Δημήτρης Δανίκας

Οπως και κάθε πολιτικός που μιλάει ευθέως. Οπως αισθάνεται. Οπως είναι. Ανεξάρτητα αν αυτό το «είναι» εισπράττεται από μερικούς, ίσως και αρκετούς, ως στάση απωθητική. Ανεξάρτητα αν συμφωνείς η διαφωνείς μαζί τους

Σημασία έχει ότι αυτά τα δύο πολιτικά πλάσματα, ίσως και άλλα, μοιάζουν να μην αυτολογοκρίνονται. Κι αυτό έχει σημασία. Σα να λέει η Ραχήλ «αυτή είμαι, αρέσω δεν αρέσω». Και σαν να υπογραμμίζει «ναι είμαι από την Ραχούλα Κοζάνης πειράζει;»

Το αυτονόητο λοιπόν. Πόσες φορές δεν έχουμε πέσει πάνω σε πολιτικούς με μοδάτα κοστούμια, με κοκκκινογαλάζιες γραβάτες και με ρητορική, πλασμένη, καλλιεργημένη και διαμορφωμένη από Κολλέγιο, Χάρβαρντ, MIT και πάει λέγοντας;

Πόσες φορές δεν τσακώσαμε τους ίδιους πολιτικούς με όλες αυτές τις «σινιέ» εμφανίσεις και με τα άψογα ελληνικά, να καταλήγουν, στην πράξη, οδοστρωτήρες και μπουλντόζες της οικονομίας και της κοινωνίας;

Και πόσες φορές όλοι αυτοί οι πολιτικοί αντάλλαξαν τις ψήφους τους για μια καρέκλα στην Βουλή; Και πόσες φορές όλοι αυτοί οι σαλονάτοι, μοδάτοι και μορφωμένοι δεν αποδείχτηκαν διαπλεκόμενοι και διεφθαρμένοι;

Και τέλος πόσες φορές η λαική ρήση επιβεβαιώθηκε από την πρακτική της πλειοψηφίας του πολιτικού προσωπικού; Δηλαδή «έξω κούκλες και μέσα πανούκλες»;

Παράδειγμα; Κορυφαίο; Μα φυσικά ο σημερινός πρωθυπουργός. Που με την απότομη στροφή του και με την ψήφο του γκρέμισε το κόμμα του. Το 1993 εννοείται. Ετερο παράδειγμα; Μα όλοι αυτοί οι γαλαζοπράσινοι. Που ενώ ψήφισαν όλα τα Μνημόνια. Ενώ δηλαδή συμφώνησαν ακόμα και με τους αστερίσκους, τώρα παριστάνιουν τους φιλολαικούς και τους τάχα μου αντιμνημονιακούς

Πολλές φορές στον πολιτικό βίο αλλά και στην κοινωνία συμβαίνει το ανάποδο, το οξύμωρο και το αντιφατικό. Αντρες χωρίς παντελόνια. Γκέι με στάση και συμπεριφορά γενναία. Και τολμηρές, αποφασισμένες γυναίκες με «παντελόνια»

Πάντα η αυθεντικότητα. Η ειλικρίνεια. Οπως λένε οι αμερικανοί «να είσαι ο εαυτός σου». Ας πούμε.Ο Αδωνις Γεωργιάδης είναι αυθεντικός. Ως εκ τούτου ευάλωτος. Επειδή δεν μασάει τα λόγια του!

Το ίδιο και η Ραχήλ Μακρή. Το ίδιο και η Ζωή Κωνσταντοπούλου. Το ίδιο και η Λιάνα Κανέλλη. Επειδή τα λένε στα ίσα γι αυτό εκτεθιμένες. Ομως να θυμάστε. Και πάντα να φοβάστε τα σιγανά ποτάμια

Και κάτι ακόμα. Σχετικά με την Ραχήλ Μακρή. Από τις θέσεις που εκφέρει από καιρού εις καιρόν. Και από την στάση της. Περισσότερο ταιριάζει με την γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ παρά με τους «Ανεξάρτητους Ελληνες»

Κόβω τον σβέρκο μου. Εξακολουθεί να παραμένει στο κόμμα του Καμμένου από φόβο. Να μην χαρακτηριστεί αίλουρος, προδότης και φιλοτομαριστής. Αιχμάλωτη από τις κομματικές της επιλογές. Ομηρος των Media. Εύκολος στόχος κάθε χαβαλετζή σχολιαστή. Ελεύθερη και ταυτόχρονα πολιορκημένη. Εγώ στην θέση της θα είχα φύγει. Μωρέ δεν πα να λένε ότι θέλουν. Σημασία ένα πράγμα. Να είμαι καλά με την συνείδησή μου. Be yourself and fuck the son’s of bitches!