Θοδωρής Τσίκας

Η εκλογική αντιπαράθεση στη Γερμανία παίρνει χρώμα... γαλανόλευκο μετά τις δηλώσεις Σόιμπλε για νέο πακέτο στήριξης στην Ελλάδα και την γερμανική αντιπολίτευση να λέει “ούτε ένα σεντ στους Ελληνες”.
Την ίδια στιγμή, το ΔΝΤ αναφέρεται σε εσφαλμένες προβλέψεις και υπεραισιοδοξία για την ανάπτυξη στη χώρα μας που οδήγησαν σε “λάθος φάρμακο”, ενώ ο αντιπρόεδρος της Κομισιόν Αντόνιο Ταγιάνι βλέπει ως μόνη λύση την επιμήκυνση αποπληρωμής των δανείων. Από την Φινλανδία τέλος ο υπουργός Πολιτισμού Πάαβο Αρινμάκι βλέπει ως μόνη λύση στο ελληνικό πρόβλημα το κούρεμα του χρέους.
Κάπου εκεί και ο Βλαντιμίρ Πούτιν στέλνει “επενδυτική οδηγία” προς κάθε ενδιαφερόμενο, ότι η Ελλάδα δεν είναι και ό,τι καλύτερο για να τοποθετήσεις τα χρήματά σου.

Αυτές είναι μερικές από τις απόψεις που ακούγονται διεθνώς για το ελληνικό πρόβλημα και αν δεν πρόκειται για “τρικυμία εν κρανίω”, τότε ας βρούμε κάποιον άλλο όρο να το ονομάσουμε.

Το χειρότερο όλων όμως δεν είναι αυτή η διεθνής πολυφωνία, αλλά η εγχώρια.
Το οικονομικό και κοινωνικό πρόβλημα που βιώνει η χώρα μας, έχει και εντός συνόρων την αντίστοιχη πολυφωνία σε ό,τι έχει να κάνει με την ενδεδειγμένη λύση.
Δεν προκαλεί έκπληξη αφού οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας ουδέποτε συμφώνησαν, ακόμη και για το πως πρέπει να καθαρίζονται οι δρόμοι για παράδειγμα. Αν τους ρωτήσεις θα σου πουν δέκα διαφορετικά προγράμματα καθαριότητος και στο τέλος οι δρόμοι θα είναι μέσα στη βρώμα. Γιατί να συμφωνήσουν τώρα και μάλιστα σε κάτι τόσο σοβαρό;

Η εικόνα (και εντός και εκτός συνόρων) θυμίζει ιατρικό συμβούλιο για ασθενή σε κρίσιμη κατάσταση όπου ο ένας προτείνει χειρουργείο, ο άλλος συντηρητική θεραπεία, ο τρίτος κάτι ενδιάμεσο και στο τέλος ο ασθενής πεθαίνει...
Μόνο που στη δική μας περίπτωση ο ασθενής έχει ήδη πεθάνει...
Η ελληνική οικονομία (και μαζί της οι αντοχές του ελληνικού λαού) έχουν αποβιώσει προ πολλού και αυτοί εξακολουθούν να συνεδριάζουν πάνω από ένα πτώμα, νομίζοντας πως θα το αναστήσουν... Και αν στην ιατρική επιστήμη μπορεί και να γίνονται θαύματα, στην οικονομία μάλλον δεν γίνονται.
Ή για να γίνουν χρειάζεται σχέδιο, κοινή δράση, στόχοι, εθνική πολιτική, μέτρα που να έχουν ορατά αποτελέσματα για να μην αισθανόμαστε ότι ρίχνουμε τη ζωή μας σε ένα βαρέλι δίχως πάτο και κυρίως σχέση εμπιστοσύνης ανάμεσα σε πολίτες και κράτος.

Η τελευταία ουδέποτε υπήρξε, πόσο μάλλον τώρα, που όλοι λίγο έως πολύ βλέπουν το μακρύ χέρι του κράτους να μπαίνει όλο και πιο βαθιά στην τσέπη τους χωρίς αποτέλεσμα.
Κακά τα ψέματα: Ουδείς θα είχε αντίρρηση να πληρώσει αν έβλεπε να πιάνουν τόπο αυτά που δίνει. Όσο όμως “ξεζουμίζεσαι” και η μαύρη τρύπα μεγαλώνει, όσο πληρώνεις και σου ζητούν (ή καλύτερα σου αρπάζουν) όλο και περισσότερα, τόσο θα αντιστέκεσαι, θα μεμψιμοιρείς, θα αμφισβητείς τις καλές προθέσεις (αν υπάρχουν) των διοικούντων.
Η φοροδιαφυγή, η παραβατικότητα, το “δεν πληρώνω”, η εισφοροδιαφυγή, κτλ θα γιγαντώνονται όσα μέτρα και αν πάρουν (πάντα θα υπάρχει ένα “παραθυράκι” γιατί το αφήνουν να υπάρχει...), διότι απλώς ουδείς βλέπει φως στην άκρη του τούνελ.
Και ακόμη χειρότερα, ουδείς είναι σε θέση να μας πει, πόσα χιλιόμετρα επιτέλους είναι αυτό το τούνελ.
Και η λογική του “σκάσε και κολύμπα” κάποτε τελειώνει...