που την ανανεώνουμε, ο τρόπος που δεν την αφήνουμε να μας πάρει από κάτω, που δεν συνηθίζουμε. Η χαρά τού να ξαναδοκιμάσεις. Αυτό είναι η δουλειά μας. Πολλοί λίγοι άνθρωποι καταφέρνουν να παίρνουν από τη δουλειά τους πολύ μεγάλη χαρά. Να καταφέρνουν να γίνονται κάθε μέρα καινούριοι. Νομίζω ότι δεν υπάρχει πιο μεγάλη δύναμη από αυτό. Κάθε μέρα να ξυπνάς καινούριος».

«Είμαι ένα μεγάλο παιδί»

Εχει καθιερωθεί στη συνείδηση του κόσμου ως σοβαρός όχι μόνο ηθοποιός αλλά και άνθρωπος. Υπάρχουν στιγμές που γίνεται ένα μεγάλο παιδί; «Είμαι μόνο ένα μεγάλο παιδί. Μπορεί να δείχνω σοβαρός στους τρίτους, αλλά είμαι πολλά περισσότερα πράγματα από αυτό. Το δέχομαι όμως αυτό που μου λες γιατί το ξέρω ότι το πιστεύουν αυτό για μένα. Κάθε φορά που γνωρίζω κάποιον καλύτερα μου λέει: “Ελα ρε, δεν σε περίμενα έτσι”! Κάθε φορά όμως». Πώς διασκεδάζει; «Με τη δουλειά μου διασκεδάζω. Και με τον Πέτρο!». Βλέπει το θέατρο σαν παιχνίδι; «Είναι ένα παιχνίδι που όμως έχει κανόνες. Αυτό λέω και στα παιδιά που διδάσκω στη σχολή. Την ώρα που παίζεις δεν μπορείς να δείχνεις ότι χαίρεσαι, να χαζογελάς. Αυτό είναι ανοησία. Η ευχαρίστηση που παίρνεις, όμως, είναι μια ενέργεια. Θέλω να πω ότι το θέατρο δεν είναι “περνάμε καλά ή κάνουμε πλάκα συνέχεια”. Θέλει συγκέντρωση, φοβερή δουλειά, πολλά πράγματα». Εχει πίκρες το θέατρο; «Σαφώς. Λένε συχνά για την ανεργία. Αυτό είναι το λιγότερο, το να μη βρίσκεις δουλειά. Δεν υπάρχει περίπτωση να είσαι καλός και να μην πάρεις τον χώρο που σου αναλογεί. Το πιστεύω πολύ αυτό. Αν απογοητευτείς με την πρώτη, δεν κάνεις γι’ αυτή τη δουλειά. Επίσης όλα αυτά που λένε για το μέσο και τις γνωριμίες, υπάρχουν ναι, αλλά κανείς ποτέ δεν έμεινε σε αυτή τη δουλειά επειδή είχε κάποιον γνωστό. Είναι ένα επάγγελμα που έχει αξιοκρατία από μόνο του. Θα σε επιβάλλω τώρα εγώ επειδή είσαι η γκόμενά μου; Δεν γίνεται!», δηλώνει.