Μηνάς Τσαμόπουλος

Στη διάρκεια της σύγχρονης ιστορίας της, στις αρχές του 21ου αιώνα,  βρίσκεται κοντά σε μία ακόμη πρόκριση,  την πέμπτη, σε έξι  τουρνουά. Μέχρι τώρα μετράει, τρείς στο euro (2004-2008-2012)  όπου κατέκτησε το τρόπαιο  το 2004 και πέρασε στα προημιτελικά  το 2012 και μία στο Μουντιάλ της Ν.Αφρικής  όπου πέτυχε την πρώτη της νίκη.

Την απευθείας πρόκριση στη Βραζιλία την έχασε στη διαφορά τερμάτων από τη Βοσνία με την οποία ισοβάθμησε. Στην Γαλανόλευκη στοίχισε η  λευκή ισοπαλία στο Γ.Καραϊσκάκης  κόντρα στους Βόσνιους. Αν είχε κερδίσει εκείνο το βράδυ τότε θα μιλάγαμε από  άλλη  θέση.

Το εθνικό αντιπροσωπευτικό συγκρότημα όμως έχει γίνει στόχος κριτικής  γιατί το ποδόσφαιρο που παίζει είναι πολύ κακό. Το «εθνικό μας σκορ» είναι το 1-0 που ναι μεν μας δίνει βαθμούς όμως διώχνει τον κόσμο από τα γήπεδα.

Η άποψη που επικρατεί είναι  ό τι καλύτερα το «τσούκου-τσούκου  football»,  παρά ανοικτό παιχνίδι και ήττες με πολλά γκολ . Γιατί  «αυτή η στάνη αυτό το τυρί βγάζει». Πολλοί υποστηρίζουν ότι «καλύτερα να γκρινιάζουν οι φίλαθλοι και τα ΜΜΕ  για νίκες με κακή εμφάνιση παρά για ήττες με καλή ή τουλάχιστον καλύτερη από αυτή που βλέπουμε».

Ο Ρεχάγκελ ήρθε στην Ελλάδα ως ένας προπονητής  που αγαπούσε το επιθετικό ποδόσφαιρο και γεμάτος διακρίσεις. Ξεκίνησε στην Εθνική με  φιλοσοφία επιθετικογενή. Πρώτο του παιχνίδι στον πάγκο στις 5 Σεπτεμβρίου 2001 εκτός έδρας για τα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου 2002 κόντρα στη Φιλανδία. Τελικό σκορ 5-1.

Ο Γερμανός, κατάλαβε ότι  δεν έπρεπε  να παίζει όπως ήξερε αλλά όπως βρήκε. Καλή η επιθετική φιλοσοφία αλλά θα πρέπει να έχεις και τους κατάλληλους παίκτες. Άλλαξε το τροπάριο  και θριάμβευσε πατώντας  στέρεα στη γη και  όχι ονειροβατώντας.

Την ίδια φιλοσοφία έχει και ο Σάντος. Όπως λένε και στο ΝΒΑ η  επίθεση κόβει τα εισιτήρια και η άμυνα φέρνει του τίτλους. Η Γαλανόλευκη έχει σίγουρα άμυνα αλλά όχι επίθεση. Πιο γνωστοί είναι οι επιθετικοί της στο Ευρωπαϊκό και παγκόσμιο ποδόσφαιρο.

Οι ποδοσφαιράνθρωποι στις μεταξύ τους συζητήσεις παραδέχονται ότι εκτός από 3-4 διεθνείς που ξεχωρίζουν οι υπόλοιποι κινούνται στη μετριότητα.

Με λίγα λόγια σηκώνουν τα χέρια ψηλά  όσο αφορά την αξία του Έλληνα ποδοσφαιριστή. Το ερώτημα είναι τι έκανε η ελληνική ποδοσφαιρική κοινότητα από το 2004 που κατέκτησε η Εθνική το Euro, για να βγάλει αξιόλογους και καλύτερους από τους ποδοσφαιριστές εκείνης της εποχής. Μοιρολατρία και βόλεμα είναι ο συνδυασμός που καθηλώνει  το ελληνικό ποδόσφαιρο και δεν το αφήνει να αναπτυχθεί. Και οι μικρές ηλικιακά εθνικές φθάνουν έως ένα σημείο και μετά οι παίκτες δεν έχουν την ανάλογη εξέλιξη.

Να κάνουμε υπομονή και να κοιτάμε μόνο το αποτέλεσμα κι όχι το θέαμα; Όμως τότε γιατί να πηγαίνει ο φίλαθλος στο γήπεδο, αφού το ποδόσφαιρο στην ουσία του είναι θέαμα; Η όλη ιστορία θυμίζει το αβγό του Κολόμβου στην ελληνική του έκδοση.