Θάνος Παπαδόπουλος

Ειδικά τα μικρά κόμματα έχουν μόνον ένα: να υπόσχονται ότι θα κάνουν πράγματα που δεν γίνονται, δηλαδή θαύματα! Αν και πιο εύκολο θα ήταν να πουν την αλήθεια – αλλά αυτό δεν τους περνά καν απ΄ το μυαλό. Έτσι, το μόνο που τους μένει είναι να κατασκευάζουν θεολογίες, δηλαδή ιδεολογίες του εθνικισμού και του κρατισμού, όπου για τα πάθη του λαού φταίνε πάντα οι… άλλοι! Γι' αυτό δεν απευθύνονται στη λογική, αλλά στα εύκολα συναισθήματα των ανθρώπων, δηλαδή στην αγάπη τους για τον λαό και την πατρίδα. 

Τα μεγάλα κόμματα, τα κυβερνητικά, έχουν στη διάθεσή τους κι άλλα πρακτικά μέσα για να δελεάσουν τους ψηφοφόρους τους: 

Α) Τη βία και νοθεία στις εκλογές. Αυτήν τη μέθοδο κόμματα και πολιτικοί, βασιλιάδες και δικτάτορες τη χρησιμοποίησαν επί 150 χρόνια συνεχώς κι αδιαλείπτως: από τη Β΄ Εθνοσυνέλευση του Άστρους το 1823 έως τα δημοψηφίσματα της χούντας για το Σύνταγμα το 1968 και το 1973. 

Β) Την εξαγορά με ατομικά και θεσμικά ρουσφέτια της ψήφου ολόκληρων κοινωνικών ομάδων και τάξεων. Αυτή η μέθοδος ξεκίνησε στην επανάσταση του 1821 και συνεχίζεται έως τώρα η εφαρμογή της. Τελευταίο σύμπτωμα, η υπόσχεση του μαρξιστή-λενιστή-σταλινιστή Π. Σκουρλέτη να μετατρέψει τις συμβάσεις ορισμένου έργου και χρόνου 30.000 υπαλλήλων σε αορίστου χρόνου. Στη Μεταπολίτευση (1974-2016), οι περισσότεροι ηγέτες που έγιναν πρωθυπουργοί ξεκίνησαν την πορεία τους στην εξουσία, υποσχέθηκαν να κάνουν πράγματα που δεν γίνονται, δηλαδή θαύματα, ενώ είπαν τερατώδη ψέματα για να κερδίσουν την ψήφο του λαού: 

*Α. Παπανδρέου: «Στις δεκαοχτώ Σοσιαλισμό» και «Ο λαός στην εξουσία, το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση» 
*Κωστάκης Καραμανλής: « Επανίδρυση του Κράτους» 

*Γιωργάκης Παπανδρέου: «Λεφτά υπάρχουν»
*Αντ. Σαμαράας: Ζάππειο 1 και 2 
*Αλ. Τσίπρας: «Θα σκίσω τα Μνημόνια» και  «οι Αγορές θα χορεύουν πεντοζάλη». 
Το πραγματικό ερώτημα σ΄ αυτή την ιστορία είναι όχι γιατί τα έλεγαν οι πολιτικοί και οι πολιτικάντηδες, αλλά γιατί τα πίστευε και τους ψήφιζε ο λαός;

Μια πρώτη απάντηση είναι ότι αυτά λαχταρούσε η ψυχή του λαού ν΄ ακούσει. Όταν λοιπόν κάποιος δημαγωγός τα διαλαλούσε, τότε ο λαός έτρεχε να πυκνώσει τις τάξεις των οπαδών και θαυμαστών του, όπως στην εποχή του Παπουλάκου και του Αγαθάγγελου.
 
Πίστευαν οι πολλοί ότι τα προβλήματα θα τα έλυναν τα συνθήματα με μαγικό και θαυμαστό τρόπο. Η ανάπτυξη και η ευτυχία θα ερχόταν χωρίς σχεδιασμό, μέτρα και κόπο. Ο λαός είναι προφανές δεν κρίνει σ΄ αυτές τις περιπτώσεις με τη λογική αλλά με τα συναισθήματα και τις συγκινήσεις, όπου κυριαρχούν η αγάπη και η φιλανθρωπία. 

Από την άλλη, κομματάρχες και κομματόσκυλα, εκτός από τα θαύματα και τα οράματα, υπόσχονταν στους ψηφοφόρους και πρακτικές ωφέλειες, όπως: 

-Διορισμούς στο Δημόσιο, στις ΔΕΚΟ, στους κρατικούς οργανισμούς και εταιρείες. 
-Αυξήσεις μισθών και ημερομισθίων, επιδόματα, οδοιπορικά, αργίες, υπερωρίες, νυχτερινά. 
-Επιχορηγήσεις κλάδων, παράνομες επιδοτήσεις προϊόντων, αφορολόγητα και κοινωνικούς πόρους για τα Ασφαλιστικά Ταμεία, πρόωρες συντάξεις 
-Ανάδειξη σε διευθυντικές θέσεις χωρίς ουσιαστικά προσόντα, μεταθέσεις κι άλλες εξυπηρετήσεις. 

Τις πρακτικές υποσχέσεις τους τα κόμματα και οι πολιτικοί τις τηρούσαν σε μεγάλο βαθμό: 
Ο Α. Παπανδρέου το 1982 αύξησε τους μισθούς και τα ημερομίσθια κατά  36% συνολικά. Το 1981 οι υπάλληλοι που πλήρωνε το κράτος δεν έφταναν τις 400.000. Το 1989 είχαν περάσει τις 800.000. Επίσης αύξησε υπερβολικά τις επιδοτήσεις κι επιχορηγήσεις. Κι όλα αυτά έγιναν με δανεικά. Πολλαπλασίασε τα ελλείμματα του προϋπολογισμού και τριπλασίασε το δημόσιο χρέος. Σύμφωνα με τους συντελεστές της Ευρωπαϊκής Ένωσης του 2013, παρέλαβε το 1981 δημόσιο χρέος 20% του ΑΕΠ και παρέδωσε το 1989 στο 64% του ΑΕΠ. Έτσι εκατομμύρια Έλληνες χάρη στον δανεισμό του κράτους αποκτήσανε σπίτια, αυτοκίνητα, οι γυναίκες και οι φιλενάδες τους φόρεσαν χρυσάφια και διαμάντια, έκαναν ταξίδια στο εξωτερικό και ξόδευαν σαν άρχοντες στα σκυλάδικα, πίνοντας «μπόμπες». Ετσι δημιουργήθηκε ο κομματικός στρατός στο κράτος και στην κοινωνία και ο κρατικός συντεχνιακός συνδικαλισμός.

Ετσι δημιουργήθηκε μια παρασιτική και κρατικοδίαιτη μικροαστική τάξη. 
Ο Κωστάκης Καραμανλής (2004-2009) κατάφερε μέσα σε 5,5 χρόνια να φτάσει το δημόσιο χρέος από τα 165 δισ. ευρώ και 95% του ΑΕΠ στα 300 δισ. ευρώ και 130% του ΑΕΠ. Επειδή το 2003 το ελληνικό κράτος πλήρωνε λιγότερους από 800.000  υπαλλήλους και το 2009 έφτασαν το 1.035.000. Οι παράνομες επιδοτήσεις υπάκουσαν στο σύνθημα του Σ. Χατζηγάκη «όλα τα κιλά, όλα τα λεφτά». Ένας νέος κομματικός στρατός εισέβαλε στο κράτος και την κοινωνία, εξίσου ασταθής με εκείνον του Α. Παπανδρέου. Ετσι, δίπλα στο πράσινο ΠΑΣΟΚ δημιουργήθηκε το γαλάζιο ΠΑΣΟΚ. Αυτό ήταν η ταφόπλακα της Ελλάδας. Η χώρα βυθιζόταν στην άτακτη χρεοκοπία, στο χάος και την καταστροφή. 

Το γελοίο και απαράδεκτο στην υπόθεση αυτή είναι ότι οι κυβερνήσεις, που δανείζονταν με επιτόκια πάνω από 10% στην περίοδο της δραχμής και γύρω στο 6% στην περίοδο του ευρώ, δεν ενδιαφέρονταν να απορροφήσουν όλους τους πόρους που τους έδινε δωρεάν (τζάμπα) η Ευρώπη για έργα και προγράμματα ανάπτυξης της χώρας. 

Οι κυβερνήσεις των Α. Παπανδρέου και Κων. Μητσοτάκη δεν κατάφεραν να απορροφήσουν όλα τα ποσά των Μεσογειακών Ολοκληρωμένων Προγραμμάτων (ΜΟΠ) και το Α΄ ΚΠΣ (Πακέτο Ντελόρ). Επειδή δεν είχαν μηχανισμούς να σχεδιάσουν , εποπτεύσουν, ελέγξουν και παραλάβουν μεγάλα έργα και προγράμματα. Έτσι όσα προλάβαμε να απορροφήσουμε πήγαν σε πλακοστρώσεις πλατειών στα χωριά, προς μεγάλη χαρά των επαρχιακών εργολάβων. 

Οι κυβερνήσεις του Κωστάκη Καραμανλή δεν ενδιαφέρθηκαν για τους πόρους του Δ’ ΚΠΣ (ΕΣΠΑ). Αποδιοργάνωσε όλους τους μηχανισμούς που σχεδίαζαν, επόπτευαν, έλεγχαν και παραλάμβαναν μεγάλα έργα και προγράμματα στα υπουργεία. Γι΄ αυτό το Δ΄ ΚΠΣ πήρε παράταση έως τις 31 Ιουλίου 2017, ενώ έληξε το 2013. Το Ε’ ΚΠΣ ύψους 21,5 δισ. ευρώ δεν μπήκε ακόμη μπροστά, ενώ λήγει το 2020. Έχουμε πάρει μόνο 1 δισ. ευρώ προκαταβολή το 2016. 

Συνολικά η Ελλάδα έχει χάσει έως το 2015 πάνω από 25 δισ. ευρώ κοινοτικών πόρων. Σ΄ αυτά πρέπει να προστεθούν άλλα 6-8  δισ. ευρώ ιδιωτικές επενδύσεις που συμπαρασύρουν τα έργα και τα προγράμματα. Επίσης πρέπει να προστεθούν 10-12 δισ. ευρώ από επιστροφές κερδών που είχαν οι κεντρικές τράπεζες της Ευρώπης από τα ελληνικά ομόλογα. Αντίθετα έχουμε πληρώσει αρκετά πρόστιμα για χωματερές και άλλες παραλείψεις. Συνολικά οι απώλειες φτάνουν τα 45 δισ. Ευρώ, αν όχι παραπάνω. Επιπλέον υπάρχουν σχεδόν ανέγγιχτα τα 36 δισ. ευρώ εγγυήσεις για έργα κι επιχειρήσεις του Προγράμματος Γιούνκερ…
Κατά τα άλλα, ο Αλ. Τσίπρας και οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ κατηγορούν την Ευρώπη ότι επιβάλλει ...λιτότητα. Ψεύτες ή ηλίθιοι! 
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------
* Ο Θάνος Παπαδόπουλος είναι συγγραφέας και δημοσιογράφος