Κώστας Αγέρης: Ο νικητής του «The Voice» δεν έχει μόνο φωνή

Ο Κώστας Αγέρης, λίγα εικοσιτετράωρα μετά τη μεγάλη βραδιά του τελικού του «The Voice», ανοίγει τα χαρτιά του σε μια αποκαλυπτική συνέντευξη. Αναφέρεται στην πρώτη του συμμετοχή σε δισκογραφική δουλειά σε ηλικία δέκα ετών, στον ιδιαίτερο δεσμό του με την ποντιακή λύρα και στους μεγάλους καλλιτέχνες με τους οποίους έχει συνεργαστεί. Ο νικητής του «The Voice» περιγράφει τη σχέση του με τον «μέντορά» του Αντώνη Ρέμο, δίπλα στον οποίο θα τραγουδάει στο τέλος του καλοκαιριού στο «Πολιτεία» στη Θεσσαλονίκη.



- Πρόλαβε να αλλάξει η ζωή σου μετά τη νίκη σου στο «The Voice»;
Εχει γίνει ένας χαμός στα social media και όσο περνάνε οι ώρες αρχίζω να το συνειδητοποιώ. Ο κόσμος μού δίνει συγχαρητήρια στον δρόμο, μου μιλάνε με όμορφα λόγια... Το συναίσθημα είναι μοναδικό. Δεν περιγράφεται η χαρά μου. 

- Ποιος πίστευες ότι θα κέρδιζε;
Από την πρώτη στιγμή πίστευα ότι θα έφτανε στον τελικό ο Νεκτάριος Μαλλάς. Είναι φίλος μου, μιλάμε την ίδια μουσική γλώσσα και θα ήθελα να κερδίσει. Αλλωστε ήταν μεγάλο φαβορί. 




- Πίστευες ότι θα έφτανες στο τελικό του «The Voice» με όπλο την ποντιακή λύρα;
Είχα τρομερές αμφιβολίες και ανασφάλειες σχετικά με αυτό. Φοβόμουν μήπως τραγουδώντας ποντιακό κομμάτι οι coaches πιστέψουν ότι δεν μπορώ να ερμηνεύσω άλλο στυλ μουσικής. Από την άλλη, σκεφτόμουν ότι η Μελίνα είναι Πόντια... Πολλοί έχουν κάποια ποντιακή ρίζα και θα τους άγγιζε. Σκεφτόμουν ότι αργότερα θα είχα την ευκαιρία μέσα στο παιχνίδι να αποδείξω ότι μπορώ να τραγουδήσω και άλλα είδη. Τελικά μου βγήκε σε καλό που εμφανίστηκα με την ποντιακή λύρα. Επίσης, νιώθω περήφανος γιατί με αυτόν τον τρόπο έγινε ακόμη πιο γνωστή σε ολόκληρη την Ελλάδα. 



- Πώς ξεκίνησε η ενασχόλησή σου με το συγκεκριμένο όργανο; Τη λύρα τη γνώρισα από τον πατέρα μου, Γιάννη Παπαγερίδη, ο οποίος είναι επαγγελματίας λυράρης και τραγουδιστής. Από αυτόν -αλλά και από τον παππού μου- κόλλησα το μικρόβιο της μουσικής. Οταν ήμουν μικρός ήθελα να μάθω κρουστά και έπαιζα με κουτάλια πάνω σε κατσαρόλες. Δεν μου άρεσε η λύρα. Ο πατέρας μου όμως είχε αφήσει πάνω στο κομοδίνο μου μια καλοκουρδισμένη ποντιακή λύρα και σιγά-σιγά άρχισα να τη γρατζουνάω. Μετά την καψουρεύτηκα και τώρα έχει καταλήξει προέκταση του χεριού μου. Τόσο την αγάπησα που έχω κάνει και τατουάζ μια λύρα στο εσωτερικό μέρος του χεριού μου. Παίζω από τη Δ’ Δημοτικού. Στο Δημοτικό άλλωστε αντιλήφθηκαν το ταλέντο μου και με έστειλαν σε Μουσικό Γυμνάσιο και Λύκειο. Μάλιστα το 1998, σε ηλικία δέκα ετών, συμμετείχα -μαζί με τον παππού μου- στον πρώτο δίσκο του πατέρα μου με ποντιακή μουσική. Στο Λύκειο έκανα τον πρώτο μου δίσκο, μια ζωντανή ηχογράφηση με ποντιακή μουσική. Τότε διεύρυνα και τους μουσικούς μου ορίζοντες. Διδάχτηκα πολλά όργανα μουσικής και αγάπησα τη λαϊκή μουσική. Μετά το Λύκειο συνέχισα τις σπουδές μου με βυζαντινή μουσική στη Θεσσαλονίκη.




- Πώς βρέθηκες στην Αθήνα τελικά;
Με ανακάλυψε ο Χρήστος Παπαδόπουλος από τα «Παιδιά της Πάτρας» και δουλέψαμε μαζί στις «Διαδρομές» στην Πατησίων για δύο χρόνια. Στη συνέχεια θέλησα να σπουδάσω Μουσική Τεχνολογία και Ηχοληψία, κάτι που πλέον εξασκώ και επαγγελματικά. Ο Χρήστος Παπαδόπουλος είχε στούντιο ηχογραφήσεων και έγινα ο βασικός του ηχολήπτης, ενορχηστρωτής και μουσικός παραγωγός. Ενορχήστρωσα όλους τους δίσκους του και συνεργάστηκα με μεγάλους καλλιτέχνες, όπως ο αείμνηστος Αντώνης Βαρδής, ο Σταμάτης Κραουνάκης, ο Βασίλης Καρράς, ο Νίκος Μακρόπουλος, η Πίτσα Παπαδοπούλου, ο Γιώργος Μαργαρίτης και η Γιώτα Νέγκα. 



- Τι θυμάσαι από τη συνεργασία μαζί τους; Ο Αντώνης Βαρδής ήταν μεγάλος καλλιτέχνης και η συνεργασία μαζί του αποτελεί εμπειρία ζωής. Μου έμαθε ότι όταν είσαι ακομπλεξάριστος, «χαβαλές» και καλός άνθρωπος μετράει στη δουλειά. Επίσης, με συμβούλευσε όταν ερμηνεύω να μη γίνομαι υπερβολικός. Ο Σταμάτης Κραουνάκης έχει μια ιδιάζουσα τρέλα. Οταν τον είδα μέσα στο στούντιο συνειδητοποίησα τι σημαίνει να δίνεις την προσωπικότητά σου σε ένα τραγούδι. Ο Βασίλης Καρράς -ο οποίος είναι και Πόντιος- είναι από τους καλύτερους ανθρώπους που έχω γνωρίσει στον χώρο μας. Ο Γιώργος Μαργαρίτης είναι ένας αυθεντικός λαϊκός τραγουδιστής και τον ευχαριστώ πολύ που μίλησε για μένα στο «The Voice» και με στήριξε. Από όλους τους καλλιτέχνες πήρα πράγματα. Από τον τρόπο με τον οποίο συμπεριφέρονται, από τον τρόπο με τον οποίο ερμηνεύουν...



- Εχεις βιώσει καταστάσεις που δεν σου άρεσαν; Διαπίστωσα ότι σε κάποιες περιπτώσεις για να γίνουν ορισμένα πράγματα πιο εύπεπτα στο κοινό έπρεπε να γίνουν εκπτώσεις στη μουσική. Με χαλούσε από τότε και υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι δεν θα φτάσω ποτέ στο σημείο αυτό. Καλύτερα να μην παίζεται το τραγούδι μου ούτε στο ραδιόφωνο, ούτε στην τηλεόραση.



- Οντας μέσα στο στούντιο, έστω και με άλλη ιδιότητα, πώς και δεν έβγαλες τότε κάποιο τραγούδι; Μου ήταν πολύ εύκολο, αλλά ήθελα να συλλέξω περισσότερες πληροφορίες, να ωριμάσω φωνητικά και όταν τελικά κάνω την κίνηση να έχω το δικό μου στυλ. Τώρα με τη νίκη μου στο «The Voice» αυτή η στιγμή ήρθε. Θα ήθελα το πρώτο μου CD, το οποίο θα κυκλοφορήσει από τη Minos-EMI, να είναι μια λαϊκή δουλειά μεν, με έντονες αναφορές ωστόσο στην παράδοση. Για παράδειγμα, το τραγούδι που παρουσίασα στον ημιτελικό, το «Πώς το ’παθα αυτό», είναι ένα σύγχρονο λαϊκό τραγούδι, το οποίο όμως έχει ποντιακά όργανα όπως η λύρα. Το ότι το υπογράφουν ο Κυριάκος Παπαδόπουλος και ο Ηλίας Φιλίππου είναι επίσης κάτι που ποτέ δεν φανταζόμουν, καθώς θαυμάζω απεριόριστα και τους δύο και μια συνεργασία μαζί τους φάνταζε άπιαστο όνειρο. Η νίκη μου στο «The Voice» είναι αφιερωμένη στο παραδοσιακό κοινό και το ελληνικό ρεπερτόριο.





- Ποια είναι τα σχέδιά σου για το υπόλοιπο του καλοκαιριού;
Στα τέλη Αυγούστου θα εμφανίζομαι με τον Αντώνη Ρέμο στο «Πολιτεία» στη Θεσσαλονίκη. 

- Πώς ήταν ο Αντώνης Ρέμος ως coach;
Είναι απίστευτος δάσκαλος. Τελειομανής, αυστηρός και απόλυτος σε οτιδήποτε ζητά. Μου άρεσε όμως γιατί έτσι έμαθα πράγματα. Ηθελα να αποδώσω στο 200% και θεωρώ ότι ήμουν καλός μαθητής. Εξαρχής μου έλεγε να έχω αυτοπεποίθηση αλλά ταυτόχρονα να πατάω γερά στη γη. Μου έμαθε ότι αν κάνω αυτό που πρέπει χωρίς υπερβολές στο τραγούδι θα ανταμειφθώ. Και φτάσαμε μέχρι τη νίκη.



- Κάποιοι ισχυρίζονται ότι οι καλλιτέχνες που αναδεικνύονται από το «The Voice» δεν κάνουν μετά καριέρα...
Συμφωνώ. Δεν έχουμε δει μέχρι στιγμής να ξεχωρίζουν κάποια παιδιά στη δισκογραφία, αλλά αυτό δεν με αγχώνει. Ισως γιατί έχω τρομερή θέληση, πίστη, θέλω να τα δώσω όλα, και μακάρι να είμαι εκείνος που θα το αλλάξει αυτό. Από την αρχή της συμμετοχής μου στο παιχνίδι ποτέ δεν έκρυψα ότι στόχος μου ήταν να γίνω αναγνωρίσιμος για τη δουλειά μου και να γνωρίσει ο κόσμος τις μουσικές γνώσεις μου. Και να μην έφτανα ως τον τελικό θα το κυνηγούσα το ίδιο.  Μακάρι να βάλω το λιθαράκι μου στην ελληνική δισκογραφία και να καταφέρω να έχω το δικό μου στυλ. Να λένε αυτό το τραγούδι είναι του Αγέρη... Για μένα το «The Voice» ήταν η ευκαιρία να κάνω το όνειρό μου πραγματικότητα και να νιώσω ότι τα χρόνια που δούλεψα άξιζαν.



- Ποιος ήταν ο πιο σκληρός κριτής;
Ο Αντώνης Ρέμος, και αυτός ήταν ένας από τους λόγους που διάλεξα την ομάδα του. Οταν πήγα στο παιχνίδι είχα στο μυαλό μου τον Αντώνη και τη Μελίνα. Δεν πήγα με τη Μελίνα λόγω του ότι ασχολείται και αυτή με το ποντιακό ρεπερτόριο και θα υπήρχε πιθανότητα να ταυτιστώ ακόμη περισσότερο με αυτό. Ο Αντώνης θα μου έδινε την ευκαιρία να ασχοληθώ με το λαϊκό τραγούδι και η επιλογή μου αποδείχτηκε σωστή αφού φτάσαμε μαζί μέχρι τη νίκη στον τελικό. Τον Αντώνη τον φοβόμουν περισσότερο. Από την άλλη, είναι από τους πιο σημαντικούς λαϊκούς τραγουδιστές της γενιάς του και έχω μεγάλο σεβασμό στο πρόσωπό του.



- Δεν γνωρίζουμε τίποτα για την προσωπική σου ζωή. Είσαι σε σχέση;
Είμαι ελεύθερος και μακάρι να έρθει ένας έρωτας. Γενικά τις σχέσεις μου τις ζω με πάθος και μου αρέσουν τα ακραία συναισθήματα. Αλλωστε είμαι καλλιτέχνης. (γέλια) Οταν είμαι καψούρης κάνω διάφορα. Εχω γράψει και τραγούδι για μεγάλο μου έρωτα.



- Τι αναζητάς από μια σύντροφο και τι δεν ανέχεσαι;
Αναζητώ ωριμότητα. Θέλω η γυναίκα να γνωρίζει ποια είναι και να μην αισθάνεται ανασφάλεια. Με πληγώνει η προδοσία. Δεν αναφέρομαι μόνο στο λεγόμενο «κέρατο» αλλά γενικότερα στην προδοσία. Νομίζω αυτό είναι που με πληγώνει περισσότερα από όλα.