Δημήτρης Δανίκας

 Της αποκομιδής των  σκουπιδιών μας.     Του ανυπόφορου εργασιακού  βίου. Των πιο   φρικτών οσμών και των  χειρότερων  συνθηκών. Κάθε   φορά που  πέφτω πάνω σε κάποιο απορριματοφόρο  κάνω τον σταυρό μου. Και μου ρχεται να   τρέξω και να  τους εκφράσω την απέραντη ευγνωμοσύνη μου. Πάει τέλειωσε.  Οι  ταγμένοι  στην  τελευταία   εργασία είναι  οι  πρώτοι ευνοούμενοι του  σεβασμού μας!

Το ξεκαθαρίζω  για να προχωρήσω  στην  ουσία. Και  η ουσία είναι  η  μονιμότητα. Και  η μονιμότητα είναι  επιδημία.  Και αυτή η επιδημία είναι αθεράπευτη και καταστροφική!

Προσέξτε   την σειρά των  στρεβλώσεων,  των  παρατυπιών και  των αντισυνταγματικών στοχεύσεων. Η Ολγα  Γεροβασίλη  είχε υποσχεθεί μονιμότητα.  Το Σύνταγμα απαγορεύει τη μονιμότητα. Ομως στο παρελθόν    χιλιάδες  συμβασιούχοι, με  ελληνικά πελατειακά και   εναέρια κόλπα,  κατάφεραν να τρυπώσουν και να μονιμοποιηθούν. Αφού εκείνοι  γιατί όχι κι εμείς;


Πως  θα πετύχουμε τον  στόχο μας; Μα φυσικά με την απεργία. Με την  εγκατάλειψη των πόλεων στο έλεος   ποντικιών  αρουραιών, οσμών και   ίσως  επιδημιών. Να πιάνεις την μύτη  σου  δηλαδή.  Ετσι εκατομμύρια πολίτες  είναι  όμηροι  αυτής της  εφόδου προς  τη μονιμότητα. Ετσι  ο  καύσωνας, τα  γατόσκυλα και  τόνοι  απορριμάτων  έχουν μετατρέψει την   ζωή μας σε  καθημερινή κόλαση. Ποιο  το αποτέλεσμα;

Οι  πολίτες να  σιχτιρίζουν. Οι πολίτες να εύχονται  την οριστική απόλυση των  εργαζομένων  στους  Δήμους, Οι   πολίτες να επιθυμούν την  επέλαση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας.  Διώξτε τους και   δώστε  τα   όλα  σε επιχειρήσεις. Αμάν  πια!

Ποιο  το αποτέλεσμα; Ο  διχασμός   της  κοινωνίας και της εργασίας. Οι δύο κατηγορίες  εργαζομένων.  Οι μόνιμοι και ασφαλισμένοι. Μέρα μπαίνει και μέρα βγαίνει. Και  οι  άλλοι  οι μονίμως τρομοκρατημένοι. Θα  με απολύσει το  αφεντικό;  Θα με πληρώσει;  Θα  τα πάρω τουλάχιστον μετά από  δύο τρεις μήνες;  Θα  βρω  δουλειά;  Αύριο  θα λειτουργεί η επιχείρηση; Θα μπορώ να ταίσω το παιδί μου; Θα έχω να πληρώσω το νοίκι; 

Γιατί ρε μπαγάσα εσύ  να είσαι μόνιμος  και  εξασφαλισμένος κι εγώ πάντα  στην απ έξω; Γιατί εγώ  παιδί ενός κατώτερου θεού κι εσύ με τα σκουπίδια ο ευνοούμενος πελάτης  κάθε κομματικού  μαγαζιού; 

Αρα, σου λέει,  χρησιμοποιείς  ως όπλο σου, τη  συγκεκριμένη εργασία που  κάνεις.  Αρα τα  σκουπίδια είναι το εφαλτήριό σου προς την δική  σου μονιμότητα και  την  δική μου ομηρία.  Αρα είσαι εκβιαστής και εχθρός μου.  Αρα ο  στόχος  σου δεν είναι ταξικός.  Δεν είναι ο  πλούσιος και ο «καρχαρίας», αλλά εγώ ο  φτωχός, ο  φοβισμένος, ο  απροστάτευτος, ο καταφρονημένος. Αρα  είσαι ιδιοτελής και  καθόλου αγωνιστικός. Αρα να βολευτείς. Και άρα  μέχρι εσύ να  βολευτείς πρέπει να μου κάνεις το  βίο αβίωτο!

Αμ η κρίση. Αμ οι  κυβερνητικές αρλούμπες.  Αμ το ροκάνισμα μισθών και  συντάξεων. Αμ οι  απειλές του Σόιμπλε. Αμ ο  εφιάλτης μιας    γενικευμένης  χρεοκοπίας. Δεν μας έφταναν όλα  αυτά. Μας περισσεύει τώρα περιθώριο και  για  τα σκουπίδια. Ε λοιπόν ένα  πράγμα εύχομαι  για να χαρώ. Να σε διώξουν ώστε από  την ομηρία σου για πάντα να ελευθερωθώ!