Τελευταίο «αντίο» στον επί δεκαετίες δήμαρχο Νέας Σμύρνης Μπάμπη Μπεχλιβανίδη

Το τελευταίο αντίο στον Μπάμπη Μπεχλιβανίδη, τον αγωνιστή και επί δεκαετίες δήμαρχο της Νέας Σμύρνης, είπαν συγγενείς, φίλοι αλλά και πολλοί δημότες σε ένα βαρύ συγκινησιακό κλίμα σήμερα στις 2 το μεσημέρι στον ιερό ναό της Αγίας Φωτεινής.

Ο Μπάμπης Μπεχλιβανίδης άφησε την τελευταία του πνοή το περασμένο Σάββατο σε ηλικία 88 ετών.

Παιδί προσφύγων γεννήθηκε στο Αγρίνιο το 1929, με καταγωγή από τη Νικομήδεια της Μικράς Ασίας. Σε ηλικία δύο ετών βρέθηκε με τους γονείς του στην Αθήνα (στο Δουργούτι, σημερινός Νέος Κόσμος), ενώ στη Νέα Σμύρνη εγκαταστάθηκε το 1939, όπου τέλειωσε το Δημοτικό και συνέχισε στο Γυμνάσιο όπου αποβλήθηκε για πολιτικούς λόγους. Για λόγους βιοπορισμού, παρακολούθησε τις τελευταίες τάξεις του νυκτερινού Γυμνασίου Λαζαροπούλου στην Καλλιθέα.

Την περίοδο της Κατοχής οργανώθηκε στην ΕΠΟΝ, ενώ το 1948, δύο μήνες πριν τελειώσει το σχολείο συνελήφθη από το εμφυλιοπολεμικό κράτος, για να περάσει τέσσερα χρόνια φυλάκισης στο κολαστήριο της Μακρονήσου.

Στη συνέχεια εντάχθηκε στη Νεολαία της ΕΔΑ και μετά την διάσπαση της Αριστεράς πέρασε στο ΚΚ Εσωτερικού, όπου και διετέλεσε μέλος της Κεντρικής Επιτροπής. Το 1959 εκλέγεται για πρώτη φορά δημοτικός σύμβουλος Νέας Σμύρνης.

Το 1961 απολύεται από την κυβέρνηση Κωνσταντίνου Καραμανλή, από την θέση του δημοτικού συμβουλίου, διότι πήρε μέρος στον εορτασμό της Εργατικής Πρωτομαγιάς. Προσφεύγει στο Συμβούλιο Επικρατείας, όπου δικαιώνεται και επανέρχεται στον Δήμο.

Αφού παίρνει το απολυτήριο Γυμνασίου, το 1966 δίνει εξετάσεις και περνάει στην Πάντειο και τη Νομική. Εγγράφεται στην Πάντειο το 1967, όμως εγγεγραμμένος και στα μητρώα των δια βίου κυνηγημένων αριστερών, συλλαμβάνεται πρώτος στην Ν. Σμύρνη στις 21 Απριλίου 1967, ακριβώς 8 ημέρες μετά τον γάμο του με την Ελισάβετ Μώρου. Εκείνο το βράδυ οδηγείται μαζί με εκατοντάδες αριστερούς στον Ιππόδρομο όπου ζει τον θάνατό του καλύτερού του φίλου, Παναγιώτη Ελή.

Από την Αντίσταση στην εξορία

«Από 16 χρονών ήμουνα στην αντίσταση, πέρασα πείνα, στρατοδικεία, φυλακές, ξύλο, εξορίες, κατοχή, δυστυχία, δεν ξέχασα τις ρίζες μου και τους απλούς καθημερινούς ανθρώπους που τους συναντούσα στα καφενεία. Θυμάμαι με τσιγκλάγανε να τους βρίσω, να τους τα πω, έτσι ώστε να με καταλάβουν και αποζητούσανε την παρέα μου γιατί τους έλεγα την αλήθεια, όσο κι αν ήταν πικρή, όσο κι αν μας βάραινε όλους. Έκανα στη Γυάρο, στη Λέρο, στον Ωρωπό, εξορία βέβαια όχι διακοπές και γνώρισα το παιδί μου όταν ήταν 3,5 ετών. Σ όλες αυτές τις ταλαιπωρίες γνώρισα τους ανθρώπους της Αριστεράς και γίναμε συνοδοιπόροι». Αυτά ήταν μερικά από τα λόγια του σε ντοκιμαντέρ που επιμελήθηκε ο Πολιτιστικός Οργανισμός Ν. Σμύρνης και το οποίο προβλήθηκε στην εκδήλωση βράβευσής του.

Μια ζωή στα κοινά

Ο Μπάμπης Μπεχλιβανίδης το 1975 εκλέγεται δήμαρχος Νέας Σμύρνης, υποστηριζόμενος από το ΚΚΕ Εσωτερικού, την ΕΔΑ, το ΠΑΣΟΚ και την Ένωση Κέντρου- Νέες Δυνάμεις. Επανεκλέγεται για τέταρτη φορά για να παραμείνει δήμαρχος μέχρι το 1994, οπότε εκλέγεται νομαρχιακός σύμβουλος και αναλαμβάνει καθήκοντα αναπληρωτή νομάρχη στον Τομέα Οικονομικής Ανάπτυξης μέχρι το τέλος τού 1998. Υπήρξε ο πρωτοπόρος δήμαρχος της Αριστεράς, ο αναβάθμισε την κοινωνική και πολιτιστική ζωή της Νέας Σμύρνης.

«Μια χάρη ζητώ μόνο απ΄ τους συμπολίτες μου: Να δουν τα θετικά που έκανα» (από το ντοκιμαντέρ που επιμελήθηκε ο Πολιτιστικός Οργανισμός Ν. Σμύρνης).