Κλεοπάτρα Κοντονίκα

Το κλίμα πολώνεται όπως συνηθίζεται άλλωστε στις εκλογικές αναμετρήσεις. Ο πρωθυπουργός επικαλείται ανεβάζοντας τους τόνους το τεράστιο άλμα της χώρας, την ανάκαμψη που πλησιάζει, την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης και την ύφεση που «τελειώνει».

«Ποτέ δεν έγιναν τόσες μεταρρυθμίσεις, δεν διορθώθηκαν τόσες στρεβλώσεις και τώρα η χώρα αλλάζει εποχή» είπε μόλις προχθές ο κ. Σαμαράς μιλώντας στην κοινοβουλευτική του ομάδα.

Τώρα λοιπόν, έχοντας κερδίσει τη δημοσιονομική μάχη, η χώρα ξεκινά την ακόμα μεγαλύτερη μάχη ης ανάπτυξης. Η βελτίωση του κλίματος ευνοεί τις ιδιωτικοποιήσεις και μια σειρά διαρθρωτικών παρεμβάσεων με σκοπό την προσέλκυση επενδύσεων που ίσως θα μπορούσαν να βοηθήσουν και στην αντιμετώπιση της μεγάλης μάστιγας της ανεργίας.

Στο πλαίσιο αυτό, ο υπουργός Οικονομικών κ. Γιάννης Στουρνάρας έφερε προς διαβούλευση το νομοσχέδιο «Οριοθέτηση, διαχείριση και προστασία αιγιαλού και παραλίας».

Μια απλή και μόνο ανάγνωση του περιεχομένου του νομοθετήματος, αρκεί για να θεωρήσουμε, είτε ότι ο τίτλος είναι σκοπίμως παραπλανητικός (άρα υποκρύπτει δόλο) είτε ότι ο συντάκτης του έχει στρεβλή έως αρρωστημένη αντίληψη περί ανάπτυξης.

Διαφορετικά θα πρέπει να πιστέψουμε ότι για την κυβέρνηση οι πολίτες αυτής της χώρας είναι απλώς «ζωντανά» που δεν αξίζουν κανενός σεβασμού, στερούνται νοημοσύνης και υποχρεούνται να θυσιάσουν τα πάντα (κυριολεκτικά) εφόσον έτσι απαιτεί ο υπουργός και οι σύμβουλοί του.

Οι εμπνευστές του νομοσχεδίου, προφανώς θεωρούν ότι τον αλάθητο ορισμό της ανάπτυξης κατέχουν μονάχα οι μεγαλοξενοδόχοι και οι μικροί διάσπαρτοι καταπατητές των αιγιαλών (που επίσης αθωώθηκαν και νομιμοποιήθηκαν μέσω άλλου νομοθετήματος).

Το νομοθετικό αυτό έκτρωμα, προβλέπει μεταξύ άλλων ότι μια χώρα -που διώχνει τα καλύτερα μυαλά της στο εξωτερικό- δεν έχει τίποτ’ άλλο να πουλήσει παρά τα χιλιόμετρα των ακτογραμμών της στα ονειρεμένα καταγάλανα νερά της Μεσογείου. Και έρχεται να επιτρέψει, αυτή η κοιτίδα του πολιτισμού, το μπάζωμα, ναι το μπάζωμα και αυτής ακόμα της θάλασσας, εφόσον αυτό εξυπηρετεί τις επιχειρηματικές δραστηριότητες που έχουν ενταχθεί στις στρατηγικές επενδύσεις ή έχουν εγκριθεί από ειδικά σχέδια χωρικής ανάπτυξης δημοσίων ή ιδιωτικών ακινήτων. Δηλαδή, εάν ο «επενδυτής» κρίνει ότι πρέπει να ρίξει μια τσιμεντένια προβλήτα για να στήσει μέσα στη θάλασσα μία ακόμα καφετέρια, μπορεί να μπαζώσει και τα νερά για να εκφράσει και να πιστοποιήσει ότι η χώρα ευνοεί τις επενδύσεις και την ανάπτυξη.
Εάν δε, μεταξύ της παραλίας και των ξενοδοχειακών εγκαταστάσεων, μεσολαβεί αρχαιολογικός χώρος, καθόλου σπάνιο στη συγκεκριμένη χώρα, τότε κι αυτός ο χώρος θα παραχωρείται στον επενδυτή, μόνο που σ’ αυτή την περίπτωση θα υφίσταται «περιορισμούς». Δεν θα του επιτρέπεται να μπαζώσει τα αρχαία, ούτε να χρησιμοποιεί κίονες, αρχαίες κοτρώνες ή ότι άλλο του γυαλίσει, για να τα κάνει π.χ. βάσεις για τραπεζάκια.

Όμως οι πελάτες των εγκαταστάσεων, θα μπορούν να διασχίζουν τον αρχαιολογικό χώρο για να φθάσουν στον περιποιημένο και ασφαλή αιγιαλό με τις εκατοντάδες ξαπλώστρες στριμωγμένες κατά μήκος της σμαραγδένιας παραλίας.

Κι επειδή υπάρχουν οι «περιορισμοί» ποιος εγγυάται την ασφάλεια των αρχαιολογικών θησαυρών; Μια πέτρα ξεχασμένη εκεί επί αιώνες να σηκώσει κάθε επισκέπτης, έτσι σαν souvenir απ’ αυτή την τόσο large χώρα, ποιος θα τον δει; Ή μήπως οι επενδυτές θα πληρώνουν φύλακες για να προστατεύουν την αρχαία κληρονομιά;

Μεταξύ τόσων και τόσων νόμων, που έχουν ανοίξει ορθάνοικτα παράθυρα σε «ασχήμιες και εξυπηρετήσεις» ετούτος εδώ που χαρίζει εδάφη, ακρογιαλιές και θάλασσες, είναι ο πλέον απαράδεκτος.

Με το πρόσχημα της ανάπτυξης, τέτοιοι νόμοι καθιστούν τη χώρα στις πλέον υπανάπτυκτες. Που δίνουν βορρά στις ορέξεις του κέρδους και της κερδοσκοπίας, το δικαίωμα των πολιτών να έχουν ελεύθερη πρόσβαση στη θάλασσα, που θυσιάζουν ότι πιο όμορφο διαθέτει ετούτη η χώρα για να ικανοποιήσει αδηφάγους δήθεν επενδυτές, χθεσινούς οικοπεδοφάγους που έχουν αποδείξει ότι ο σεβασμός στο περιβάλλον και στο φυσικό πλούτο όχι μόνο δεν είναι υποχρέωσή τους αλλά αποτελεί εμπόδιο στην ικανοποίηση της απληστίας τους.

Κι αν υποθέσουμε ότι ο υπουργός των Οικονομικών θυσιάζει την «ευαισθησία» του για το περιβάλλον πιεζόμενος από την επιτακτική ανάγκη αύξησης των δημόσιων εσόδων, η φωτογενής υπουργός του Τουρισμού, αυτή την τουριστική ανάπτυξη ονειρεύεται να αφήσει στα πεπραγμένα της; Αυτό προωθεί, αυτό πουλάει στην επιχείρηση αύξησης των τουριστών;
Τότε γιατί φωτογραφίζουν και διαφημίζουν απάτητες παρθένες παραλίες, ψηλά βουνά, άγονα νησιά με ταπεινά σπίτια; Γιατί δεν διαφημίζουμε τις οργανωμένες ασφυκτικά γεμάτες πλαζ, ασφαλτοστρωμένους δρόμους και πολυόροφα ξενοδοχεία με πισίνες, μπαρ και καφέ;

Οι υπουργοί μας, στις διακοπές τους δεν έψαξαν ποτέ σε κάποιο νησί μια ήσυχη παραλία, χωρίς ομπρέλες, χωρίς ρακέτες, χωρίς μουσικές και σερβιρισμένους καφέδες και σαντουϊτσάκια ανακατεμένα με άμμο και το αντιηλιακό του διπλανού να απλώνεται και στο δικό τους μπράτσο; Δεν ζήλεψαν ποτέ, δεν φαντάστηκαν ποτέ τον εαυτό τους να κολυμπά σε απόμερα γαλανά νερά μόνοι αυτοί με ουρανό και θάλασσα;

Μήπως θεωρούν ζηλευτή τουριστική ανάπτυξη την καταστροφή των ακτών της Ισπανίας, που οι ουρανοξύστες πάνω απ’ τη θάλασσα κρύβουν τον ήλιο;

Από τη στιγμή της δημοσιοποίησης αυτού του νομοσχεδίου, ξεκίνησε μια μεγάλη καμπάνια αντίδρασης στο διαδίκτυο. Μια καμπάνια που ευτυχώς δείχνει πως πολλοί πάρα πολλοί είναι αυτοί που αντιδρούν στην καταστροφή, χωρίς να σημαίνει ότι εναντιώνονται στην ανάπτυξη της χώρας, ούτε πρώτο μέλημά τους είναι να εκδιώξουν τους επενδυτές.

Και ανάπτυξη θέλουμε και επενδύσεις θέλουμε. Αλλά πρέπει οι επενδυτές να σεβαστούν τη χώρα, να σεβαστούν το περιβάλλον, να σεβαστούν τους πολίτες.

Αλλά πώς μπορούμε να απαιτούμε κάτι τέτοιο, όταν η κυβέρνηση είναι η πρώτη που δεν τα σέβεται;

Εγκλήματα έγιναν πολλά σ’ αυτόν τον τόπο. Νησιά στο όνομα της ανάπτυξης έχασαν το χαρακτήρα τους, χωριά καταστράφηκαν, γέμισαν αλουμίνιο, τσιμέντο και χιλιάδες κακόγουστα καταλύματα. Κουφάρια πολυόροφων ξενοδοχείων χάσκουν ερειπωμένα σε μερικές από τις ωραιότερες παραλίες, κακόγουστα τερατουργήματα, δημιουργήματα της επταετίας των συνταγματαρχών ορθώνονται και ασχημαίνουν ονειρικούς τόπους. Όλα στο όνομα της ανάπτυξης και της αρπαχτής. Κάποιοι υπουργοί το επέτρεψαν. Με νόμους.

Αλλά κανείς δεν διανοήθηκε να πουλήσει και να μπαζώσει τις θάλασσες και να μας στέλνει για κολύμπι επί πληρωμή στις πισίνες των ξενοδοχείων με θαλασσινό νερό.

Εμείς που ονειρευτήκαμε τον «κήπο που έμπαινε στη θάλασσα» του Ελύτη, μέλει να ζήσουμε την ανάπτυξη του θαλασσινού τσιμέντου…

Πώς τολμούν να νομοθετούν ένα τέτοιο τερατούργημα; Πώς τολμούν;