SOS Πεντάγωνο καλεί Μόσχα: το «πρίκουελ»

Αχ, εκεί που άλλες ονειρεύονταν τους Μπραντ Πιτ και τους Τζορτζ Κλούνι αυτού του κόσμου, εγώ ήμουν πάντα ερωτευμένη με τον Στιβ Μπουσέμι. Mπορεί να μοιάζει με “παράξενα γοητευτικό κορδόνι», όπως (αδίκως) τον έχει περιγράψει ο Γκάρντιαν, αλλα εγώ κρατούσε πάντα το «γοητευτικό».

Kι αν έχει μείνει γνωστός από τον αριθμό των κινηματογραφικών θανάτων του (οι σκηνοθέτες αγαπάνε να τον σκοτώνουν στις ταινίες τους), ρόλοι όπως ο Ντόνι στο «Μεγάλο Λεμπόφσκι», ο κύριος Ροζ στο «Reservoir Dogs», ο Νάκι Τόμσον στο τηλεοπτικό «Boardwalk Empire» ή – ο αγαπημένος μου – Πιτ στο επίσης τηλεοπτικό «Horace and Pete» του Λούι Σι Κέι, έχουν αποδείξει φορά με τη φορά τη μεγάλη γκάμα του ταλέντου του.

Αυτήν την εβδομάδα εμφανίζεται σε ένα ρόλο που σε πρώτη φάση φαντάζει «κόντρα» στο προφίλ του, εκείνον του Νικίτα Χρουστσόφ στη σάτιρα «Ο θάνατος του Στάλιν» του Αρμάντο Ιανούτσι («Veep»). Τίποτα όμως δεν είναι κόντρα στις δυνατότητες του Στιβ Μπουσέμι, είναι απλά τέλειος 

«Eίναι το αντίθετο του μαλάκα», έχει πει γι’ αυτόν ο Αρμάντο Ιανούτσι. «Στο σετ είναι τρομερά γενναιόδωρος και δεν ξοδεύει κανενός το χρόνο. Σχεδόν απολογείται όποτε του έρχεται κάποια ιδέα». «Έχει πλάκα, ο Αρμάντο Ιανούτσι με περιέγραψε ως το αντίθετο του μαλάκα», λέει γελώντας στο The Talks. «Θα έλεγα το ίδιο και γι’ αυτόν! Έχω δουλέψει με κάποιους σκηνοθέτες που δεν ήταν τόσο διασκεδαστικά, αλλά πρέπει να κάνεις τη δουλειά σου ούτως ή άλλως. Όσο πιο πολύ εμπιστεύεσαι έναν σκηνοθέτη, τόσο πιο πρόθυμος είσαι να εκτεθείς και να πάρεις ρίσκα, χωρίς να φοβάσαι. Με το “Θάνατο του Στάλιν” για παράδειγμα ήταν λίγο τρομαχτικό γιατί πρόκειται για πραγματικό πρόσωπο. Έπρεπε συνειδητά να προσπαθώ να ξεχνάω ποιος ήταν ιστορικά και να παίξω τις προθέσεις του όπως φαίνονταν στο σενάριο. Δεν σκεφτόμουν τα συναισθήματα, είχε πιο πολύ να κάνει με τη συμπεριφορά και τις αντιδράσεις του».

Παραλίγο να μην συμμετάσχει στην ταινία. «Όταν διάβασα το σενάριο δεν μπορούσα να με δω στο ρόλο. Είναι τόσο εμβληματική φιγούρα, και δεν του μοιάζω καθόλου. Όταν μίλησα με τον Αρμάντο ήμουν έτοιμος να του πω ευχαριστώ, αλλά δεν είμαι ο σωστός άνθρωπος. Όταν κλείσαμε το τηλέφωνο ήμουν μέσα ολοκληρωτικά. Με είχε πείσει ότι εγώ ήμουν ο άνθρωπος για το ρόλο». Έχει ενδιαφέρον γιατί στην ταινία παρουσιάζεται ένας Χρουστσόφ, άγνωστος ακόμα στο ευρύ κοινό. «Το 1953, ο Χρουστσόφ ήταν νέος ακόμα, όχι τόσο ευτραφής όπως τον γνώρισε ο κόσμος», λέει ο Μπουσέμι στο Port Magazine.



«Δεν ήταν ο επόμενος στη σειρά για τη διαδοχή της εξουσίας, ήταν υπουργός γεωργίας. Τον συμπαθούσε ο Στάλιν γιατί ήταν προσγειωμένος και τον έκανε να γελάει, ήταν και στον πόλεμο. Ο ίδιος ο Χρουστσόφ δεν ήξερε ότι είχε τις απαραίτητες ικανότητες. Ο Αρμάντο μου είπε ότι εδώ έχεις έναν άνθρωπο που είναι πραγματικός επιζών και που μπόρεσε να κερδίσει τη θέση του, χωρίς να πολυκαταλαβαίνει ότι το κάνει. Είχε καλά ένστικτα και ήταν έξυπνος παρά τα φαινόμενα. Αυτό ήταν πολύ ενδιαφέρον». 

Παραλίγο βέβαια να μη γίνει καν ηθοποιός. Πέρασε από διάφορες δουλειές, αλλά ουσιαστικά προοριζόταν για το πυροσβεστικό σώμα. «Ο πατέρας μου με έπεισε να κάνω μαθήματα υποκριτικής στο Μανχάταν», έχει πει στην Μπρουκ Σμιθ. «Με ενθάρρυνε να δώσω εξετάσεις και το τμήμα πυροσβεστικής. Μετακόμισα στο Lower East Side και δούλευα για μια μεταφορική, ενώ παράλληλα έκανα stand-up σε διάφορα κλαμπ. Μετά από δυο χρόνια με προσέλαβαν στην Πυροσβεστική. Πέρασε ένας ολόκληρος χρόνος προτού μάθουν οι συνάδελφοί μου ότι έκανα stand-up. Ένας άλλος πυροσβέστης ηθοποιός με «ξεμπρόστιασε».



Οι άλλοι σοκαρίστηκαν που έκανα κωμωδία». Λίγοι το ήξεραν αυτό όταν έγινε η επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου στη Νέα Υόρκη. Ο Μπουσέμι όμως έβαλε τη στολή του, συναντήθηκε με τη μονάδα του και κατέβηκε στους δρόμους για να βοηθήσει τον κόσμο. Επειδή είναι αυτός που είναι αρνήθηκε να το κάνει μαρκετινίστικο γεγονός – αντιθέτως, κρυβόταν από τις φωτογραφίες!

Παραλίγο επίσης να μετακομίσει στο Λος Άντζελες. «Πριν βγει το Reservoir Dogs η γυναίκα μου κι εγώ σκεφτόμασταν σοβαρά να μετακομίσουμε στο Λος Άντζελες», λέει στον Telegraph. «Δεχόμουν μεγάλη πίεση από τον ατζέντη μου. Αλλά το Reservoir Dogs άνοιξε πολλές πόρτες κι άρχισε να ακούγεται το όνομά, οπότε ένιωσα ότι μπορώ να κυνηγήσω μια καριέρα στη Νέα Υόρκη. Είμαι ευγνώμων γι’ αυτό». Ο ίδιος έχει παραδεχτεί πως δεν περίμενε ποτέ να εξελιχθεί έτσι η καριέρα του. Η μεγαλύτερη του φιλοδοξία ήταν να τον προσλάβουν σε σίτκομ. «Δεν πίστευα ότι θα κάνω ποτέ σινεμά. Αυτό ήταν για σοβαρούς ηθοποιούς», έχει πει ένας από τους πιο σοβαρούς ηθοποιούς που έχουν περάσει ποτέ. Σοβαρός, όχι γιατί παίζει σε δραματικές ταινίες ή γιατί παίρνει τον εαυτό του στα σοβαρά, αλλά επειδή αντιμετωπίζει κάθε ρόλο με σοβαρότητα και – κυρίως – δίχως κρίση.

«Κάθε άνθρωπος που συναντάς έχει αντιφάσεις», λέει στο Port. «Υπάρχει λόγος που έγιναν αυτοί που είναι. Όταν παίζει κάποιον σαν τον Καρλ στο Fargo, προσπαθώ να μην κρίνω. Αν αντιληφθώ ότι κρίνω κάποιον χαρακτήρα όταν διαβάζω ένα σενάριο, σκέφτομαι ότι δεν είναι καλό. Προσπαθώ να σκεφτώ πώς έφτασαν εκεί που είναι και να μη φοβάμαι να παίξω κάποιον που είναι αντιπαθητικός ή έχει προβλήματα. Μου αρέσει να υποδύομαι καθημερινούς ανθρώπους επίσης, καλλιτέχνες, αλλά πάντα προσπαθώ να βρω μια σύνδεση μαζί τους, πόσο από τον εαυτό μου έχουν. Αυτό είναι σημαντικό γιατί αυτό είναι που έχω: εμένα». Αμήν γι’ αυτό.