Λαυρέντης Μαχαιρίτσας: «Για ένα διάστημα με συντηρούσε η γυναίκα μου»

Οι Τερμίτες μπορεί να μην έχουν τη φήμη των εφτάψυχων, αλλά σίγουρα, αν λάβουμε υπόψη το θρυλικό συγκρότημα της δεκαετίας του ’80, δεν είναι από εκείνους που εγκαταλείπουν τη μάχη. Ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, ένας πρώην αλλά και κατά περίσταση Τερμίτης, με πολλά χιλιόμετρα στο κοντέρ των συναυλιών του, ανοίγει τα χαρτιά του για τη μουσική, τη ζωή και το μέλλον. Δείχνοντας απόλυτα συγκεντρωμένος στη μουσική παράσταση Τα Τραγούδια της Γενιάς Μας και στο έργο Αρμαγεδδών, θα μας τα «συστήσει» ανανεωμένα με όλη τη σύνθεση των Τερμιτών, απόψε το βράδυ στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού, απογοητεύοντας ταυτόχρονα όλους εκείνους που πόνταραν στον «κύκλο των χαμένων Τερμιτών»!



Αρμαγεδδών λέγεται ο δίσκος τους, που βγήκε το 1982. Ξεπερασμένος; «Καθόλου» μας λέει «αφού σκαρφαλώνει συνεχώς στα Top 50 underground δίσκων παγκοσμίως, σταθερά και “υπογείως”, από το Μεξικό μέχρι την Κίνα και από τη Γερμανία μέχρι την Αυστραλία. Και θεωρείται αντιπροσωπευτικό δείγμα του progressive και του ethnic rock». Επίκαιρος; «Δυστυχώς, είναι ακόμη επίκαιρος» παραδέχεται με πόνο. «Ίσως πιο επίκαιρος από ποτέ άλλοτε. Ζούμε έναν Αρμαγεδδώνα διαρκείας. Δεν το βλέπετε; Στις προφητείες της Βίβλου, από τις οποίες εμπνευστήκαμε το έργο, ο Αρμαγεδδών είναι ο τόπος όπου συγκεντρώνονται όλοι οι στρατοί της γης για την τελική αναμέτρηση μεταξύ του Καλού και του Κακού. Αυτό δεν γίνεται και σήμερα σε όλα τα επίπεδα; Στην κοινωνία, την οικονομία, την πολιτική; Κάθε μέρα ακούμε στις ειδήσεις για χρηματιστήρια, τζιχαντιστές, ολοκληρωτικά καθεστώτα, πολέμους, βία, περιβαλλοντική καταστροφή. Και όχι μακριά. Δίπλα μας, έξω από την πόρτα μας. Ο πλανήτης μας δεν υπήρξε ποτέ πιο ταραγμένος. Σαν να έχει πιάσει τους πάντες αμόκ να τα καταστρέψουν όλα όσο πιο γρήγορα γίνεται».

Αλήθεια, πώς έμεινε ο Αρμαγεδδών τόσα χρόνια στο συρτάρι; «Όταν δημιουργείς ένα έργο, δεν ξέρεις αν θα αρέσει, πώς θα ξεκινήσει, πώς θα τελειώσει» τονίζει απολογητικά. «Σχεδόν ποτέ δεν ξέρω ποιο τραγούδι θα αγαπηθεί από τον κόσμο και θα γίνει επιτυχία. Άλλα περιμένω και άλλα γίνονται. Δεν υπάρχει συνταγή επιτυχίας. Σε ό,τι αφορά στο Αρμαγεδδών, είναι ένας περίεργος δίσκος. Προχωρημένος για την εποχή του και αληθινός. Εμείς με αυτόν το δίσκο θέλαμε να γίνουμε ροκ σταρ. Το ότι καταλήξαμε να κοιμόμαστε κάτω από γέφυρες στο Παρίσι είναι μια άλλη ιστορία. Είμαστε, όμως, ακόμα εδώ και μας αρέσει αυτό που κάνουμε. Και αν σήμερα θέλαμε να ξαναγράψουμε τον Αρμαγεδδώνα, ακριβώς έτσι θα τον κάναμε».

Αφού ήσασταν τόσο δεμένο συγκρότημα, γιατί διαλυθήκατε; «Δεν διαλυθήκαμε» αντιδρά. «Όλα αυτά τα χρόνια βλεπόμαστε και παίζουμε μαζί. Αλλά ένα συγκρότημα δεν είναι φιλανθρωπικό σωματείο, ούτε επιχορηγούμενος οργανισμός του υπουργείου Πολιτισμού. Έπρεπε να ζήσουμε από αυτό. Ο ένας έπρεπε να ταΐσει τα παιδιά του, ο άλλος να συντηρήσει την οικογένειά του. Αλλά η πραγματικότητα είναι σκληρή και εμείς δεν βγάζαμε χρήματα. Δεν είχαμε να φάμε. Έτσι σταματήσαμε και ο καθένας τράβηξε το δρόμο του. Άλλος έπαιζε σε μπουζούκια, άλλος σε κλαμπ. Εγώ είχα φρικάρει. Με συντηρούσε η γυναίκα μου, η Ελένη, που είναι αγιογράφος. Κάναμε συναυλίες και είχαμε, για παράδειγμα, τριάντα άτομα στο Λαύριο, σαράντα άτομα στη Μύκονο, κατακαλόκαιρο κιόλας, και δεν είχαμε λεφτά ούτε για να γυρίσουμε σπίτια μας. Μεγάλη πίκρα». Ήρθαν, όμως, οι sold out συναυλίες του Λυκαβηττού το 1987 και του ΣΕΦ το 1998, που αποκατέστησαν τη φήμη του συγκροτήματος βάζοντας τα πράγματα στη θέση τους.

Ποιος όμως, νιώθει πλέον ασφαλής; «Κανείς. Δισκογραφία δεν υπάρχει. Κατέρρευσε. Ταρακουνηθήκαμε όλοι. Και σκέφτομαι κυρίως τα νέα παιδιά, γιατί εμένα η ιστορία μου έχει τελειώσει. Πόσους δίσκους να κάνω ακόμα; Δύο, τρεις; Άντε τέσσερις. Και μετά τέρμα. Είμαι 57 χρόνων. Λίγο πριν τη σύνταξη. Αν δεν έχω να πω κάτι, φυσικά και θα σταματήσω. Θα κρεμάσω μικρόφωνα. Θα αποσυρθώ, όπως οι ποδοσφαιριστές. Αλλά πιστεύω στη νέα γενιά. Υπάρχουν ακόμα μεγάλα ταλέντα. Ο Γιάννης Χαρούλης είναι ένα από αυτά. Από βοσκός στην Κρήτη, έγινε σούπερ σταρ σε όλη τη χώρα. Είναι εξαιρετικός. Όπως και η Ελεoνώρα Ζουγανέλη, η Νατάσσα Μποφίλιου, ο Πάνος Μουζουράκης. Είναι μοναδικοί, αλλά λίγοι. Τέσσερα ταλέντα δεν κάνουν φουρνιά. Στη γενιά μου ήμασταν πενήντα».

Πριν από δύο χρόνια, 50.000 κόσμος γέμισε ασφυκτικά το Καλλιμάρμαρο στη συναυλία του «Οι άγγελοι ζουν ακόμη στη Μεσόγειο», δημιουργώντας μεγάλη αίσθηση και ανεβάζοντας πολύ ψηλά τον πήχη της επιτυχίας.

«Ήταν συγκυρία. Έγινε τη στιγμή που ο κόσμος διψούσε για κάτι τέτοιο. Σήμερα, όμως, τα πράγματα κινούνται με τέτοια ταχύτητα, που η χοάνη της καθημερινότητας τα ρουφάει όλα αστραπιαία». Πλούτισε; «Πώς να πλουτίσω; Ήταν πολύ ακριβή παραγωγή. Αν ερχόταν 10.000 κόσμος λιγότερος, τώρα θα ήμουν φυλακή. Είναι, όμως, η αλήθεια. Άλλωστε, στα είκοσι πέντε χρόνια που τραγουδάω στην πρώτη γραμμή, τι έβγαλα; Έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα, ένα χρόνο να πω ότι σταματάω να δουλεύω, τετέλεσται. Αλλά δεν θέλω να παραπονιέμαι. Κάνω την τρέλα μου και χαίρομαι την κάθε μέρα που είμαι στα πράγματα. Όσο τραγουδάω ακόμα τα “Μάτια δίχως λογική”, που το έγραψα για την κόρη μου, τη Μαρία-Κλάρα, που σπουδάζει στην Καλών Τεχνών στην Αγγλία, είμαι ευτυχισμένος».

Διαβάστε περισσότερα στο PEOPLE που κυκλοφορεί μαζί με το ΘΕΜΑ.