Θέατρο Φαλήρου 1885: Το θέαμα των θεατών…

 Καμμιά πιθανόν κωμωδία δεν αξίζει το μειδίαμα, όπερ δύναται να προκαλέση η θέα των ακροωμένων αυτήν, των κατά παντοίους τρόπους διαστελλομένων εκείνων προσώπων, των ανοιγομένων στομάτων, των στιλβόντων οφθαλμών, των ρυτιδουμένων παρειών, τα οποία δι’αοράτων ελατηρίων συνέλκει, εκτείνει, συσφίγγει, αποσυνθέτει εις νευροσπαστικωτάτας κινήσεις ο θείος Γέλως. Το δε θέαμα εννοείται ότι ιδίως θα είνε διασκεδαστικόν εν Φαλήρω, όπου τόση ποικιλία και μορφών και χαρακτήρων επικρατεί. Συλλέξαντες μετ’επισταμένας μελέτας τινάς των μάλλον διακεκριμένων τύπων, των αποτελούντων ιδιαιτέρας σχεδόν τάξεις, λογιζόμεθα ευτυχείς δυνάμενοι ν’ανακοινώσωμεν σήμερον τα πορίσματα των παρατηρήσεών μας εις τους αναγνώστας μας.



Την πρώτην θέσιν δικαιούται αναμφισβητήτως να κατάσχη ο κύριος, όστις δεν εννοεί την γαλλικήν, αλλά πηγαίνει, εκ συνηθείας και απομιμήσεως του παραδείγματος των άλλων, εις το θέατρον. Δύνασθε να τον αναγνωρίσετε από πεντήκοντα βημάτων. Ούτος είνε ο θορυβωδέστερον γελών. Ξαπλούται επί του καθίσματός του ανέτως και αποφασιστικώς, ως άνθρωπος μέλλων να διασκεδάση, δια πάσης θυσίας, συλλαβών την προς τούτο απόφασίν του και σκοπεύων να την εκτελέση όπως-όπως. Διακρίνεται δια την οξύτητα της οράσεως και της αντιλήψεώς του. Επισκοπεί δια της άκρας του οφθαλμού τα πρόσωπα των παρακαθημένων του και εις την παραμικράν σκιάν μειδιάματος αυτών εκρήγνυται εις παταγώδεις καγχασμούς. Εικών απολύτου μακαριότητος. Ιδιαίτερον αυτού γνώρισμα: Χειροκροτεί πλατείας ταις παλάμαις πάση δυνάμει, μόλις έστω και εις των άλλων δώση το σύνθημα.

Άλλη φάσις του αυτού τύπου είνε ο επίσης μη εννοών τι συμβαίνει, αλλ’αρκετά ευφυής ή ώστε να μεταχειρισθή τα ανωτέρω τεχνάσματα όπως δείξη το εναντίον. Είνε λίαν επιφυλακτικός. Ουδέποτε χειροκροτεί, ουδέποτε καγχάζει. Παρατηρεί πότε οι λοιποί αφίνονται εις γέλωτας ή χειροκροτούσι και τότε αυτός αρκείται εις απλούν μειδίαμα, προσποιούμενος τον δύσκολον και φαινόμενος ότι δεν ευρίσκει τόσον λεπτήν ή του γούστου του την ευφυίαν ήτις τόσον συγκινεί τους άλλους.

Ο Επαρχιώτης, ο ελθών δι’ολίγον καιρόν εις Αθήνας και επιθυμών να ιδή όλας τας διασκεδάσεις της πρωτευούσης και ιδίως αυτό το τόσω φημιζόμενον Φάληρον. Η προσωποποίησις της ειλικρίνειας. Δεν καταλαβαίνει τίποτε, δεν ηξεύρει τίποτε, θαυμάζει την μιμικήν των ηθοποιών, απορεί τι του βρίσκουν αυτού του Φαλήρου και ενθυμείται μετά πόνου την μιάμιση δραχμή της εισόδου, την οποία έχασε.



Η δεσποινίς, η θέλουσα να κάμη την σεμνήν. Γελά ελευθέρως και χωρίς να ζητή να κρυβή καθ’όλην την διάρκειαν της παραστάσεως και ιδίως, εις τα μάλλον ζωηρά μέρη. Δεν της διαφεύγει τίποτε και δεν διστάζει να το εκδηλώνη δι’όλης της όψεως και του παραστήματός της. Και έπειτα, ερωτωμένη πώς της εφάνη, αναφέρει αυτή τα ανοστότερα μέρη ως "μάλλον convenables" (σ.σ. ανεκτά!).



Ο κύριος, όστις έχει την συνήθειαν να παίρνη και τον σκύλον του εις το θέατρον. Δεν προφθάνη να ιδή τίποτε εκ της παραστάσεως, διότι καταγίνεται καθ’όλην την διάρκειαν αυτής με ποίον τρόπον να τον ησυχάση.

Ο ελθών εν συντροφία φίλου του μη εννοούντος και θέλων να του εξηγήση τι συμβαίνει. Ούτος είνε ο οχληρότερος όλων, διότι ποτέ δεν κατορθόνει τουλάχιστον να του τα μεταφράση και σωστά!".
"Ασμοδαίος", Ιούνιος 1885

Θωμάς Σιταράς (Αθηναιογράφος)



Διαβάστε περισσότερα στο www.paliaathina.com