Δημήτρης Δανίκας

Πόσοι πραγματικά  εργάζονται; Πόσοι δηλαδή  ενδιαφέρονται,  παράγουν, προσφέρουν και σκίζονται;  Μόνο  το  30%. Κάτι  λιγότερο από  ένα  στους τρεις μονιμάδες!

Πόσοι    δυνητικά θα μπορούσαν να  προστρέξουν κι αυτοί και να  συμπληρώσουν τα κενά; Πόσοι οι  αραχτοί αλλά  που  σε  δύσκολες συνθήκες  αθροίζονται κι αυτοί με  εκείνους που πραγματικά  εργάζονται; Το  40%. Δηλαδή   τέσσερις  στους  δέκα  μπορούν αλλά σπανίως   εργάζονται πραγματικά!

Και  πόσοι εντελώς ανίκανοι,  αραχτοί,  αδιάφοροι, «αόρατοι», ανύπαρκτοι;  Το  30%! Καταλαμβάνουν καρέκλες,  γραφεία. Εισπράττουν  τον μισθό τους  αλλά  προσφέρουν  ένα  τεράστιο μηδενικό. Το τίποτα!

Μάλιστα  έχει  υποβληθεί  μια ιδέα που με την  εφαρμογή της ο  μηχανισμός του  Δημοσίου θα μπορούσε να απογειωθεί στο επίπεδο  των    χωρών  της Ευρωπαικής Ενωσης

Αν   δηλαδή οι  εξακόσιες  χιλιάδες  του  Δημοσίου   αποχωρούσαν με τις αποζημιώσεις τους  και   τις συντάξεις  τους και  στις θέσεις τους προσλαμβάνονταν οι  μισοί με αξιοκρατικά κριτήρια και με άρτια κατάρτιση  τότε το  Δημόσιο  θα λειτουργούσε  άψογα  με πρωτόγνωρους  ρυθμούς

Το  αποτέλεσμα αυτής της  δυσλειτουργίας  καταλήγει σε  μια κατάσταση εφιαλτική. Το Δημόσιο  συνώνυμο   διαφθορας, ανικανότητας και μαζικής «αυτοκτονίας». Σκεφτείτε το απλά.  Γιατί  είμαι   σίγουρος ότι  το Λιμάνι  του Πειραιά  κάτω από τον έλεγχο των Κινέζων   θα   αστράφτει  εκτυφλωτικά!

Χαρακτηριστικό και το  παράδειγμα  του ΟΤΕ.  Συγκρίνατε  τις δύο εποχές . Οταν ήταν κρατικός και τώρα που βρίσκεται κάτω από τον έλεγχο  των Γερμανών!

Και το  χειρότερο.  Με τις απεργίες  στα μέσα μαζικής μεταφοράς. Με τις μικροκομπίνες. Με τις απάτες. Και με τις δυσλειτουργίες. Ολα  αυτά αναγκάζουν ακόμα και τον  πιο  φανατικό οπαδό, κάθε εκδοχής  σοσιαλισμού κα κρατισμού, να εύχεται  την ιδιωτικοποίηση  όλων  των  οργανισμών!

Κάθε  σχέση πρέπει να  «ποτίζεται»   διαρκώς.  Από  την πιο μικρή   και προσωπική, μέχρι     την μεγάλη, την  κοινωνική και πολιτική.  Κάθε σχέση πρέπει να ανανεώνεται και να εκσυγχρονίζεται. Μόνο  έτσι θα είναι λειτουργική και παραγωγική!

Η στασιμότητα και  η εσωστρέφεια δημιουργούν  συνθήκες  ασφυξίας, τέλματος και  αδιεξόδου.  Η   καλύτερη υπεράσπιση    του δημόσιου  χαρακτήρα κάθε οργανισμού  γίνεται με πράξεις όχι με  λόγια. Αλλιώτικα οι καλύτεροι   συνήγοροι  των μαζικών   ιδιωτικοποιήσεων είναι όσοι  με τα έργα τους υπονομεύουν τους  στόχους  τους. Αγαπητέ μου  ο καλύτερος  σύμμαχος  του «ξεπουλήματος»  των ΜΜΜ είναι  εκείνος ο  εργαζόμενος πουπριονίζει  το  κλαδί πάνω  στο οποίο κάθεται. Αγαπάς  το Δημόσιο; Απόδειξη!