Βασίλης Στεφανακίδης

Ο,τι και να λέμε, ό,τι και να γράφουμε όλοι εμείς για την κρίση, τα μνημόνια, τις αξιολογήσεις και τα αντιμέτρα και τη φτωχοποίηση του μεγαλύτερου μέρους της κοινωνίας μας είναι κούφια λόγια και λέξεις κενές περιεχομένου όταν βρίσκεται κανείς αντιμέτωπος με την καλυμμένη σκληρή πραγματικότητα. Αυτή της απόλυτης και κυριολεκτικής πείνας που δεν εντάσσεται σε κάποιο τηλεπαιχνίδι τύπου «Survivor», αλλά συμβαίνει δίπλα μας και όχι από επιλογή. Και προφανώς δεν είναι η μοναδική περίπτωση. Απλά αυτή δημοσιοποιήθηκε, καθώς οι καθηγητές της έδρασαν άμεσα για να συνδράμουν τη μαθήτρια και την οικογένειά της μέσω φιλανθρωπικών οργανώσεων.

Κι όμως, αν πιστεύαμε την κυβερνητική προπαγάνδα, τέτοια δυσάρεστα περιστατικά έχουν εξαλειφθεί, αφού η κυβέρνηση επαίρεται ότι μοιράζει χιλιάδες γεύματα στα σχολεία και ότι σήμερα οι μαθητές δεν πεινάνε όπως παλιότερα με τους... ανάλγητους Σαμαροβενιζέλους. Ούτε αυτοκτονούν πλέον οι άνθρωποι υπό την πίεση της οικονομικής κρίσης. Το πολύ-πολύ, αν κάποιος αυτοκτονήσει, να είναι από... ερωτική απογοήτευση!

Για να σοβαρευτούμε, όμως, όσο και αν κάποιοι προσπαθούν να εξωραΐσουν την εικόνα και τις επιπτώσεις της κρίσης, υπάρχουν ανάμεσά μας χιλιάδες τέτοια δράματα, που οι συμπολίτες μας από περηφάνια δεν θέλουν να τα ομολογήσουν δημόσια. Και ντρέπονται να εμφανιστούν στα συσσίτια των φιλανθρωπικών οργανώσεων και της Εκκλησίας. Δεν είναι εύκολο π.χ. για τη 17χρονη να εμφανιστεί στην ουρά για να πάρει το γεύμα της με κεσεδάκι και να τη δει κάποιος συμμαθητής της. Βλέπετε, η διακριτικότητα των φιλανθρωπικών οργανώσεων, που κατά τα άλλα επιτελούν σπουδαίο έργο, δεν είναι πάντα δεδομένη και ο κοινωνικός στιγματισμός είναι πολύ χειρότερος ακόμα και από την πείνα. Κι έτσι υπάρχουν χιλιάδες συνάνθρωποί μας, ακόμα και της διπλανής πόρτας, που σηκώνουν ολομόναχοι τον σταυρό τους με μια περηφάνια και αξιοπρέπεια που τελικά δεν τους έφερε -όπως έταζε- ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά τις οποίες αντλούν από μέσα τους.

Και επειδή το κράτος και η κυβέρνησή μας είναι αυτά που είναι, δεν χρειάζεται όλοι εμείς να περιμένουμε κάτι καλύτερο και διαφορετικού τύπου ευαισθησίες. Εδώ αδιαφόρησαν για κονδύλια 3 εκατ. ευρώ που υπήρχαν στην Ε.Ε. για γεύματα μαθητών. Ενα πρόγραμμα που εκμεταλλεύτηκαν όλες οι χώρες, ακόμα και αυτές που δεν αντιμετωπίζουν τα δικά μας επισιτιστικά προβλήματα, αλλά εμείς ως large τους τα πετάξαμε στη μούρη!

Εμείς, λοιπόν, ο καθένας στον μικρόκοσμό του, μπορούμε να εντοπίσουμε και να συνδράμουμε ώστε να μην ξαναδούμε μαθητές, αλλά και συμπολίτες μας, να λιποθυμούν από την πείνα. Ας ειδοποιήσουμε τις οργανώσεις, οι άνθρωποι των οποίων έχουν εμπειρία και διακριτικότητα και προσφέρουν χωρίς να φαίνονται και να εκθέτουν την αξιοπρέπεια των συμπολιτών μας που έχουν περιέλθει σε αδυναμία.

Γιατί μπορεί υπουργοί της κυβέρνησης να πανηγύρισαν πρόωρα για το τέλος του μνημονίου και την έξοδο από την κρίση και ο πρωθυπουργός να διαβεβαιώνει ότι η αξιολόγηση θα κλείσει σύντομα (ξανά) χωρίς ούτε ένα ευρώ μέτρων που δεν θα ισοσκελίζεται με αντίμετρα, αλλά κατά την ταπεινή μου άποψη -και όχι μόνο τη δική μου- τώρα θα μπούμε στον σκληρό πυρήνα της λιτότητας και της εξαθλίωσης και... βάστα Ρόμελ!