Χρήστος Τερζίδης: «Με τον Stan η σχέση μας είναι πια οικογενειακή»

Eχει υπάρξει δημοσιογράφος και εκδότης του πρώτου free press εντύπου για το ροκ, ενώ έχει συνεργαστεί, ως μάνατζερ, με τα μεγαλύτερα ονόματα του ελληνικού hip hop και της ροκ σκηνής (Δημήτρης Πουλικάκος, Goin’ Through, ΝΕΒΜΑ, Professional Sinnerz, Stan, My Excuse κ.ά.) και εξακολουθεί να το κάνει, παρότι τα τελευταία τέσσερα χρόνια ζει στη Νέα Υόρκη. Μια πόλη που για την ιδιότητά του ως συγγραφέας τον εμπνέει να γράφει τα βιβλία του (το Άδεια Δωμάτια είναι το τέταρτο που εκδίδει) και δεν χορταίνει να ανακαλύπτει τα μυστικά της. Όπως τότε που, σε κάποιο στενό του Σόχο, βρήκε ένα μαγαζί που δημιουργεί αρώματα αποκλειστικά για τον κάθε πελάτη. «Πώς θέλετε να μυρίζετε;» τον ρώτησε ο πωλητής πριν ανακατέψει τα υλικά του κι εκείνος του απάντησε «σαν ροκ σταρ». Νιώθει έτσι; «To ροκ δεν αφορά μόνο στους καλλιτέχνες. Είναι άποψη ζωής για τα πράγματα. Υπάρχουν πολλοί καλλιτέχνες που δεν είναι ροκ και απλοί άνθρωποι που είναι. Εγώ νιώθω ροκ» λέει.



Γιατί αποφάσισες να μετακομίσεις στην Αμερική;
Γιατί έχω έρωτα με τη Νέα Υόρκη. Για μένα είναι η ωραιότερη πόλη του πλανήτη. Αν έχεις τις κεραίες σου ανοιχτές και δουλέψεις με τον εαυτό σου, μπορείς να γίνεις καλύτερος άνθρωπος. Δεν μετάνιωσα που, στα 40 μου χρόνια, πήρα την απόφαση.

Και έκτοτε μοιράζεις το χρόνο σου εδώ και εκεί.
Η εταιρεία που έχω στην Ελλάδα από το 1989 συνεχίζει να λειτουργεί και υπάρχει μια δεύτερη, όπου είμαι συνιδιοκτήτης με έναν Αμερικανό, στη Νέα Υόρκη. Το διάστημα της παραμονής μου κάθε φορά είναι ανάλογο με τις υποχρεώσεις μου.

Οι καλλιτέχνες με τους οποίους εξακολουθείς να συνεργάζεσαι στην Ελλάδα δεν αισθάνονται ανασφάλεια που έρχεσαι και φεύγεις;
Ναι, νιώθουν. Είμαι ο άνθρωπός τους, αυτός που θα του τηλεφωνήσουν οποιαδήποτε ώρα, ακόμα και για να μου πουν ότι χώρισαν από τη σχέση τους. Λογικό είναι να νιώθουν ανασφάλεια.



Ο Stan τι σου λέει;
Με τον Stan η σχέση μας είναι πια οικογενειακή και δεδομένη. Σαν πατέρα και γιου, που η σχέση περνάει από διάφορες φάσεις, αλλά υπάρχει αγάπη και εμπιστοσύνη. Αυτή την εποχή, μάλιστα, θα προσπαθήσουμε να προωθήσουμε σε λατινόφωνες πόλεις της Αμερικής, αλλά και στην Κολομβία και το Μεξικό, τη διασκευή που έχει κάνει στα ισπανικά για το «Να με ερωτευτείς». Και πιστεύω ότι θα πάμε καλά.

Όλο αυτό, που έχει να κάνει με μουσική, συναυλίες και καλλιτέχνες, πώς συνδυάζεται με τη συγγραφή;
Δεν υπάρχει κάποιο επάγγελμα που να είναι ασύνδετο με τη συγγραφή. Μπορεί κάποιος να είναι τραπεζικός υπάλληλος ή ναυτικός και παράλληλα συγγραφέας. Γιατί όχι;

Υπάρχει η εντύπωση ότι ο συγγραφέας είναι ένας μοναχικός άνθρωπος και ότι για να έχει έμπνευση χρειάζεται λιγότερο θόρυβο.
Η καλή μου φίλη Μανίνα Ζουμπουλάκη έχει πει: «Ο συγγραφέας δημιουργεί σε δύο χρόνους: Πρώτα ζει και μετά γράφει». Ίσα ίσα, λοιπόν, το δικό μου επάγγελμα μου έχει δώσει την ευκαιρία να ζήσω, να ταξιδέψω. Όλα μου τα βιβλία είναι σχεδόν αυτοβιογραφικά.



Χρόνος υπάρχει;
Αυτό ναι, είναι ένα πρόβλημα. Αλλά δεν επιδιώκω να είμαι παραγωγικός συγγραφέας και να βγάζω κάθε χρόνο ένα βιβλίο. Και, από την άλλη, δεν είμαι από εκείνους που θα ξυπνήσουν στις 8.00 το πρωί για να γράψουν, θα σταματήσουν το μεσημέρι και θα συνεχίσουν.

Ποια είναι η διαδικασία που ακολουθείς;
Πρώτα απ’ όλα είναι η ιδέα. Μπορεί να έρθει τη στιγμή που θα πίνω σ’ ένα μπαρ. Όταν ωριμάσει μέσα μου –γιατί δεν κρατάω ποτέ σημειώσεις και χαρτιά–, θα κλειστώ για κάποιες μέρες σε ένα ξενοδοχείο και θα γράψω.

Ο βασικός ήρωας στο καινούριο σου βιβλίο, Άδεια Δωμάτια, είναι ένας δημοσιογράφος, που ζει κι αυτός στη Νέα Υόρκη.
Είναι λίγο αντι-ήρωας, με την έννοια ότι είναι αντιπαθής. Είναι οπορτουνιστής, πολύ πετυχημένος, καριερίστας, που πατάει πάνω σε πτώματα. Κι ενώ όλοι πιστεύουν ότι έχει φτάσει στην κορυφή, αυτός αποφασίζει να τα αφήσει όλα πίσω για να πραγματοποιήσει το παιδικό του όνειρο: να γίνει συγγραφέας. Πάει στη Νέα Υόρκη, αλλά η πόλη αυτή τον ταπεινώνει και τον τιμωρεί.



Υπάρχουν αληθινά περιστατικά σε αυτό το βιβλίο;
Ναι, όλοι οι χαρακτήρες είναι αληθινοί. Σταμάτησα μάλιστα την έκδοσή του, λίγες μέρες πριν κυκλοφορήσει, γιατί ήθελα να προσθέσω στην εισαγωγή ένα σημείωμα για ένα φίλο μου μουσικό στη Νέα Υόρκη, τον Αντρέα, που σκοτώθηκε πολύ πρόσφατα. Έπρεπε να το κάνω ως ελάχιστο φόρο τιμής στη φιλία μας.

Τι σου λείπει περισσότερο ζώντας στη Νέα Υόρκη;
Κάποιες οικογενειακές στιγμές, η κόρη μου. Αλλά και η Τούμπα, καθότι είμαι ΠΑΟΚτσής.

Οι φίλοι σου;
Και αυτοί. Αλλά γενικότερα, στις σχέσεις μου επιζητώ τον ποιοτικό χρόνο. Έχω αποκτήσει φίλους και στη Νέα Υόρκη, οι οποίοι μου έχουν δείξει, χωρίς αντάλλαγμα, το ενδιαφέρον τους. 
Η πόλη είναι δύσκολη, αλλά είναι και ανθρώπινη.

Οι Έλληνες καλλιτέχνες σε βλέπουν ως «πόρτα» για καριέρα στην Αμερική;
Είναι αλήθεια πως όσοι δουλεύουν με αγγλικό στίχο με έχουν προσεγγίσει. Έχω περισσότερες από εκατό προτάσεις το χρόνο για να αναλάβω συγκροτήματα. Δεν τροφοδοτώ με ψεύτικες ελπίδες. Νιώθω καλλιτέχνης στη δουλειά μου, δεν είμαι ο ψυχρός μάνατζερ. Για να κάνεις κάτι στην Αμερική, δεν αρκεί ένα καλό συγκρότημα κι ένα-δυο καλά τραγούδια. Πρέπει πρώτα να την καταλάβεις.



Υπάρχουν, ωστόσο, κάποιοι που θα τα 
κατάφερναν;
Οι My Excuse, τους οποίους έχω αναλάβει, νομίζω ότι θα μπορούσαν να κάνουν πράγματα. Έχουμε κάνει ήδη περιοδεία κι έχω δει πώς έχει αντιδράσει το αμερικανικό κοινό απέναντί τους. Αλλά και η Μόνικα. Δεν συνεργαζόμαστε, αλλά δεν έχω πρόβλημα να πω ότι πιστεύω πολύ στις δυνατότητές της.

Ποιο είναι για σένα το νόημα της ζωής;
Να παλεύουμε γι’ αυτό που αντιστοιχεί στην εσωτερική μας εικόνα, πηγαίνοντας κόντρα στα προγνωστικά. Η αυτοαποδοχή. Συχνά λέω «κολύμπα στο νερό, χωρίς να κρατάς δυνάμεις για να γυρίσεις στην ακτή. Να παλεύεις μόνο για τη νίκη».

Διαβάστε περισσότερα στο PEOPLE που κυκλοφορεί μαζί με το ΘΕΜΑ.