Βασίλης Στεφανακίδης

Στο πρόσφατο παρελθόν της ιστορίας μας είχαν φτάσει να ακούγονται φωνές του τύπου: «Μα δεν θα βρεθεί ένας λοχίας να μας σώσει;». Ηταν και πάλι μια περίοδος όπου η απαξίωση του πολιτικού προσωπικού της χώρας είχε φτάσει στο ζενίθ, δίνοντας έτσι την ευκαιρία σε κάποιους συνταγματάρχες να γράψουν τις δικές τους μαύρες σελίδες στην ιστορία του τόπου.

Σήμερα φυσικά, όπου η Δημοκρατία μας είναι θωρακισμένη από ενδεχόμενους «χακί σωτήρες», δίνει άφθονο χώρο να ανθήσουν οι φιλοδοξίες πολλών συμπολιτών μας που θεωρούν ότι κατέχουν τις μαγικές λύσεις για να μας απαλλάξουν από τα μνημόνια, τη διαφθορά και τη μιζέρια. Ετσι, ακούμε καθημερινά τις πλέον απίστευτες εκθέσεις ιδεών από ανθρώπους που διεκδικούν τη συμπάθειά μας για έναν καλό λόγο στους δημοσκόπους - και φυσικά την ψήφο μας. Ποντάρουν στη γενικευμένη απελπισία που έχει εξαπλωθεί πάνω από τη χώρα, στην αγανάκτησή μας για τους εξοντωτικούς φόρους και τη διάλυση της ζωής μας. Το πώς όμως θα τα καταφέρουν να αλλάξουν τα πράγματα, αφού τα μαγικά ραβδάκια υπάρχουν μόνο στα παραμύθια, δεν το ακούμε από κανέναν. Ολοι τους (οι απέξω από την εξουσία) προβάλλουν ως προσόν τους απλώς το ότι δεν έχουν μετάσχει στην εξουσία και άρα δεν φέρουν καμιά ευθύνη για όσα έχουν γίνει τα προηγούμενα χρόνια.

Εξωσυστημικοί καθηγητάδες, πρώην εξωκοινοβουλευτικοί πολιτευτές, διανοούμενοι που αποφάσισαν να εγκαταλείψουν τα ελιτίστικα κλαμπ τους, τηλεαστέρες και άλλοι αναγνωρίσιμοι συμπολίτες μας εκ της φύσεως της δουλειάς τους, αλλά και πολιτευτές με μεγάλη θητεία στην πολιτική κονίστρα που αλλάζουν τώρα κόμματα σαν τα πουκάμισα, έρχονται τώρα να μας πουν ότι τη λύση δεν μπορούμε να την περιμένουμε από αυτούς που δημιούργησαν το πρόβλημα. Και αυτό ακούγεται λογικό. Στο διά ταύτα όμως -πώς θα τιθασευτεί το χρέος, πώς θα καλυφθούν τα χρηματοδοτικά κενά, πώς θα βρεθεί ρευστότητα για την αγορά, πώς θα πειστούν οι επενδυτές να εμπιστευτούν τη χώρα, πώς θα ανοίξουν νέες δουλειές, πώς θα πάρει μπροστά η οικονομία, πού θα βρεθούν τα λεφτά για τις ανάγκες των ασφαλιστικών ταμείων, πού θα βρεθούν λεφτά για την ενίσχυση του κοινωνικού κράτους- ακούμε μόνο ουτοπικές θεωρίες που δεν πείθουν ούτε τους πλέον αδαείς. Μόνο ωραία λόγια που χαϊδεύουν αφτιά, για αυξήσεις μισθών, συντάξεων, επαναπροσλήψεις, επανακρατικοποιήσεις και μειώσεις φόρων έτσι ώστε να επιστρέψουμε επιτέλους στα περασμένα ευτυχισμένα χρόνια. Δεν υπάρχει όμως τίποτα χειρότερο από το να πουλάς ψεύτικες ελπίδες στον απελπισμένο και να προσπαθείς να εκμεταλλευτείς τον πόνο και την απόγνωση του πολίτη είτε με ακροδεξιές, δεξιές, κεντρώες, είτε με κεντροαριστερές, αριστερές ή κομμουνιστικές κορόνες.

Επιτέλους, ας συνέλθουν όλοι αυτοί οι σωτήρες μας και ας προσεγγίσουν με ρεαλισμό την κατάσταση. Ας βάλουν όλοι αυτοί οι σοφολογιότατοι τις ιδέες και την επιστημοσύνη τους κάτω κι ας μας πουν την αλήθεια. Ας δημιουργήσουν ένα εθνικό think tank παραμερίζοντας στην άκρη τις μικροκομματικές και ιδεολογικές τους αγκυλώσεις κι ας ετοιμάσουν ένα σχέδιο ρεαλιστικό και πάνω απ’ όλα εφαρμόσιμο για το αύριο αυτής της χώρας. Ας αφήσουν στην άκρη τις προσωπικές εμπάθειες και πικρίες, τους τεχνητούς διαχωρισμούς σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς, σε προδότες και πατριώτες και ας παραμερίσουν τις προσωπικές φιλοδοξίες τους.

Αυθεντίες δεν υπάρχουν, όπως δεν υπάρχουν και μαγικές λύσεις. Σίγουρα όμως υπάρχουν λύσεις που σταδιακά θα μπορέσουν να αναστρέψουν την κατάσταση. Ας απομονωθούν οι λαϊκίστικες απόψεις που τείνουν σήμερα να γίνουν κυρίαρχες στην κοινωνία και ας βγάλουν όλοι το θετικό κομμάτι του εαυτού τους. Ας μην ξεχνάμε, δε, πως είμαστε λίγοι και δεν περισσεύει κανείς σε μια πανεθνική προσπάθεια. Και στο τέλος-τέλος, τι πρέπει να πάθουμε ακόμα για να αφυπνιστούμε;